လမ္းတစ္ဝက္က အရိုုင္းထည္

Tuesday, February 5, 2013

အရိုုင္းထည္ (၁)

ႏွင္းမ်ား တဖြဲဖြဲက်ေနေသာ ရွည္ေမ်ာေမ်ာရာသီပဲ
အခန္႕မသင့္ ငါေခ်ာ္လဲက်ရာ
ငါ့မိတ္ေဆြေတြ ဘယ္သူမွမေတြ႕လုုိက္ၾက ....

ငါ့အခန္းထဲက မီးသီးေတြက
လြမ္းတတ္ေတာ့ ခဏခဏ ကၽြမ္းတတ္တယ္
ေမွာင္ပိန္းမႈကိုု အကာအကြယ္ယူၿပီး
လြမ္းဖ်ားလြမ္းနာ ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္က
ေခ်ာ္လဲရာမွာ အရသာရွိရွိ ထိုုင္ေနဆဲမွာေပါ့။

ႏွလံုုးသားနီးခ်င္း မိ္တ္ေဆြမ်ား
ငါ့ကိုု ၿမင္ႏိုုင္ႏႈတ္ဆက္ဖိုု႕
ေဖးမဆြဲထူဖိုု႕
အသစ္က်ိန္စာတိုုက္ႏိုုင္ၾကဖိုု႕
လေရာင္ရိပ္က တံခါးတစ္ခ်ပ္မွာ
အဆိပ္မီးအိမ္စိမ္းကိုု ထြန္းညွိယူေဆာင္လာခဲ့ၾက
ကမၻာတည္ကာစတုုန္းကလိုု
နားလည္မႈေတြ အတံုုးအရံုုး လြဲမွားခဲ့ၾကတာေပါ့။      ။

 ႏိုုင္မြန္ေအာင္သြင္

လမ္းတစ္ဝက္

ေလာကထံက မာေက်ာခက္ထန္သေလာက္
လူကေတာ့ အေပ်ာ့ထည္မိုု႕
ငါတစ္ေယာက္တည္း အၿမန္ေၿခာက္သေယာင္းလာေပါ့လိုု႕
ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု သနားတဲ့စကား ထုုတ္ေၿပာဦးမွာလား
အသက္ရွင္မႈကိုု ကမၻာစစ္ကာလၾကီးထဲ ေမာင္းႏွင္ထား။

ဒီလိုုပဲ .. လူ႕ဘဝကိုု ပဲေလွာ္ဝါးရင္းစတင္
လမ္းမွာေတြ႕တဲ့သူဆီက ကမၻာ့သတင္းေမးစမ္းၾကည့္
ဒီတစ္ခုုတည္း သိလုုိက္သလား ...လိုု႕
အခ်ိန္မေႏွာင္းမီ ေမးခြန္းထုုတ္ အေၿဖရွာ
ကြန္ပ်ဴတာကိုု အားကိုုးယံုုနဲ႕ မၿပီးႏိုုင္ဘူး။

ေသရမွာေၾကာက္တယ္လိုု႕ ေၿပာလုုိက္သလား
ဟိုုတစ္ေန႕တုုန္းကေပါ့
ငါကေတာ့ ငါ့အေၾကာင္းနဲ႕ငါ  .. ကိုုယ့္ဥပဓိနဲ႕ကိုုယ္
အႏုုပညာေၿမာက္ မ်က္ႏွာအေသနဲ႕
ေလာကၾကီးကိုု ၾကိဳဆိုုေနခဲ့တယ္
ငါယံုုၾကည္တဲ့ ကေလးငယ္ေတြကေတာ့
ေလာကၾကီးကိုု ေၿပးလႊားခုုန္ေပါက္ ၾကိဳဆိုုေနၾကေလရဲ႕ ။      ။

ထြန္းေဝၿမင့္
ပိေတာက္ေၿမ၊ ႏိုု္ဝင္ဘာ ၂၀၀၀