မိုးဦးေဆး၀ါးေဗဒ

Saturday, June 18, 2011

မိုးဦးေဆး၀ါးေဗဒ

ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီတစ္ခါ နာမက်န္းမႈမွာ နာလံထေစခဲ့တဲ့ ေဆးဝါးေတြထဲက တစ္ခ်ိဳ႕ကို ၿပန္မွ်ေပးတာပါပဲ။ ကဗ်ာဆရာ အုိေအာင္ ရဲ႕ အလိုမၿပည့္သူရဲ႕ ပြဲလမ္းသဘင္ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးထဲကပါ။ သိပ္မရိုက္ႏိုင္ေသးလုိ႕ နည္းနည္းပဲ ေရြးတင္ပါတယ္။ ေနေကာင္းရင္ တစ္အုပ္လံုးနီးပါး ရိုက္တင္ဖို႕ စဥ္းစားထားပါတယ္။
မေနာ္ဟရီ

ေခတ္ေပၚကဗ်ာ

မီးနီမိေနတဲ့ ဓာတ္ၾကီးေလးပါးရယ္
ေစ်းေပါင္က်ိဳးမွ ဝယ္လုိ႕ရမယ့္ အမွန္တရား (သံုးထပ္သား)ရယ္
ထင္းအတြက္ပဲ အသံုးဝင္တဲ့ ေအာ္ရီရွားအပင္လို ငတိေတြရယ္
အဲဒီငတိေတြရဲ႕ လမင္းၾကီးနဲ႔ ရက္(ပ္)အက ကမယ္ဆိုတဲ့
ကလိမ္ေစ့ၿငမ္းဆင္ရယ္
ေန႔ေရႊ႕ ညေရႊ႕နဲ႔ အရြယ္ဟိုင္းလာတဲ့ ကမၻာလဆန္း တစ္ရက္ေန႔ရယ္
၁၂လ ဇယားကြက္ေပၚက ဟိုမင္းသမီးေလးရဲ႕ သရိုးကိုင္ထားတဲ့
ၿပည္တည္တည္ အၾကည့္ရယ္
တစ္ခ်ပ္ေမွာက္ဝိုင္းမွာ ပြဲသိမ္းဖုိ႕ ေစာင့္ေနတဲ့ စေနေထာင့္ရယ္
ပဲၾကီးဟင္း ေသာက္တဲ့ ဥတုသံုးလီရယ္
ပနယ္စလင္ ငါးသိန္းအားနဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ့တဲ့ ေဖာဌဖအာရံုရယ္
ကိုယ့္စားရိတ္ ကိုယ္စားၿပီး တဟီတီ သြားလည္ရတဲ့
ခ်က္ႏို႔ဆီရယ္
ဤသည္မွာ ခင္ဗ်ား ခႏၶာကိုယ္ထဲတြင္
အပူသွ်ပ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ ၿဖစ္၏။ ။
၁၉၉၂
အိုေအာင္


မီးရထား

စိတ္ရဲ႕ သံလမ္းမ်ား
ခံႏိုင္အား ေတာင့္တင္းစြ။

ၿဖတ္သြားၿဖတ္လာ
တဒဂၤ ႏွင္းစက္မ်ားမွာ
မင္တက္မိ အခါခါ။

ဆင္ၿမန္းထား
နာက်င္မႈမ်ားက
ခရီးဆံုးထိ ေလာင္စာ။ ။
၁၉၉၁
အိုေအာင္


ႏြားေက်ာင္းသား

တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ
ကြင္းၿပင္ၾကီးထဲ
ရႊင္ၿမဴးဖြယ္ ေန႔တစ္ေန႔ကို
ေအာ္ေခၚၾကည့္မိတာ
ခေလာက္သံ ၿပန္မၾကားရဘူး။

သီခ်င္းမသီၿဖစ္ပါ
အရြက္မဲ့ သစ္ပင္ေအာက္မွာ။

အိပ္မက္ေတြ လႊတ္ေက်ာင္းထားေပမယ့္
မိုးမက်ေသးတာမုိ႕ ။ ။
၁၉၉၁
အိုေအာင္


ၿမိဳ႕

ေသြးေၾကာေတြဟာ
လမ္းမၾကီးငယ္ေတြေပါ့။

လမ္းမၾကီးေတြေပၚ
ေန႔ေစ့လေစ့ ကဗ်ာေတြ
ဥဒဟိုေမာင္းႏွင္သြားလာလုိ႕။

ႏွလံုးသားကေတာ့
ပန္းၿခံတစ္ခုၿဖစ္ခဲ့ၿပီး
ပန္းၿခံထဲ
ဒုကၡအရင့္အမာေတြ
ေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္ ပြင့္ေနၾကတယ္။ ။
၁၉၉၄
အိုေအာင္


တကၠသိုလ္ေန႔ေတြ

သင္ရိုးအတိုင္း မဟုတ္တဲ့
သမိုင္း၊ ပထဝီ၊ ေဘာဂေဗဒ
အတြင္းက်က် ေလ့လာလို႕။

ခက္ဆစ္ေတြ၊ ပုစ ၦာေတြနဲ႔
တကယ့္ဘဝ စာသင္ခန္းထဲ။

ဘာေတြ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ၿပီးၿပီလဲ
ဘာေတြ ရိတ္သိမ္းခဲ့ၿပီးၿပီလဲ
အဲဒီလို ဆင္ၿခင္ၾကည့္မိတယ္။

ႏွစ္ေတြက က်က္မွတ္လုိ႕မကုန္
ေခတ္ေတြက ဆည္းပူးလုိ႕မဆံုးေပါ့။ ။
၁၉၉၉
အိုေအာင္


ေမာင္ရွင္ဆုိင္းထမ္း

ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ေရသာမ်ား ငါးမေတြ႕။

ခ်ေရးမိတုိင္း
အၿပက္အၿပက္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြး။

ေဝးခ်င္သေလာက္ေဝးပေစ
လြင့္ခ်င္သေလာက္ လြင့္ပေစ။

ကိုယ့္သက္ၿပင္းနဲ႔ကိုယ္
ကိုယ့္မ်က္ရည္နဲ႔ကိုယ္။ ။
၂၀၀၆
အိုေအာင္

ကဗ်ာဆရာ
မီးပြိဳင့္မွာ ရပ္ေနတာ
ကားေတြမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။

သူၾကီးသားေတြ လမ္းလံုးၿပည့္
သူတုိ႕ဆြတ္တဲ့ ေရေမႊးနံ႔ကလည္း
လမ္းလံုးၿပည့္။

ဒီဇာတ္ကား
လြမ္းရခက္ခက္ပဲ။ ။
၁၉၉၃
အိုေအာင္


ခ်စ္ၿခင္း

ေယဘုယ်အားၿဖင့္
သူမနဲ႔ ေဝးလံရတယ္လုိ႕ပဲ
ထားလိုက္ပါေတာ့။

ၾကက္ေပါင္ေစးလုိလွ်ာေတြ
ေတြ႕ကရာ အမိအရ ယမ္းလႈပ္ခ်။

မထင္မွတ္ပဲ
ၿပဳတ္က်လာတာက
သမုဒၵရာၾကီးရဲ႕ အထင္ကရ မတ္ေစာက္ပံုပဲ။

ထပ္မံ ခ်ဲ႕ထြင္ရန္ မလိုအပ္ေတာ့ပါ
ၾကံၾကံ႕ခံ
တို႕ဘယ္လို ရွင္သန္ေပါက္ေရာက္ၾကတယ္ဆုိတာ ။ ။
၁၉၉၀
အိုေအာင္
၁၉၉၁။ စက္တင္ဘာ၊ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ
ပထမဆံုးပံုႏွိပ္စာမူ

အလိုမၿပည့္သူရဲ႕ ပြဲလမ္းသဘင္

သူ႕ႏွလံုးသားသူ
ၾကပ္ပူမထိုးခဲ့ဘူး။

တစ္ပိုင္းတစ္စ ပြင့္ဟေနတဲ့ ကန္႔လန္႕ကာၾကားက
တစ္ပိုင္းတစ္စပေဒသာကပြဲ။

ၿပီးၿပီးေရာ
ဆိုင္းသံ ဗံုသံၾကား အၿမစ္မတြယ္ခဲ့သမုိ႕
အနည္အႏွစ္က်က် လြမ္းသံ ေဆြးသံေလး
ခုလည္း ေဘးမသီ ရန္မခ။

ဇာတ္ခံုေပၚမွာ
အသံေကာင္း ရုပ္ေခ်ာသေယာင္ေယာင္
ညညမ်ား။ ။
အိုေအာင္


ညီအစ္ကို မသိတသိ

ေၿမေခြးက ေၿမေခြးလိုအူၿပီး
ဖားက ဖားလုိ ညာသံေပးေနက်။

ေနထန္းတစ္ဖ်ားရွိၿပီ
ငွက္ေတြ ဘယ္အရပ္ကို ပ်ံေနၾကသလဲ။

အပ်င္းေၿပ သီခ်င္းညည္းရ
အပ်င္းေၿပ ေလခၽြန္ရ။

`တကယ့္ေယာက်္ားေတြအတြက္ တကယ့္အရသာ ` ၁
`ငါ့ေခြး သစ္ပင္တက္ႏိုင္တာ ဂုဏ္ယူတယ္ ` တဲ့။ ၂

ဆန္႔က်င္ဘက္တုိ႕ရဲ႕ ကမၻာ
ကၽြန္ေတာ့္နာရီကို ဓာတ္ခဲလဲရဦးမယ္ ။ ။
အိုေအာင္
(၁၉၉၈)
၁။ စီးကရက္ေၾကာ္ၿငာ
၂။ နာမည္ၾကီး ကာတြန္းတစ္ကြက္


မိုး

ဆင္ငိုၿမက္ ႏို႕တုိက္သတၱဝါ
ဖုန္တေသာေသာ ၿမိဳ႕ရြာနဲ႕ ေသခ်ာမႈ
ေၿမသင္းနံ႕ ရပါၿပီလား။ ။
အိုေအာင္
(၁၉၉၂)


မိေအး အေၾကာင္း

ပါးစပ္ထဲ ဝါးစရာရွိရင္
တိမ္ေတြ ၿပာေနလိမ့္မယ္။

အခုလို နားဆင္ရတာ
(ေခြးတံဆိပ္ )
ဓာတ္ၿပားေခတ္ကို သြားသတိရမိေစတယ္။

မွတ္စုစာအုပ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့
သေဘာၤဟာ ေသာင္တင္ဆဲ။

ရယ္စရာေတြ
ေမာစရာေတြ
ေဟာဒီ ေၿငွာင့္က်င္းမ
ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ ေက်ာခင္းရေကာင္းမလဲ။

စာရြက္ေပၚက ေမးခြန္းေပါ့
ဒီေႏြဟာ ၿခင္းၾကားနဲ႕ ေရသယ္လာတဲ့
ေႏြပဲလား ။ ။
အိုေအာင္
(၂၀၀၀)


အႏုပညာ

ရြက္ပုန္းသီးေလး တစ္လံုး
အပင္ေပၚမွာ ရွိေနတုန္းပဲ။

ညနက္နက္ထဲ
ကိုယ္ေစာင့္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ။
အိုေအာင္
(၁၉၉၅)


ဆဲဗင္း အလဲဗင္းန္လမ္း

ဓာတ္ပံု မရိုက္ရဘူး
ေဆးလိပ္မေသာက္ရဘူး `
အာလာဒင္ မီးခြက္ေစာင့္ ဘီလူးဟာ
အနီေရာင္ဝတ္စံုနဲ႕
ေငါက္တယ္။

စက္ေတြက
လူေတြမဟုတ္ေတာ့
လူေတြလို သြားၾကားမညပ္ဘူး။

ငါ
ေလးထပ္ကို ေၿခက်င္တက္
ေလးထပ္ကို ေၿခက်င္ဆင္းခဲ့
ေၾကြၿပီး
မေသတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္ကို
သတိရရင္း ။ ။
အိုေအာင္
(၂၀၀၅)


ဇြန္

ဟိုး ခင္တန္းေပၚမွာ ဗာေမးလီယံ စိန္ပန္းပြင့္မ်ား ။ မိုးက စိတ္မပါ
လက္မပါ တစ္ေပါက္ခ်င္းက်ေန။ ကေန႕ ဥပုသ္ေန႕ ၊ ၿမိဳ႕ထဲထြက္ရ
ေကာင္းမလား၊ အခန္းထဲပဲ ေအာင္းေနရမလား၊ မွန္တစ္ခ်ပ္ထဲမွာေတာ့
သူ႕ကိုယ္သူ က်ေပ်ာက္ေနတဲ့ ငနဲတစ္ေကာင္၊ မေန႔က စာတစ္ေစာင္
ေရာက္လာတယ္၊ သေဘာၤေမွာက္ေနတဲ့ ေအာင္ႏွင္းရဲ႕ အသံေပါ့။
ရန္ကုန္ကိုေတာ့ မဖြဲ႕ခ်င္ေတာ့ပါဘူး တဲ့ေလ။ အခုေတာ့
ေသာက္ေဖာ္ စားဖက္ `တီေကာင္` လည္း ေတာင္တန္းေတြဆီ
ထြက္သြား။ ေဇာ္ထိန္ သယ္လာတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ အသည္းႏွလံုးလည္း
ဆန္ခါေပါက္ၿဖစ္။ ဘာအဓိပၸာယ္ ရွိသလဲ၊ ဘယ္လို အနံ႕အသက္လဲ။။
အၿပင္မွာ စိမ္းသလိုလိုနဲ႕ အထဲမွာ မလင္းဘူး။ အလကားရတဲ့
ေလရွဴရင္း အရိုးရင့္ခဲ့။ ဒီတစ္ရက္လည္း ငါ့ကို ေနၾကတ္သြားၿပန္ၿပီ။ ။
အိုေအာင္
(၂၀၀၄)
* vermilion - ဟသာၤၿပဒါး


နင္းၾကမ္း

ေပ်ာ္တဲ့အခါ ေတးဆိုၿပီး
ငိုခ်င္တဲ့အခါ
ယိုးမယ္ဖြဲ႕ၾကပံု။

ဆားနဲ႕
သၾကားနဲ႕
ေလာကီကို
က်က်နနၿမည္းစမ္း။

လူ႕ေဘာင္က မတရား အမိႈက္ရႈပ္တယ္
လူ႕ရြာက မတရား ေခၽြးၿပန္တယ္။

ငါတုိ႕
ဒီလုိပဲ ေက်ာက္ဖ်ာကို
သန္လ်က္နဲ႕ ထြင္းထြင္းသြားၾကရံု။ ။
အိုေအာင္
(၂၀၀၃)


အခ်စ္

ဒါဟာ
ၿမံဳေနတဲ့ အၿပံဳးေတြအတြက္
တြင္းနက္ တစ္ခုပဲ။
ေဟာသည္ ၿပတင္းေပါက္က
ၿမင္ေနရတဲ့ ေကာင္းကင္ဟာ
မဖြင့္ရေသးတဲ့ ထီလက္မွတ္ တစ္ေစာင္လို။
ေသခ်ာတာ တစ္ခုက
ဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီကားထဲမွာ
က်ိဳင္းေကာင္ေတြ မပါတာပဲ။
အခန္းက်ဥ္းကေလးရယ္
မင္းသိပါတယ္
အသက္ရွဴရတာ မဝဘူး
ေလကလည္း မသန္႕ဘူး
ဒါေပမယ့္
ကမၻာေၿမၾကီးကို ရူးရူးမူးမူး ပိုၿဖစ္ရတဲ့
ထစ္အေနတဲ့ ဂီတ ဆိုတာလည္း
လူ႕ဘဝမွာ ရွိၿပန္ေသးရဲ႕။
ဥပမာ
မပြင့္ေသးတဲ့ သခြတ္ေတြကို
ရင္တမမနဲ႕ ၾကည့္ေနရသလိုမ်ိဳးေပါ့။ ။
အိုေအာင္
(၁၉၉၄)


အလယ္ရိုးမ

အပင္ကသီးတဲ့ ရတနာေတြရယ္
သဘာဝကဖြားတဲ့ သားရဲေတြရယ္
ေတာ္ရာမွာ ေပ်ာ္ရွာတဲ့ ေတာပန္းေလးေတြရယ္။

ေတာင္ရိုးေပၚ
လြမ္းေစတီေလးတစ္ဆူ
ေငးေငး ငူငူနဲ႕။

ကိုယ့္ဝမ္းနာ ကိုယ္သာသိတဲ့
ပေလြးေခ်ာင္းကေလး
ငိုခ်င္လ်က္လက္တို႕ စီးၿမဲ။ ။
အိုေအာင္
(၂၀၀၂)


ေဆာင္း

ခုေနခါ
ပုဏၰကေလနဲ႔
ေအးစိမ့္ ထံုက်ဥ္မႈတုိ႕သာ
ၾကီးစိုး။

ၿမစ္ေတြ
ၿပန္လည္ပူေႏြး
ေသြးတုိးမယ့္ ကာလအထိ
ေတာင့္ခံရင္း
သည္ရာသီကို လြန္ေၿမာက္သြားရခ်ိမ့္။ ။
အိုေအာင္
(၁၉၉၀)


အေသာ့ အေထ့ ဝတၳဳတခ်ိဳ႕

ဒီကေန႕
ဘယ္သူ႕ကို အခ်ဥ္ဖမ္းရမလဲ စိတ္နဲ႕
အိပ္ရာကထလာ
ကၽြန္ေတာ္လား ခင္ဗ်ားလား သူတို႕တစ္ေတြလား။

သြက္သြက္ခါၾကရင္း
တစ္ခြက္ ပိုေမာ့တဲ့ အႏွမ္းေတြနဲ႕
မီးကုန္ ယမ္းကုန္ ေပ်ာ္စရာေတြ
ဤဇမၺဴဒီပထဲ လက္ညိႈးထိုးမလြဲ က်ိက်ိတက္။

ဘာၿဖစ္လုိ႕ ရုပ္ပ်ိဳကိုယ္ႏု ေဆးရွာေနၾကရသလဲ
ဘာၿဖစ္လုိ႕ ေသမင္းနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ရဲၾကသလဲ။

အဲဲ..ဟို ညိဳၿပာညက္ ငါးရံ႕ကိုယ္လံုးေလးေတြ စနက္လား
ေဟာဒီ က်ားက်ားလ်ားလ်ား ၾကြက္သားေတြ ပေယာဂလား
ကိေလသာ အမည္ရ ဓာတ္ဆီကေတာ့
ကမၻာေက်ာ္ ဇစ္ပိုမီးၿခစ္ ေၾကာ္ၿငာထဲက အတိုင္း စြမ္းစြမ္းတမံ။

ေငြစကားေၿပာၾက၊ အေကာက္ၾကံၾက
ေအာက္ေၿခလြတ္ၾက၊ အညြန္႕ခူးၾက
ဒီပဲေတြ ဒီပုတ္ထဲ ရွိၾကတာ
ဘိုးေတာ္ဘုရား လက္ထက္ကတည္ကမ်ားလား။

တစ္မနက္ခင္းလံုး ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မစားရေသးဘူး
လမ္းထိပ္က ဘိန္းမုန္႕ဆုိင္ကို
မၿမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ၿဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့ရ
သူ႕အၿဖစ္က မႏွစ္ကနဲ႔ မတူဘူးလုိ႕
ဖြတ္ေက်ာၿပာစု မနက္ခင္းေလး တစ္ခုက
ငါ့ဝမ္းပူဆာ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ခေရေစ့တြင္းက် ဖြင့္ဟလာ။

လူ႕ၿပည္ဟာ တစ္ခါတစ္ခါ ပြဲစားၾကီးသားအဖ နဲ႕ ၿမၿမ ...၁
တစ္ခါတစ္ခါ ေကာလိပ္ၾကမ္းပိုး ..၂.. ဟန္ေပါက္လုိ႕
တစ္ခါတစ္ခါ သံၿဖဴဇရပ္ ေခၽြးမွတ္တမ္း ..၃ ဆန္ေနေတာ့ရဲ႕ ။ ။
အိုေအာင္
(၂၀၀၀)

ပန္းပဲဆရာ
၁။
ခင္ဗ်ားတုိ႕လုိပဲ တိမ္ေတြကို ေမာ့ၾကည့္ခဲ့တယ္
ဖ်ားတဲ့အခါ ေဆးေသာက္ၿပီး ေခၽြးထုတ္ခဲ့တယ္
အႏုပညာနဲ႕ မိန္းမကို စိတ္ဝင္စားခဲ့တယ္။
၂။
ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟာ ကိုယ့္ေတာကိုယ္ရွင္းၿပီး
ကိုယ့္အပင္ ကိုယ္စိုက္ခဲ့တယ္လုိ႕ သူကယံုတယ္
ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟာ ကမၻာၾကီးကို ပိုၿပာလြင္ေစခဲ့တယ္လုိ႕
သူကၿမင္တယ္။
၃။
ခင္ဗ်ားတုိ႕လုိပဲ အက်ပ္ရိုကဖူးတဲ့ ၊ ေခ်ာက္က်ဖူးတဲ့
ခဲမွန္ဖူးတဲ့၊ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ၿဖစ္ဖူးတဲ့
သူက ခုလိုေၿပာပါတယ္
လူ႕ဘဝထဲ ေၾကာင္က်မက်ခဲ့ေတာ့
ႏွစ္ကာလထဲ ပူအိုက္ခဲ့ေတာ့
ကဗ်ာဆိုတာ ေသတြင္းထြက္မွန္း သိခဲ့ရတယ္..တဲ့။
၄။
ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေတြဟာ
ကၽြန္ေတာ့္ပန္းပဲပါပဲ။ ။
အိုေအာင္
၂၀၀၇ မတ္။
(ဒါ အလိုမၿပည့္သူရဲ႕ ပြဲလမ္းသဘင္ ကဗ်ာစာအုပ္ အမွာလည္း ၿဖစ္ပါတယ္။)


သံေတာ္ဆင့္

ခံတြင္းကို သန္႕ရွင္းၿပီးစ
ေလာကၾကီး တုိက္ပံုအက်ီ ္မဝတ္ခင္
ဤသို႕ လက္တုိ႕ခ်င္။
`ေငြတြင္းနက္တယ္ `
သူ႕ေၿမက်င္း အတိုင္းအတာ
အနံတို အလ်ားရွည္ခဲ့။

ကိုကိုမၾကည့္ဝ့ံ ရွန္သား ေခတ္စားစဥ္ကလုိ
ယားက်ိကိ် ေလထုမွာ မ်က္စိစားပြဲထိုင္
သက္မမ်ား က်ကြဲသံ အတိုင္းသား။

ဆည္ဝက ဗ်ိဳင္းမ်ား
သံုးခြက္ တစ္ခြက္တင္ စကားလံုးမ်ား
ဒီေန႕လည္း ေနက်ဲက်ဲ ပူလိမ့္ဦးမယ္။ ။
အိုေအာင္
(၁၉၉၀)


ၿမိဳင္

ေလးညိႈ႕တင္ဖုိ႕
သမင္ကိုရွာ။

လွ်ိဳေၿမာင္မွာလား
ေတာင္စြယ္မွာလား ။

သမင္ေတာက္သံ
ေတာလံုးညံ။ ။
အိုေအာင္
(၁၉၉၄)


သမုဒၵရာ ၊ ပင္လယ္၊ ၿမစ္

ေလာကဟာ
သမုဒၵရာ
ဒီေဖာ္ၿပခ်က္မွာ
တတိယတန္းစား ၿပက္လံုးေတြ
လူေပၚ လူေဇာ္ ၿပဇာတ္ေတြ
ပဋိပကၡ မုန္တုိင္းေတြ
တစ္ပြဲတိုး အဘိဓမၼာေတြနဲ႕
ဝါၾကင့္ၾကင့္ သမိုင္းေခတ္ ေရစီးေၾကာင္းေတြ။

ဘဝဟာ
ပင္လယ္
ဒီ အက်ယ္အဝန္းမွာ
ဆူလြယ္ နပ္လြယ္ အေပ်ာ္ေတြ
လွ်ပ္ေပၚေလာ္လည္ ၿမိဳ႕ၾကီး ၿပၾကီးေတြ
အမွန္တရား ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္သားေတြ
ကံၾကမၼာ လိႈင္းတံပိုးေတြနဲ႕
က်ားကုတ္ က်ားခဲ တုိက္ပြဲေတြ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့
ၿမစ္ေတြ အၿဖစ္နဲ႕ သကၠရာဇ္ေတြေပၚမွာ
လက္စမသတ္ရေသးတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ
မခူးဆြတ္ရေသးတဲ့ သစ္သီးေတြ
မေတြ႕ရွိရေသးတဲ့ သယံဇာတေတြ
ေမွာ္မဝင္ေသးတဲ့ တုိင္းၿပည္ကိုယ္စီနဲ႔ ။ ။
အိုေအာင္
(၁၉၉၁)


ဇာတ္လမ္းပမာ

ဘဝရဲ႕ အငန္ဓာတ္ထဲမွာ
မနက္ခင္း ေစာေစာ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ပါ
ေတးဂီတနဲ႕ ဟာဒယရႊင္ေဆးပါ
ေလာဘ သကၠာယနဲ႕ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားပါ
ႏြဲ႕မ်ိဳးစံုလင္ အၿပံဳးေလးလည္း
ေရွ႕ဆံုးက ပါခဲ့တာပဲေပါ့။
ကိုယ့္သမာဓိအားကို
ဖိုထဲထည့္၊ မီးေဆးၾကည့္ခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။

စပ်စ္သီးေတြက
ခရာတာတာ
အကုသိုလ္စိတ္က
ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္
ဇြဲ လံု႕လ ဝီရိယေတြက
နဂိုမူလ အေသြးအသားနဲ႕ ထိန္ညီး
အရုဏ္နဲ႕ ဆည္းဆာက
တသသလြမ္းေအာင္ ဖန္ခဲ့ၿပီ။

စြန္႕စားခန္း၊ တခၤဏုပၸတၱိဥာဏ္
သတၱိ ဗ်တၱိ၊ ေဘးဥပဒ္
ပဲ႕နင္း တစ္ဦးလိုလည္း ေနထိုင္တတ္ခဲ့ဖူးမယ္။

ထၾကြ ေလးလံ
ဆူညံ တိတ္ဆိတ္ရင္း
ူသူတို႕ ေမွ်ာ္ၾကည့္ခဲ့ၾကတယ္
ေရၾကည္ရာ ၿမက္ႏုရာ ..။ ။
အိုေအာင္
(၁၉၉၆)


ၿဖစ္တည္မႈ

ကၽြန္ေတာ္က
သဘာဝတရားရဲ႕ ယႏၱရားဆန္မႈကို
စိတ္ဝင္စားကာ
အသက္ဓာတ္ရဲ႕ ခမ္းနားထည္ဝါ ၿမင့္ၿမတ္ပံုကို
ယံုၾကည္သက္ဝင္သူပါ။

အေတြးအၿမင္မ်ား
စိတ္လြတ္လက္လြတ္ သြားလာေနထိုင္ခြင့္ ရသမို႕
ကေဖးဆိုင္ ယဥ္ေက်းမႈကို
တပ္မက္ရ။

ဆားငန္နံ႕သင္းတဲ့
ကမ္းေၿခရဲ႕ ေလေအးကို
အဲဒီမွာပဲ လက္လီလက္ကားရတာကိုး။

ပိုက္သာဂိုရပ္(စ)
ေပါမကၠတ္ေနး
ေဂ်ဒီဆလင္းဂ်ား
ဘယ္သူဘယ္ဝါမဆို
ကိုယ္ပိုင္ သီးၿခား စၾကဝဠာ တစ္ခုစီ
ရွိၿမဲ မဟုတ္လား။

ေပါက္ကြဲမႈ အားေကာင္းေသာ ကဗ်ာ
ဂႏၳဝင္ ေခတ္ေပၚ ဂီတနဲ႕
ေလးနက္ေသာ တိတ္ဆိတ္မႈမွာ
ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ရွဴသံ က်န္းမာၾကံ႕ခိုင္လုိ႕။

စုမိတုိင္း ေၿပာၿဖစ္ၾကတာက
ႏိုင္ငံတကာ အတိုအထြာ
ၿမိဳ႕အထက္က ထူပိန္းပိန္းမိုးသား
အု႔ံပ်က္ပ်က္ ေန႕လည္ခင္းမ်ားနဲ႕
ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ားရဲ႕ ပဋိသေႏၶေန႕ရက္မ်ား
အေၾကာင္းပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာမွာ
ေနၾကာရိုင္းေတြ ပြင့္ေနခဲ့ၿပီ
ၿမစ္တစ္ၿမစ္ ခရီးဆက္ေနခဲ့ၿပီ
ၾကယ္တာရာေတြ ကြန္႕ၿမဴးေနခဲ့ၿပီ။ ။
အိုေအာင္
(၁၉၉၄)


၁။ ပီမိုးနင္း ဝတၳဳ
၂။ ဇဝန ဝတၳဳ
၃။ လင္းယုန္သစ္လြင္ (ကိုယ္ေတြ႕ ေခၽြးတပ္ မွတ္တမ္း)