ဣတၳိယေတာင္တန္း(ကဗ်ာစု)ပိုင္စိုးေဝ
အပိုင္း(၁)မိဝင္းဖို႔ကဗ်ာမ်ားကို မူလ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ေဖာ္ၿပခဲ့သည့္ခုႏွစ္ သကၠရာဇ္ အလိုက္ ေဖာ္ၿပထားၿခင္း မဟုတ္ပါ။ ကဗ်ာဆရာႏွင့္ စီစဥ္သူတုိ႔၏ စိိတ္ကူးခံစားမႈအေလ်ာက္ စီစဥ္ထားၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။
ကဗ်ာမ်ားကို အပိုင္း(၅)ပိုင္းခြဲထားပါသည္။ မိဝင္းဖို႔ကဗ်ာမ်ားသည္ ဟန္သစ္မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ၿပခဲ့ပါသည္။
ကဗ်ာမ်ားကို မိန္းကေလးတစ္ဦးဦး၏အမည္ေပးရန္ လိုအပ္သည့္ အတြက္စဥ္းစားေသာ အခါ ရင္းႏွီးခင္မင္ေသာ မိန္းကေလးတို႔၏ အမည္ကိုစဥ္းစားမိေသာ္လည္း ထိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိ ေအာင္သာရြာသို႔ အၿပန္ မႏၲေလး-ၿမင္းၿခံ ဝင္း အၿမန္ေမာ္ေတာ္ကားၾကီး ေပၚ စီးနင္းလိုက္ပါလ်က္ရွိရာ ၄င္း ဝင္း အၿမန္ ေမာ္ေတာ္ကားၾကိးကို အစြဲၿပဳ၍ မိဝင္းဖုိ႔ကဗ်ာ ဟူ၍အမည္ေပးလိုက္ပါသည္။။။
မိဝင္းဖို႔ကဗ်ာ(၁)ဒုကၡေတြကိုၿပၿပၿပီး
မင္းကငါ့ကိုၿမွဴဆြယ္ရဲ႕
ငါဘာေကာင္ဆိုတာသိဖို႔
ငါ့ဗိုက္ကိုဓားနဲ႔ထိုးၾကည့္ဖို႔ေတာ့
မၾကိဳးစားနဲ႔ေလ
ငါ့ဘဝရဲ႕ၿဖစ္တည္မႈဟာ
ငါ့ဗိုက္ထဲမွာမရွိဘူး
ငါ့မွာရွိသမွ်ငါ့ဘဝရဲ႕အဓိပၸာယ္ေတြ
မင့္ကိုသာေပးလုိက္ခ်င္ရဲ႕
ငါ့မွာဗလာသက္သက္အခြံခ်ည့္
က်န္ရစ္ခဲ့စမ္းပါေစ။
မင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း
ၿပားၿပားဝပ္မတတ္ေၾကာက္ဒူးတုန္ရဲ႕
ပထမဆံုးေသနတ္သံၾကားကတည္းက
လက္နက္ခ်ဖုိ႔သာ စိတ္ကူးေနသူပါ
မင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ငါ့ရဲ႕အနာဂါတ္တိုင္းဟာ
ဘယ္တုန္းကမွငါ့ဆီကိုေရာက္မလာခဲ့ဘူး
ထင္းရွဴးပင္ေတြေပါတဲ့ေတာအုပ္ၾကီးထဲ
အၿမဲတမ္းပုန္းပုန္းေနတဲ့အနာဂတ္ပါ။
ရူးစမ္းပါေစ ဆိုၿပီး
မင္းပစ္ေပးလိုက္တဲ့အဲသည္အထုပ္ကို
ရတဲ့ေန႔ကစ
တစ္ညမွအိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး
ဟင္းလင္းၿပင္ၾကီးကိုေပြ႕ဖက္
ငါ့ထြက္သက္နဲ႔ဝင္သက္တိုင္းမွာ
မီးနဲ႔ေရ ကိုရႈသြင္းမႈတ္ထုတ္
အၿပင္းစားအာရံုေတြကို ငါစားသံုးရဲ႕။
လႈပ္ခတ္ေနတဲ့
ငါ့စိတ္ရဲ႕အသံဗလံေတြကို
မင္းၾကားရဲ႕လား။
ေဟ့
ငါ့ကိုသနားလို႔ဆိုၿပိးေတာ့မ်ား
မင္းဖန္တီးထားတဲ့ဇာတ္ကြက္ဇာတ္လမ္းေတြ
ရပ္တန္းကရပ္မပစ္လုိက္ပါနဲ႔
ငါဆက္ၿပီးရူးစမ္းပါရေစ။
နားမလည္ပါဘူးဆိုတာကိုက
မင္း ငါ့ကို နားလည္တာပါပဲ။ ။
၁၅။၁၀။၉၄
ဟန္သစ္မဂၢဇင္းမိဝင္းဖို႔ကဗ်ာ(၂)အံု႔ဆိုင္းတဲ့ႏွင္းထုထဲ
ေနေရာင္က်ဲက်ဲထုိးခ်လိုက္တဲ့အခါ
မင္း
ငါ့ႏွလံုးသားကိုသတိရေပါ့ကြယ္။
ေဟ့..မိဝင္း
မင္းဟာ င့ါကိုမယံုဘူး
ဟုတ္လား
ငါ့တစ္ကိုယ္လံုးကိုင္ၾကည့္လိုက္ေလ
တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနတာ
မင္းေတြ႕ရမွာပဲ။
ေဟာသည္ ကႏၱာရေတာအုပ္ၾကီးကို
ဘယ္သူမွတားဆီးမရသလိုမ်ိဳးေပါ့
ငါ မင္းကိုခ်စ္တာ။
ၾကည့္စမ္း
မင္းက ငါ့ကို
ဒုုတိယတန္းစားထဲမွာ ထားခဲ့ခ်င္သေပါ့
တကယ္တမ္းက် ငါက
တတိယတန္းစားလူတစ္ေယာက္ပါကြာ။
လူတစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ
မင္းက မယံုဘူး
ဟုတ္လား
လူတစ္ေယာက္မိုးေပၚပ်ံႏိုင္တယ္
ဆိုတာမ်ိဳးက် မင္းက ယံုၿပန္ေရာ။
တေငြ႕ေငြ႕က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
မင္းရဲ႕ သေရာ္ေတာ္ေတာ္အၿပံဳးေလးကိုပဲ
တစ္သက္လံုး သိမ္းဆည္းထားရစ္ေတာ့မယ္
ငါ့အၿပစ္ပါ။
ငါ့ဘဝရဲ႕ၿဖစ္တည္မႈထဲ
မင္းလက္ကိုထိုးသြင္းၾကည့္လုိက္စမ္း
ကိုင္း...အခ်စ္နံ႔ေတြ ရတယ္မဟုတ္လား။
မင္းနဲ႔ပတ္သက္တိုင္း
ငါရရွိတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ
စစ္ပြဲၾကီးတစ္ခုၿပီးသြားတဲ့အခါ
က်ည္ဆံခြံလိုက္ေကာက္ရတဲ့ ကေလးလုိပါပဲ။
ဘာမွန္းမသိတဲ့ အရာေတြအေပၚ
ဘာမွန္းမသိဘဲ လုိက္ေလ်ာေနရတာ
ငါ့ဘဝပါကြယ္။
ငါ့အခ်စ္ဟာ
မင္း ဘာသာၿပန္လို႔ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္
မရႈပ္ေထြးလွပါဘူး။
ၿပင္းထန္လြန္းတဲ့အာရံုခံစားမႈနဲ႔
တုန္ခါေနတဲ့ ဘဝရဲ႕ရစ္သမ္ကို
ေပါင္းစပ္ထားတာတစ္ခုပါပဲ။
ၿမက္ခင္းၿပင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ရသလိုမ်ိဳးေတာ့
မလြယ္ကူလွဘူးေပါ့ကြာ။
ငါ့အသက္အရြယ္ၾကီးနဲ႔က်မွ
အသည္းကြဲသီခ်င္းေတြလည္း ဆိုမေနပါရေစနဲ႔ေတာ့
ငါးမန္းေတြေပါတဲ့ ပင္လယ္ၿပင္ၾကီးထဲ
တစ္ခါတည္းသာ ခုန္ခ်လိုက္ခ်င္ရဲ႕။ ။
ဟန္သစ္မဂၢဇင္းစက္တင္ဘာ ၁၉၉၃မိဝင္းဖို႔ကဗ်ာ(၃)အမွန္တရားကို ဝန္ခံဖို႔ရာ
မုသားတစ္ဝက္နဲ႔ ငါေရာက္လာခဲ့တာ
မင္းက ငါ့ကိုထင္ေနေရာ့လား။
ေဟ့ ..မိဝင္း
မင္းက ငါ့ကို အဲသလိုမ်ိဳး
ထင္ေနသလား။
လူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒါကို
အခ်စ္လို႔ ဆိုၾကတာပဲ
ငါကေတာ့
ငါ့ႏုပ်ိဳမႈဆီ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ၿပန္ေရာက္လာတဲ့
ငါ့ႏွလံုးသားရဲ႕ ေအာ္သံလို႔သာ
ဆိုလိုက္ခ်င္ရဲ႕။
မင္းက
ငါ့အသည္းႏွလံုးရဲ႕ အလင္းေရာင္ေလ
မင္းက
ငါ့အိပ္မက္ေတြကိုထည့္ၿပီး
ထြန္းညွိထားတဲ့မီးအိမ္ငယ္ေလးေလ။
မင္းကသာ
စိတ္ပါလက္ပါ ၿဖစ္လိုက္စမ္းပါကြာ
တေစၦသရဲေတြနဲ႔အတူငါက ၿပမယ္
ုစုန္းမေတြရဲ႕ သန္းေခါင္ယံ အစည္းအေဝးပြဲည
ေအာ္ပရာကို ငါလုိက္ၿပမယ္
ဒြန္ကြီဇုတ္ အေၾကာင္းငါဖတ္ၿပမယ္။
အမွန္တရားနည္းနည္း
အမွားေတြခ်ည္းပဲ သူ႔လက္ထဲ
ဆုပ္မိ ကိုင္မိတတ္တဲ့
ေဟာဒီ
ညံ့ဖ်င္းဖ်င္း ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔
ငါ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့အရာဟာ
ဒါ အကုန္ပဲ လို႔ေတာ့မထင္လုိက္ပါနဲ႔ကြယ္။
မိဝင္းဖတ္ဖို႔ ခ်စ္ပံုၿပင္ေတြ
ငါေရးႏိုင္ေသးရဲ႕
သည္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ..ငါဟာ
တဆတ္ဆတ္တုန္ခါၿပီး
ေမွာ္ဝင္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ေပါ့။
ကဗ်ာေတြနဲ႔
မင့္ကိုအစာေကၽြးမယ့္ငါပါ။
သည္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ..ငါဟာ
ဘုရားသခင္နဲ႔ေဝးႏိုင္သမွ်ေဝးတဲ့ေနရာ
ငါ့ကိုလႊင့္ပစ္လုိက္ခ်င္ရဲ႕။
ရူးသြပ္မႈနဲ႔
မင့္ကိုအစာေကၽြးမယ့္ငါပါ။
မိဝင္းေရ
ငါ့အိမ္ေခါင္မိုးမွာကပ္ေနတဲ့
ေတာက္တဲ့တစ္ေကာင္ဟာလည္း
ငါ့လုိပဲ
ခံစားမႈဝါဒီသမားတစ္ေယာက္ပါကြာ
ဒီေကာင့္အေၾကာင္းငါရိပ္မိတာ
ဘာၾကာေသးလို႔လဲ။
ကမၻာၾကီးဟာ တစ္ေန႔တၿခား
လူသားရဲ႕ ကာမရာဂနဲ႔
မေကာင္းမႈဒုစရိုက္တရားေတြကို
မ်ိဳမ်ိဳခ်ခဲ့ရ
မ်ိဳမ်ိဳခ်ခဲ့ရလြန္းလို႔
ငါ့တစ္ကိုယ္လံုးေရာင္ကိုင္းေနၿပီ
ေရာင္ကိုင္းေနၿပီ မိဝင္းေရ
ေရာင္ကိုင္းေနၿပီ..။
ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္
ခရီးလမ္းဆံုးသို႔ေရာက္ၾကေသာခါ
အတိတ္၏သင္ခန္းစာကိုယူၿပီ
လူေတာ္လူေကာင္းၿဖစ္သြားၾကေလသည္..ဟူ၍
ဝီလ်ံေဖာ့ကနားက မဆိုလိုေပတဲ့။
ကဲ..ဘယ့္ႏွယ့္လဲ
ငါ့စိတ္အေၿခအေန ငါကိုယ္တိုင္အၿမင္မွန္ရ
တစ္ေန႔ေန႔က်ရင္
သာသနာ့ေဘာင္ကိုဝင္သြားလိမ့္မယ္လို႔
မင္းက ေမွ်ာ္လင့္ေနသလား။
သြားစမ္းပါ
အႏွစ္သာရဟာ
စကားလံုးေတြနဲ႔ေဝးေဝး
ထြက္ေၿပးေနသလိုမ်ိဳးေပါ့။
ေအးစက္ၿပီ
အသံမထြက္ႏိုင္ေအာင္ဆြံ႕အ
ဘုန္းဘုန္းလဲက်သြားသည္ထိ
ငါခ်စ္ေနဦးမွာ။
အၿပင္းစားအာရံုေတြ
မီးေလာင္ေနသလိုမ်ိဳးနဲ႔
ငါခ်စ္ခဲ့
မင္းကိုငါခ်စ္ခဲ့။
ကဗ်ာေတြနဲ႔
မိဝင္းကို အစာေကၽြးမယ့္ ပိုင္စိုးေဝပါ။
ဟန္သစ္မဂၢဇင္းေအာက္တုိဘာ၊၁၉၉၃မိဝင္းဖို႔ကဗ်ာ(၄)လွည့္ဖ်ားတတ္တဲ့ရူပါရံုေတြနဲ႔
အလွည့္စားခံခ်င္လြန္းလို႔
တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနသူပါ။
ငါဆိုတဲ့ေကာင္ကေတာ့
မအိပ္စက္ဘဲလည္း
အိပ္မက္ေတြ အၿမဲတမ္းမက္ေနတတ္သူပါ။
ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ကဗ်ာေရးတဲ့အခါ
ကမၻာၾကီးဆိုတဲ့စကားလံုးမပါဖို႔
အၾကိမ္ၾကိမ္ငါဆံုးၿဖတ္ခဲ့
အဲဒီဆံုးၿဖတ္ခ်က္ တစ္သက္လံုးငါတည္ဖို႔ရာ
ငါ့ကိုယ္ငါဆံုးၿဖတ္ႏိုင္ပါ့မလား။
ကမၻာၾကီး။
တစ္ေန႔တစ္ၾကိမ္
ငါ့ဦးေခါင္းေပၚ ၿဖတ္ၿဖတ္သြားတဲ့
ေနမင္းၾကီးလည္း ေန႔တိုင္းပဲ လံုးလံုးဝိုင္းဝိုင္း။
ဒီလိုနဲ႔
ငါမလိုခ်င္တာေတြငါၿပန္ၿပန္ရ
ငါေထြးၿပီးသားေတြ ငါၿပန္ၿပန္မ်ိဳခ်
သံုးမရေပမယ့္ လႊင့္မပစ္ရက္ႏိုင္တဲ့
ငါ့ဘဝၾကီးကို ငါ ၿပန္ၿပီးတြယ္ၿငိခဲ့ရေပါ့။
ေမ့ပစ္လုိက္မိဝင္းေရ။
ဒီလိုနဲ႔
ကြန္ဆာေဗးတစ္ၿဖစ္လုိက္၊လစ္ဘရယ္ၿဖစ္လိုက္
ရိုမန္တစ္ၿဖစ္လုိက္၊အိပ္ဇစ္ၿဖစ္လုိက္
ေမာ္ဒန္နစ္မၿဖစ္ေသးတာတစ္ခုပဲ
အသည္းနာစရာပါကြယ္။
ငါမလိုခ်င္တာေတြပဲ ငါရၿပီ
ငါလိုခ်င္တာ ဘာတစ္ခုမွမရခဲ့တဲ့
ကမၻာၾကီးေရ
အရက္ဆိုင္ေတြမရွိတဲ့ ညေနခင္းဆိုတာ
ေက်းငွက္သာရကာေတြမရွိတဲ့
ေတာအုပ္တစ္အုပ္လုိပါပဲ။
သေဘာၤေမွာက္တဲ့ မိုးေကာင္းကင္
ပင္လယ္အတုနဲ႔လူမႈေရးအႏုပညာ
အေဟာင္းေတြကို ေၿပာင္းၿပန္လွန္ထားတဲ့
ေမာ္ဒန္အတုကို ငါမလိုခ်င္ခဲ့ဘူး။
ေဟာဒီရင္ဘတ္ကိုစမ္းၾကည့္လုိက္စမ္း
ခုန္ေနတဲ့ႏွလံုးေသြးဟာ
မင္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပါကြယ္။
ဒါ ..ဝူဒီအယ္လင္ရဲ႕ၿပက္လံုးမဟုတ္ဘူး။
ဆုိကေရးတီးဆန္တဲ့
အလြမ္းၿပဇာတ္တစ္ပုဒ္လည္းမဟုတ္ဘူးကြဲ႕
သားေရဖံုးၿပီး
ေရႊစာလံုးနဲ႔ကမၺည္းထိုးရမယ့္
ပိုင္စိုးေဝပါ။
ေမ့ပစ္လုိက္မိဝင္းေရ
ၿမက္ခင္းကသာ
ႏြားအုပ္ကိုေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိသတဲ့။
ကိုယ့္အိတ္ကပ္ထဲ တစ္ၿပားတစ္ခ်ပ္မွမပါခဲ့ရင္
လမ္းေပၚကလည္း တစ္ၿပားတစ္ခ်ပ္မွ
ေကာက္မေတြ႕တတ္ဘူး။
ကံၾကမၼာဆိုတာ သည္လုိပဲ မွ်ားယူရသေပါ့။
အခုေတာ့ ငါဟာ
မရင့္က်က္ေသးတဲ့ ဖခင္အိုတစ္ဦး
ၿဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။
မင့္ႏွလံုးစားဆီ အေရာက္လာဖို႔ရာ
အေတာင္ပံမပါတာကလြဲရင္
အားလံုးထံ ငါပ်ံဝဲႏို္င္ရဲ႕။
အသည္းကြဲဖူးတဲ့ငွက္ေတြသာ
ပ်ံသန္းခြင့္ရွိတဲ့ မိုးေကာင္းကင္မွာ
ထင္ရာကိုငါစိုင္းခဲ့ေပါ့။ ။
ဟန္သစ္မဂၢဇင္းဇန္နဝါရီ ၁၉၉၆အပိုင္း(၂)ရန္ကင္းေတာင္ေၿခသို႔ဤကဗ်ာစုမွာ ပင္လယ္မဂၢဇင္း (ေဖေဖာ္ဝါရီ၊၁၉၉၃)တြင္ ေဖာ္ၿပခဲ့ေသာ ေႏြေန႔လယ္မွ ၿမဴဆြယ္ၿခင္း ဝတၳဳတိုတြင္ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ဦး အၿပန္အလွန္ ရြတ္ဆိုၾကသည့္စာပိုဒ္ မ်ားၿဖစ္ပါသည္။ဝတၳဳတို၏ ေရွ႕ပိုင္းစကားေၿပမ်ားကိုခ်န္လွပ္၍ နန္းေတာ္ေရွ႕ ဦးဘေက်ာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွ ရန္ကင္းေတာင္ေၿခ သို႔လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကဗ်ာရြတ္ဆိုၾကသည့္ အတုိင္းကို ေဖာ္ၿပထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
ေႏြေန႔လည္မွၿမွဴဆြယ္ၿခင္းေမာင္လူေခ်ာ
က်ဳပ္ကို ဘယ္သူသံပတ္ေပးထားသလဲ
ဒါဟာ..ေဟာဒီေႏြဦးမွာ
ရပ္တန္႔သင့္ခဲ့ၿပီ
မိန္းကေလးေရ
မင္းေၿပာခဲ့သမွ်ေတြ အားလံုးမွားရဲ႕
ဒါေပမယ့္
မင္းမေၿပာတာေတြအားလံုး
အမွန္ေတြခ်ည္းၿဖစ္ခဲ့တယ္။
ကိုလူညိဳ
ငါ
သဘာဝတရားဆီ အေရာက္သြားခ်င္ရဲ႕
ငါ့ထိုင္ခံုေတြကို ငါၿငီးေငြ႕လွၿပီ
ေလာင္ၿမိဳက္ေနၿပီ
မိဝင္းကငါ့ကိုေလာင္ၿမိဳက္ေနၿပီ
မိဝင္းေၾကာင့္ ငါေလာင္ေနၿပီ။
ေမာင္လူေခ်ာ
ေသမင္းႏွင့္ရင္ဆုိင္ရန္
အဆင္သင့္ ၿဖစ္ၿခင္းသည္ပင္
အသက္ရွင္ေနရသည့္ဘဝ
ေနထိုင္တတ္ၿခင္းၿဖစ္သည္…ဟု
အက္ဒီက ယံုၾကည္သတဲ့ေလ။
ကိုလူညိဳ
စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ အတိတ္တေစၦေတြနဲ႔
ေနာင္တတရားမပါတဲ့ ႏွလံုးသားအေၾကာင္း
ငါေရးဖြဲ႕ခ်င္ရဲ႕။
ေမာင္လူေခ်ာ
ေဆာင္းရက္ေတြကုန္ဆံုးသြားၿပီ
ေႏြရဲ႕အလင္းေတြ သိပ္သည္းဆမ်ားၿပား
ႏြားမရဲ႕ေအာ္သံဆူညံ
တိမ္တိုက္ေတြ အေဝးသို႔လြင့္ပါး…
ကိုလူညိဳ
ေလာင္ၿပီ ဆိုမွေတာ့
ငါ့ႏွလံုးသားပဲၿဖစ္ရမွာေပါ့
မီးကို ငါစတင္ေတြ႕ရွိခဲ့တယ္
လာၿပီေဟ့ ၿခေသၤ့ ဆိုၿပီး
လူတစ္ေယာက္ထြက္ေၿပးသြားရဲ႕။
ေမာင္လူေခ်ာ
မင္းဟာ
က်ဳပ္ရဲ႕ မ်က္လွည့္ဆရာမေလးပါ
အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ
အံၾသသထက္အံ့ၾသစရာေတြ
တစ္ခုၿပီးတစ္ခုထုတ္ၿပ
ေနာက္ဆံုး
က်ဳပ္ရဲ႕ႏွလံုးသားဟာ
မင္းလက္ထဲမွာ ဘာမ်ားၿဖစ္သြားဦးမလဲ
မ်က္လံုးမ်ားကို မဖြင့္ရဲ
ကဲ..အသံတိုးတိုးေလးနဲ႔
က်ဳပ္ရင္ဘတ္နားကပ္ၿပီးေၿပာလုိက္စမ္းပါ
ဘာၿဖစ္သြားသတဲ့လဲ။
ကိုလူညိဳ
ေဟာဒီမွာ
တစ္စံုတစ္ရာရွိရဲ႕
ကဲ..မင္းတို႔အားလံုး ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ၾကစမ္း
ထင္းရႉးေတာၾကီးကို ဘယ္သူမွ မတားဆီးႏိုင္သလုိမ်ိဳးေပါ့
ငါသိပ္ခ်စ္ခဲ့။
ေမာင္လူေခ်ာ
အလိုေလး…ဘုရား..ဘုရား
ခင္ဗ်ားဟာ လူသားတစ္ေယာက္မဟုတ္
စကၠဴေတြအထပ္ထပ္
ရစ္ပတ္ၿပီးထုပ္ထားတဲ့
မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ခုပါလား
က်ဳပ္ရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔
မင္းရဲ႕လည္ကိုဆြဲလို႔ဆင္ရင္
က်ဳပ္တစ္ကိုယ္လံုးဟာ
မင္းရဲ႕လည္ဆြဲေပါ့
ေလးလြန္းတဲ့အခါက်ေတာ့
ခပ္နက္နက္တြင္းတစ္ခုထဲ ပစ္ခ်လိုက္ေပါ့
ဒါဟာ
က်ဳပ္ေပးႏိုင္တဲ့ၾကာဆစ္ၾကိဳးေလးပါ။
ကိုလူညိဳ
အလွဆံုး အႏုပညာဟာ
အသိမ္ေမြ႕ဆံုး ဒုစရိုက္တစ္ခုပါ
အခ်ိဳေပါ့တဲ့ လက္ဖက္ရည္ခြက္ေတြထဲ
ကၽြန္ေတာ္ကူးခတ္ခဲ့
အစ္ကိုၾကီးေရ
ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ
ေတာေက်းလက္ရြာေလးတစ္ရြာက
အိမ္ကေလးတစ္လံုးမွာ
အတူတူေမြးဖြားခဲ့ၾက
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး
ေနာက္ဆံုး လမ္းခြဲၿဖစ္တဲ့ သခၤ် ိဳင္းကုန္းေတြက
မတူၾကဘူးေနာ္။
ေမာင္လူေခ်ာ
ဗဲရီးအီးဇီးဒက္ တဲ့
မင္းရဲ႕အမ်က္ေၾကာင့္
က်ဳပ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္
ခက္ခက္ခဲခဲ ၿဖစ္ေနေတာ့မွာပဲ
ညညေတြမွာ
မင္းရဲ႕အိပ္မက္ရင္ခြင္ထဲမွာ က်ဳပ္က်င္လည္ႏိုင္ဖို႔…။
ကိုလူညိဳ
ေမေမေရ..
ေတာင္တန္းေတြဆီ ကၽြန္ေတာ္မပ်ံသန္းႏိုင္ဘူး
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲ
ပ်ံဝဲတဲ့ လင္းတတစ္ေကာင္ပါ
ကၽြန္ေတာ္ ဘာၿဖစ္ခဲ့သလဲ
ကၽြန္ေတာ္ ဘာၿဖစ္ခ်င္ခဲ့သလဲ
လြဲမွားမႈကို ေနာင္တနဲ႔ေပးဆပ္လုိ႔မရ
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လြဲေခ်ာ္မႈဟာ
အနာဂါတ္ဝါဒ ထူေထာင္ႏိုင္ပါ့မလား။
မင္းနဲ႔ငါ
အနာဂါတ္မရွိတဲ့ဟင္းလင္းၿပင္ေတြဆီ
သြားၾကစို႔။
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာေသာ အဆံုးသတ္မႈမ်ိဳးဟာ
လံုးဝ အဆံုးမသတ္တာနဲ႔စာရင္
ေကာင္းေသးတယ္
အမွန္တရားရဲ႕အနားက
တစ္ဖဝါးမွ မခြာေတာ့ဘူးတဲ့
ဂ်ဴးမေလး အင္နာ
ေရးခဲ့ဖူးပါေရာလား။
ေမာင္လူေခ်ာ
ဘုရင့္ ဘုန္းတန္ခိုးမွာ
ဒီေရကို တားဆီးဖို႔ အမိန္႔မေပးႏိုင္ေၾကာင္း
ေၿမွာက္ပင့္ေၿပာဆိုတတ္ေသာ မွဴးမတ္မ်ားကို
ကႏြတ္ ဘုရင္ၾကီးက သက္ေသၿပခဲ့။
ကိုလူညိဳ
အိပ္မက္ထဲမွာ
ရထားတစ္စင္းထြက္ခြာသြား
ေက်ာက္စရစ္ကုန္းေၿမေတြၾကားက
တေငြ႕ေငြ႕အူထြက္လာတဲ့ႏွင္းၿမဴေတြရယ္
အဲဒီမသာရထားဟာ
လူတိုင္းကို လက္ၿပႏႈတ္ဆက္သြားရဲ႕
လက္မွတ္မရေသးတဲ့ကၽြန္ေတာ္စာ
လူတကာကိုေငးၾကည့္ေနရ။
ေမာင္လူေခ်ာ
ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ေက်းေတာသီေခါင္ဟာ
တိတ္တိတ္ေလးလဲေလ်ာင္းေနေတာ့တယ္။
ကိုလူညိဳ
အၿပံဳးနဲ႔ ဝွက္ဖဲတစ္ခ်ပ္
ၿပဇာတ္ရဲ႕နိဂံုးပိုင္းမွာ
သူဟာ ၾသညီဂင္ ပါပဲတဲ့
မိန္းကေလးေရ
မင္းအတြက္ ငါ မီးကိုခိုးယူခဲ့
တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီက မီးကိုခိုးယူခဲ့။
ငါ
ေဘာရစ္ပစတာညက္ နဲ႔ ေၿမြတစ္ေကာင္အေၾကာင္းေတြးမိ
အနက္ဆံုးတြင္းဟာ
ငါ့အေရၿပားေပၚမွာပဲရွိရဲ႕။
ေမာင္လူေခ်ာ
ကဲ..စာရြက္ေတြလုပ္စမ္းပါဦး
မကုန္စမ္းပါရေစနဲ႔
သူမနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ဒုကၡေတြ
က်ဳပ္ေရးစမ္းပါရေစဦး
အဲဒီ ခါးသက္မႈေတြကို
မ်ိဳခ်ၿပီး ေၾကညက္ပါရေစဦး။
ကိုလူညိဳ
ေဟာဒီ အနာဒိ အနႏၱစက္ဝန္းထဲမွာ
မင္းနဲ႔ငါ ေတြ႕ၾကရၿပန္ေပါ့
ဒုကၡေတြကို
တို႔ခ်ိဳၿမိန္ေစဖုိ႔ေပါ့။
ေမာင္လူေခ်ာ
ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီမို႔
အနမ္းနဲ႔ပဲခြဲခြာၾကစို႔
မိုက္ကယ္ဒေရတန္ကို
အၾကိမ္ၾကိမ္ငါရြတ္ဆိုမိ။
ကိုလူညိဳ
တကယ့္အၿဖစ္ေတြကိုေက်ာခိုင္းလို႔
မင္း ထြက္ခြာသြားၿပီဆိုပါစို႔
မင္းထားရစ္ခဲ့
မင္းရဲ႕ ၿမဴခိုးေတြ
ငါ့ႏွလံုးသားကိုေလာင္ၿမိဳက္ေနမွာေပါ့
ကဲကြယ္
တို႔တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ တစ္သက္လံုး
ဘယ္ေတာ့မွ အၿပံဳးမရွိဘူးဆိုေတာင္မွ
ငါ့ႏွလံုးသားဟာ
မင့္အတြက္ တစ္ဘဝလံုးပါ။
ေမာင္လူေခ်ာ
ေတာင္တန္းေတြက ၿပာမႈိင္းရီေဝစြာ
သူမကိုေငးၾကည့္
တကယ္ဆို
အိပ္မက္ထဲမွာပဲၿဖစ္ၿဖစ္
မင္းေရာက္လာသင့္ရဲ႕။
ကိုလူညိဳ
မီးခိုးေတြအူေနတဲ့
ဝါးကပ္မိုး အိမ္ကေလးေပၚ
လာနားမိတဲ့ ငွက္ကေလးေရ
မင္းဒုကၡေတြဆီမင္း အေသာ့ႏွင္ေပေရာ့
သူ႔မွာ
မေဆာက္ၿဖစ္တဲ့ အိမ္ကေလးတစ္လံုးရွိတယ္။
ငါ့မွာ
မေရးၿဖစ္ေသးတဲ့
ဝါက်ေတြရွိရဲ႕။
ေမာင္လူေခ်ာ
ဒီလိုနဲ႔သူမဟာ
သူမရဲ႕ တိတ္ဆိတ္ၿခင္းဟာ
ပူၿပင္းေတာက္ေလာင္ၿပီး ဆူညံတဲ့
အသံေတြနဲ႔ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ
ေၾကာက္ခမန္းလိလိအသံေတြနဲ႔။
ကိုလူညိဳ
ရပ္ေနတဲ့နာရီေတြကို
သြားေစလုိ႔ ငါ အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္
နာရီေတြ တကယ္သြားတာ မသြားတာ
ငါနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္
အမိန္႔မေပးဖို႔ရာ ငါ့တာဝန္ပဲ
သူ႔ေမြးေန႔ ဇာတာကို သူမမွတ္မိေတာ့
သြားေပါ့ငွက္ကေလးေရ …တဲ့။
ေမာင္လူေခ်ာ
စမူဆာထဲက အပ္သြားခၽြန္ၿမၿမေတြကို
မ်ိဳခ်လိုက္တယ္
ဂၽြန္တာဂရပ္ရဲ႕ တင္းဒရမ္ ကို
ငါ သတိရမိ။
ကိုလူညိဳ
ငါ့ကံၾကမၼာပါ
အၿပစ္မရွိတဲ့ အပင္တစ္ပင္မွာ
အသီးသီးဖို႔ အကင္းၿဖစ္လိုခဲ့
ေၾကြက်ဖုိ႔ရာ ဝန္မေလးေပမယ့္
ခဏေလးမွ နားခိုခြင့္မရတာ
ငါ ဝမ္းနည္းတယ္။
ေမာင္လူေခ်ာ
ပိုက္ဆံမရွိၿခင္းဆိုတဲ့အရသာဟာ
အရမ္းကို ခါးသီးလြန္းသပ။
ဘဝကို
အစက ၿပန္စဖုိ႔ရာ
ဘယ္သူမွ အခြင့္အေရးမရွိေတာ့ဘူး။
ကိုလူညိဳ
ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ဆိုတာ
မၿဖစ္စေလာက္ ဂုဏ္ပုဒ္ေလးတစ္ခုလို႔
ဘယ္တုန္းကမွငါမထင္ခဲ့ဘူး
ခ်ဥ္ ငန္ စပ္ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးေရ
ငါ့ခံစားမႈေတြကို တြန္းအားေပးမယ့္
စကားလံုးေတြ ရြာခ်လိုက္စမ္းပါ။
ေမာင္လူေခ်ာ
နားလည္ၿခင္းဆိုတဲ့အရာကို
လြဲမွားမႈနဲ႔ အၿမဲတမ္း ေပးဆပ္ေနရသူ
ဟိုလူရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာ
ကပ္ဖ္ကာေရာက္ေနတာ
အဲဒါ လြဲမွားမႈတစ္ခုေပါ့။
ကိုလူညိဳ
ေနရာထိုင္ခင္းတစ္ခုရထားတဲ့မင္းက
ဘဝကို မတုန္လႈပ္ေတာ့ဘူးေပါ့။
နံရံၾကီးကို မၾကည့္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတာ
တကယ္တမ္းက
မင္း ငါ့ကိုၾကည့္ေနတာပါ။
ေမာင္လူေခ်ာ
မီးေတာက္ေနသလား
စိတ္ကိုေရနဲ႔ၿငိမ္းလို႔မရ
ေနာက္ဆံုးမီးေတာက္ကေလးပါ
သူ ရူးသြပ္စမ္းပါေစ
ေလာင္စာေတြထည့္ေပးလိုက္။
ကိုလူညိဳ
ထီးတစ္လက္
အေရးတၾကီးဝယ္ဖို႔လိုအပ္ေနတာ
ငါ့ခႏၶာကိုယ္ကို ေရစိုလြန္းလို႔မဟုတ္
သိကၡာတရားကိုေရစိုလြန္းလို႔ပါ
ခံႏိုင္ရည္မရွိလုိ႔ေသသြားရင္လည္း
ဘယ္သူ႔ကိုမွ အၿပစ္ပံုခ်လို႔မရ
ကိုယ့္အေလာင္းကိုယ္ထမ္းၿပီး
ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ဆက္ေလွ်ာက္ေနရံုပ
ရာသီဥတုကေတာ့
သူ႔ဟာသူ ဆိုးခ်င္ဆိုးေနမွာပဲ။
ေမာင္လူေခ်ာ
ကံၾကမၼာကသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီး ေပးထားစမ္းပါေစ
လူေတြအားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္မယ္
ေတြ႕သမွ်လူတိုင္းကို ကူညီမယ္
သူတို႔စားခ်င္တာေတြ အဝေကၽြးမယ္
ၿမစ္တစ္ၿမစ္ဟာ
သူ႔လွ်ာေပၚမွာ အလ်ားလိုက္စီးဆင္း၏
ထိုလွ်ာေပၚ၌
ငါ့ရာဇဝင္ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ၿပီ။
ကိုလူညိဳ
အာရံုေတြရရဲ႕လား
ငါ့ႏွလံုးသားရဲ႕အပူေငြ႕ေတြ
မင့္ဆီ ကူးရဲ႕လား
ဘယ္သူဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ
ဘယ္သူမွ ဘာမွေတာ့မၿမင္ေတြ႕ႏိုင္တဲ့
ေမွာင္မိုက္ၿခင္းမ်ိဳးၾကီးက
ငါ့ကို လႊမ္းၿခံဳေပါ့။
ေမာင္လူေခ်ာ
ရာဇဝင္ကို တုပ္ေႏွာင္ထားတဲ့
ဝိုင္ယာၾကိဳးတစ္စလို
လွ်ပ္စစ္စီးေမ်ာေနတဲ့
ေၿမဆြဲအားနဲ႔ ငါဂၽြိဳင္းလိုက္တယ္။
ကိုလူညိဳ
ဆင္ၿခင္ေတြးေတာမႈက
သဘာဝတရားဆီပ်ံသန္းၿပီး
ငါ့ရဲ႕ယံုၾကည္သက္ဝင္မႈကေတာ့
ထာဝရဘုရားဆီ အေရာက္လွမ္းခဲ့ေပါ့
ေဟ့ .. မိဝင္း
မင္းက ငါ့ကိုနားမလည္ဘူး
ဟုတ္လား
ဟား ….. ….. ….
….. ….. ……. အားးးး။
ပင္လယ္မဂၢဇင္း၁၉၉၃အပိုင္း(၃)ေတာင္ထိပ္တရားအေတြ႕အၾကံဳ အေတြးအေခၚ ေလ့လာမႈ
အပိုင္းအစမ်ား ၿဖစ္ပါသည္။ကဗ်ာ၏အရည္အေသြးထက္
အေရအတြက္ (သခ်ာၤပူရဏ)အၿဖစ္ေဖာ္ၿပလိုက္ပါသည္။
ဗ်ိဳင္းမည္း၏ဝမ္းစာစာအုပ္ပံုၾကား
အမွားေတြကိုေစာင့္ဖမ္းဖို႔ ေခ်ာင္းေနတဲ့
ဗ်ိဳင္းမည္းတစ္ေကာင္။
ေဟာလီးဝုတ္အညစ္အေၾကးေတြနဲ႔
ၿမန္မာၿပည္ရဲ႕အသစ္ကေလးေတြၾကား
သင့္ေစ်းကြက္ ေသြးပ်က္ေနၿပီလား။
စကားသည္ပင္ တရား
စကားသည္ပင္ အမွား
ႏွစ္ပါးလံုးသို႔ သြယ္တန္းေန၏။
ဆက္လက္ရွာေဖြ အို..အေဆြ
စာအုပ္ပံုၾကား
သူ႔စကား၌
အမွားေထာင္ေသာင္း ေတြ႕ပါေစ။
(ကိုသိုက္ထြန္းသက္ သို႔ က်ီစားၿခင္း)စာေပဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းဒီဇင္ဘာ ၁၉၉၅အဖမဲ့သားကဗ်ာကို
အမိလိုၿမတ္ႏိုးခဲ့၏
ဆရာေဇာ္ဂ်ီကို
အဖလို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ခဲ့ပါသည္။
ဆရာနဲ႔ကဗ်ာသည္
အၾကင္လင္မယား
အမိအဖႏွစ္ပါး
ကၽြန္ေတာ္သည္ကား
ကဗ်ာဆရာ လူေခ်ာလူလွ
သားၾကီးၾသရသ။
ယခုမူ
ဖခင္ဆံုးပါး
ကြယ္လြန္သြား၏
က်န္ရစ္သည့္ကဗ်ာအေမ
မုဆိုးမၿဖစ္ရေခ်ၿပီ။
၁၄၊၁၀၊၁၉၉၀ေရႊဝတ္ရည္ မဂၢဇင္း အမွတ္ (၅)ေတာင္ထိပ္တရားေရကိုပိုင္းၿခား
ေလကိုတားမည္
ေၿမကိုေဖာက္ခြင္း
မီးကိုနင္းမည္။
သုညတရား
အၾကြင္းထား၍
ငါသြားေခ်ၿပီ
ေနမင္းဆီ။ ။
မႏၱေလး ဂ်ာနယ္အမွတ္ (၁၁) ၁၉၉၁ငါ..အႏုေလာမ..ပဋိေလာမငါ့အတိတ္မွာ
ငါ့သိကၡာေခ်ာ္လဲဖူးခဲ့။
သို႔ေပမယ့္
ငါ့စိတ္ကို
ငါ..အိတ္မွာအေသအခ်ာထည့္
ငါ့အတိတ္ကိုဆုတ္ၿဖဲပစ္လုိက္ရဲ႕။
ကဲ..ငါ့မိတ္ေဆြတို႔ေရ…
ငါ့အရိပ္ဟာ
ငါ့အတိတ္ပါပဲ
ငါ့စိတ္မွာ
ငါ့လိပ္ၿပာ..သန္႔ရွင္းခဲ့။
ခုေတာ့
ငါ့အိတ္မွာ
ငါသိကၡာအၿပည့္အဝနဲ႔။ ။
ကလ်ာမဂၢဇင္းဇန္နဝါရီ၊ ၁၉၉၃ကစားပြဲအဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ညတစ္ညကို
မင္းငါ့ဆီက ဝယ္လို႔မရႏိုင္ဘူး
တကယ့္ကို ငါဟာ
အတုေယာင္ေဆာင္ထားရတဲ့
အစစ္တစ္ခုပါကြာ။
မင္းရဲ႕အၿပင္းစားရိုက္ခ်က္ေတြ
ငါ့ကိုမထိမွန္တာပဲ
ငါ့ အားနာရဲ႕။
ေရခ်ိန္လြန္တဲ့ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕မႈေတြနဲ႔
အေရၿပားေပၚက ဒုကၡတရားေတြကို
ကူညီေၿဖရွင္းဖုိ႔
ငါေရာက္လာခဲ့တာ။
ေရႊနဲ႔လုပ္တဲ့ ညေနခင္းေတြကို
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္နဲ႔အရည္ေဖ်ာ္လိုက္
မွားေနတဲ့ အမွန္တရားေတြထဲ
မုသားေတြေလာင္းထည့္လုိက္။
တယ္လီဖုန္းကို အသံုးၿပဳတဲ့
ေၾကြအံကစားနည္းဟာ မရွိခဲ့ရင္
ေဟာဒီအစမ္းသပ္ခံမ်က္ႏွာၿပင္မွာ
မင္းနဲ႔ငါ လက္ရည္တူေတြပဲ။ ။
ေရႊမင္းဂံ မဂၢဇင္း၁၉၉၄လည္ပတ္မႈ ရပ္ဆုိင္းသြားၿခင္းအတိတ္သို႔
အလြမ္းနဲ႔ခုတ္ေမာင္းေနတုန္း
ၿဗဳန္းခနဲ
သေကာင့္သားေရာက္လာ။
ေရာက္လာၿပီး
တဝါးဝါး
တဟားဟား
လွ်ာဦးတည့္ရာ ေၿပာဆိုၿပန္ထြက္သြား။
ကိုယ့္မွာ
ဆက္လြမ္းရမလား
ဆက္ရယ္ရမလား
အူေၾကာင္ၾကား။ ။
၁၊၈၊၂၀၀၄ေၿမြအေဝးက ေၿမြတြန္သံကို
ငါၾကား တၿဖည္းၿဖည္း နီးကပ္လာ
ပိုၿပီး ေလးနက္ၾကြယ္ဝတဲ့
ဘဝရဲ႕အဓိပၸာယ္ကိုေတြ႕ဖုိ႔
ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့တယ္တဲ့။
သူ႔ခမ်ာ
(အမ်ိဳးေကာင္းသား အဲဒီေၿမြခမ်ာ)
ေရႊဘံုသာလမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳရသလိုမ်ိဳး
ၾကံဳရရွာေပါ့။
ေလးစားဂုဏ္ၿပဳထိုက္ေပရဲ႕
ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုးေၾကမြေနတာေတာင္
အၿမီးကိုလႈပ္ၿပႏိုင္ေသးတာ
ဂုဏ္ၿပဳေလာက္စရာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ စိတ္ေတာ့မေကာင္းဘူးကြာ
မယဥ္ေက်းလွတဲ့တို႔ရဲ႕ ရာဇဝင္ကို
တို႔ သည္လုိပဲ ေရးၾကရေတာ့တယ္။
ေသာင္းေၿပာင္းေထြလာ မဂၢဇင္း၂၀၀၄အပိုင္း(၄)ရာဇဝင္ဤအပိုင္းက႑မွ ကဗ်ာစုတို႔ကို စိတ္အားၿဖင့္ ပိုင္းၿခားရာတြင္ ႏွစ္ပိုင္းရွိခဲ့သည္။ တစ္ပိုင္းမွာ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝမွစၿပီး ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကာလအထိၿဖစ္ၿပီး က်န္တစ္ပိုင္းမွာ ထို ၁၉၇၅ ခုႏွစ္မွ သည္ဘက္ပိုင္း ပစၥကၡ ကာလအထိၿဖစ္ပါသည္။
သုိ႔ရာတြင္ ပထမပိုင္း ကဗ်ာကေလးမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္က မည္မွ်ပင္ သံေယာဇဥ္ရွိေသာ္လဲ ၎တို႔မွ ဥမမယ္ စာမေၿမာက္ ႏုနယ္သည့္အရာမ်ားသာမို႔ ၾကြင္းက်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အပိုင္းအစ မ်ားအၿဖစ္ ခ်န္လွပ္ခဲ့ရပါသည္။ ဤ ရာဇဝင္အပိုင္းက႑တြင္ ၁၉၇၅ခုႏွစ္သည္မွာဖက္ပိုင္း ကဗ်ာအခ်ိဳ႕ကိုသာ ေဖာ္ၿပထားပါသည္။
ဖူးပြင့္ခဲ့ၿပီထုိကာလမ်ား၌လည္း
ေနသည္အေရွ႕မွထြက္၏
အေနာက္ဘက္သို႔ဝင္၏
ပန္းတုိ႔သည္ ေမႊးကုန္၏
အေၿခေလးေခ်ာင္းသတၱဝါတို႔
ေၿမၾကီးေပၚေလးဘက္တြား၍
ဦးေခါင္းလွည့္ရာအရပ္သို႔ သြားကုန္၏။
နယူတန္ကုိ မေမြးဖြားမီက
ေၾကြခဲ့ရေသာသစ္သီးတို႔အတြက
ဤမဟာ ပထဝီေၿမၾကီးကိုသာ
ငါ အားနာမိေတာ့သည္။
ပန္းပြင့္ထဲဝင္ပုန္း
လမင္းကို ဆံုးရႈံးခဲ့ရေပါ့။
ဆီးႏွင္းတို႔ေပ်ာ္က်ေနဆဲ
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္
တစ္ဝက္ေသာအၿပံဳးကိုသာ
သင္တုိ႔အား ငါေပးေဝခဲ့။
နီတိ
ရာဇဝင္
ပံုၿပင္မ်ားစြာကို က်က္မွတ္
အသက္ရွဴၿခင္းအတတ္ကို သင္ယူခဲ့ၿပီးၿပီ
လမ္းမေပၚ ေတြ႕ၾကတဲ့အခါ
ငါ ..ကဗ်ာဆရာပဲ…ေအ့..
(ရယ္ေမာၿခင္းသည္းခံပါ)
ဘဝအား
အကုသိုလ္၏ အက်ိဳးတရားမ်ားအၿဖစ္
အဓိပၸာယ္ဖြင့္ေသာအခါ
ေဝဒနာၿမစ္သည္
အဟုတ္ၿပင္းစြာ စီးဆင္းခဲ့ေလၿပီ။
မိန္းကေလးေရ..
ပန္းရိုင္းေတြက ေၿမၾကီးေပၚမွာဖူးပြင့္လုိ႔
ငွက္ကေလးေတြ
ေလထဲမွာ ပ်ံသန္းလို႔
အေဝးၾကီး
ဟိုး…အေဝးၾကီးကရယ္ေမာသံေတြ
ငါ့ရင္ထဲမွာ ေဆြးၿမည့္ေသဆံုးေနၾက
ဘဝတစ္ခုလံုးနဲ႔ေတာ့ မလဲႏိုင္ခဲ့ဘူးကြယ္။
ႏွလံုးသားကို ယံုၾကည္ခဲ့တယ္
ၿပီးေတာ့…လူေတြကိုလည္း ငါခ်စ္ခဲ့တယ္
ဂႏၱဝင္ဟန္ကို
ေတာင္ထိပ္ေပၚက ေခၚသံတစ္ခုလုိ
ငါ ရယ္ေမာပစ္ခဲ့ေပါ့ ။
ညီမေလးေရ…..
ညီမေလးေရ…ညီမေလးေရ….
က်ံဳးနံေဘးၿမက္ခင္းၿပင္ေပၚ အန္ခ်
အဲဒါ တစ္ဘဝလံုးပဲေဟ့။
မိမိအသည္းႏွလံုးရဲ႕
စိတ္ခ်ရေလာက္တဲ့ လံုၿခံဳမႈထဲမွာ
လူတိုင္းဟာ ငိုေၾကြးႏိုင္ခြင့္ ရွိတယ္မဟုတ္လား။
ဘဝတာဝန္တဲ့လား
လာမယ့္ အနာဂါတ္တိုင္းရဲ႕
အထီးက်န္ ပါရမီရွင္တိုင္းအတြက္
ငါ့ႏွလံုးသား အပိုင္းတစတစ္ခု
မိုးေကာင္းကင္မွာ ထုဆစ္ခဲ့မယ္။
မနက္ၿဖန္မနက္
လမ္းမဘက္ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ
ဒီကေန႔ ဆိုတာကို ရွာလို႔ေတြ႕မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
အခ်ိန္ဆိုတာ
ကမ္းပါးမရွိတဲ့ ၿမစ္တစ္စင္းပါပဲ။
ႏွလံုးသားမွာ
ပန္းပြင့္မ်ားစြာ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့၏
ဦးထိပ္ထက္၌
တရားအသစ္ ဖူးပြင့္ခဲ့ၿပီ။ ။
စပယ္ၿဖဴမဂၢဇင္းဇြန္၊ ၁၉၈၆အၿခားတစ္ဖက္က ေက်ာက္တံုးမ်ားရယ္သံကိုယ္တိုင္ေရးအတၳဳပၸတၱိဆန္ဆန္
သူ႔ဗိုက္ကို သူ႔ဓားနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ဆြဲၿပီး
ဒါဟာ ဝါက်တစ္ေၾကာင္းမွ်သာတဲ့။
ဒါေပမယ့္ သူဟာ
ထီမထင္တဲ့ ႏြားသိုးတစ္ေကာင္ေလာက္
ေပၚၿပဴလာမၿဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ခန္းမၾကီးထဲမွာ
ကိုၿမဝင္းရဲ႕ႏွဲသံ ေက်ာက္တံုးေတြထြက္လာၿပီး
ဖန္ခြက္ေတြထဲ အရည္ေပ်ာ္တယ္။
ေမာင္သန္းထိုက္ေလးကလည္း အေၿမာက္က်ည္ဆံအၿဖစ္
သရုပ္ေဆာင္ရ
မ်က္ရည္မက်တဲ့ ေက်ာက္တုံးရယ္လုိ႔
တစ္တံုးမွ် မရွိပါဘူး။
စည္းလြတ္ဝါးလြတ္ ရင္ခုန္သံေတြေၾကာင့္သာ
ဆင္မေလးမိုနာ ႏွလံုးေၾကကြဲရ။
ဘဝဆိုတာ ၿပဇာတ္တစ္ပုဒ္ပါပဲတဲ့
ေဟ့လူ …ဒါ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္တစ္ခုပဲလား
ကၽြန္ေတာ္လိုက္မမီတာ ခြင့္လႊတ္ပါ။
ပလႊားမႈေတြမဆံုးမခ်င္း
ကိုၿမဝင္းရဲ႕ႏွဲသံ တေတာ္ေတာ္ တတီတီသာ ၿမည္ေနပါေစ။
ေက်ာက္တံုးေတြေပၚ အရည္ေပ်ာ္သည္အထိ
သိုးေတြ ဒုဂၢတိဘံုေပၚ ေရာက္သည္အထိ။
စရဏ မဂၢဇင္းဧၿပီ၊၂၀၀၆ေၿပးလမ္း သုညတစ္(၁)
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရာက္လာဖို႔ဆိုတာ
သိပ္မေသခ်ာဘူးေပါ့။
ေသခ်ာတာ တစ္ခုပဲရွိရဲ႕
အဲဒါ
သိကၡာတရားကို ၿပိဳကြဲေစမယ့္
စကားလံုးေတြပဲ ၿဖစ္လိမ့္မယ္။
လေရာင္မႈန္ပ်
ညအလင္းရဲ႕
ၿမိဳ႕ရိုး က်ံဳးထိပ္ သစ္ရိပ္ပလက္ေဖာင္တစ္ေလွ်ာက္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရာက္လာဖို႔ဆိုတာ
သိပ္မေသခ်ာဘူးေပါ့
ေသခ်ာတာတစ္ခုပဲရွိရဲ႕
အဲဒါ
……. …….. …….
…… …… ……။
(၂)
အင္းဆက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ေတြ႕ဆံုပြဲမွာ
က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့ခဲ့ရတဲ့
ငါ့မိတ္ေဆြမေလးေရ…
သိကၡာတရားအတြက္ အရွက္ရတဲ့အခါ
မိမိကိုယ္မိမိ ကာကြယ္ႏိုင္ဖုိ႔အတြက္
ၿပက္လံုးတစ္ခု အဆင္သင့္ရွိရဲ႕။
(၃)
ေရခံေၿမခံလည္းမေကာင္း
ညံ့ဖ်င္းတဲ့မ်ိဳးေစ့ေတြနဲ႔
အေပါစားေအာင္ၿမင္ေက်ာ္ၾကားမႈေတြ ေပါက္ေရာက္ရာ
ရႊံ႕ညြံထူထပ္တဲ့ ေဟာဒီရပ္ဝန္းမွာ
မင္း…ေနရစ္ခဲ့ေပေတာ့
ေနခဲ့ေပေရာ့ဆိုၿပီး
ငါ့မိတ္ေဆြဟာ ထြက္ခြာသြားေပါ့
ေဝဖန္ေရးအၿမင္လည္းရွိၿပီး
သေရာ္ေၿပာင္ေလွာင္မႈတစ္ဝက္နဲ႔
ေလာကကို ၿပက္ရယ္ၿပဳတတ္တဲ့ ငါ့မိတ္ေဆြဟာ
ကမူးရွဴးထိုး ထြက္ခြာသြားေပါ့။
ၾကယ္ေတြနဲ႔ တိုးတိုက္မိမတတ္
ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း ကံတရားလမ္းမၾကီးေပၚမွာ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရွိရာ သူထြက္သြားေပါ့။
(၄)
ငါ့မွာသာ
ရာဇဝင္ကို တုပ္ေႏွာင္ထားတဲ့
ဝိုင္ယာၾကိဳးတစ္စကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း
လွ်ပ္စစ္စီးေမ်ာေနတဲ့
ေၿမဆြဲအားရဲ႕ ဗဟိုခ်က္တည္ရာ
ေဟာဒီ ၈၄ လမ္းမၾကီးေပၚမွာ
ေယာင္ခ်ာခ်ာ က်န္ရစ္ခဲ့။
ေရႊဝတ္ရည္မဂၢဇင္းအနာဂတ္ကိစၥညာလက္သီးနဲ႔ထိုးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ
ဘယ္လက္သီးဟာ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ
အၿမဲတမ္းသိေနဖို႔ အေရးၾကီးပါသတဲ့။
ေရခဲၿပင္ဟာ
သူ႔အလိုလို ကြဲအက္သြားမွာပါ။
တို႔တစ္ေတြဟာ
လူသားတစ္ေယာက္ၿဖစ္တယ္ဆိုတာ
သိရံုမွ်မဟုတ္
တိရစၦာန္ တစ္ေကာင္မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုလည္း
သိေနဖို႔လိုတယ္။
ဘုရားသခင္အလိုေတာ္ရွိေနေသးသမွ်
တို႔ဆႏၵေတြ မရပ္တန္႔ေသးဘူး
တင္းမာေနတဲ့အစမ္းသပ္ခံမ်က္ႏွာၿပင္ေပၚမွာ
ထြန္႔ထြန္႔လူးခဲ့ၾကတယ္။
ပိုင္စိုးေဝကေတာ္သာ
သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ မုဆိုးမ
ၿဖစ္ခြင့္မရခဲ့လို႔
သူရဲေဘာေၾကာင္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕
ဇနီးမယားပဲၿဖစ္ေနရရွာသေပါ့။
တကယ္ေတာ့
တစ္ေယာက္တည္းက အသံစံုထြက္ေအာင္
ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ ေတာေၿခာက္သံေတြပါ။
ေၿမေခြးေတြရဲ႕ စိုက္ပ်ိဳးမႈကို
ၿခေသၤ့ေတြ မစားသံုးလိုဘူး
ငါတို႔ရဲ႕ အေရၿပားေပၚမွာ
တစ္ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ သာသနာေတာ္ တည္ရွိရဲ႕။
တစ္ခဏေလး
တစ္ခဏေလး ေစာင့္လုိက္ပါတဲ့
တစ္စကၠန္႔ တစ္မိနစ္ တစ္နာရီ တစ္ရက္
တစ္သက္လံုးလည္း ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္သြားမယ္။
ဒီကိစၥမ်ိဳးမွာ
ဖရန္စီ ေၿပာခဲ့တာကေတာ့
အနာဂတ္ဟာ
သူ႔ဘာသာသူ ေရာက္လာပါေစ …တဲ့။
စတိုင္သစ္ မဂၢဇင္း
ဇူလိုင္ ၂၀၀၄ကမ္းပါးမရွိတဲ့ၿမစ္(၁)
ေငြရတုရက္ကို
လက္ၿပႏႈတ္ဆက္
ေန႔ရက္အသစ္မ်ား
တြား..သြား..ေရြ႕ေရြ႕
ဆယ္ႏွစ္တစ္ဖန္ၿပည့္ေတာ့မည္။
မ်ဥ္းမတ္တစ္ေၾကာင္း
မွတ္တိုင္ေဟာင္းမွာ
အၾကာၾကီးရပ္
မၿပတ္သားပဲ..ေတြေဝဆဲတြင္
ရင္ထဲတိုးေဝွ႕
အနာဂါတ္ေန႔တခ်ိဳ႕
ငါ့ကိုၿဖတ္သန္းသြားၾကၿပီ။
အိပ္မက္အယ္လ္ဘမ္မွာ
ေရာဂါသစ္မ်ား..တိုးပြားေနဆဲ
ဆြဲႏႈတ္မရ
ေန႔ညထပ္ထပ္
ရစ္ပတ္တင္းၾကပ္..တရစပ္ပင္
ႏွလံုးသား၏..အၿပာေရာင္လြင္ၿပင္
အကုသိုလ္တရားတို႔စူးဝင္ခဲ့ေပါ့။
(၂)
ဘဝအၿမင္..ဂႏၳဝင္လက္သစ္
အခ်စ္
သစၥာတရား
ရိုးသားမႈအေၾကာင္းဖြဲ႕ႏြဲ႕သူ
ၿမစ္ကိုဆန္လ်က္
ေလွာ္တက္ေမ့က်န္
ပစၥဳပၸန္မွာ
ငါ..အနာဂါတ္မဲ့..လမ္းေလွ်ာက္သူ
(ေႏြဦးရက္ေတြအေၾကာင္း..သီခ်င္းမဆိုႏိုင္တဲ့
ဥၾသငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ေၾကကြဲမႈလို)
ယာခင္းထဲက
အေမအိုရဲ႕ဘဝကို
အေဝးကတမ္းတပူေဆြးသူ။
(၃)
ဟိုမွာ……..ႏွင္းမ်ား
မႈန္……ဝါး…….ေဝးက်န္
ဥပါဒါန္လား
တမလြန္အလား
စကားတိတ္ဆိတ္
မသိစိတ္လား
ႏွလံုးသားထဲ
တဖြဲဖြဲသြန္ခ်
သံေဝဂလား။
(၄)
ဒိုင္ယာရီၾကား
မင္နီတားခဲ့
ငါ့ရဲ႕ေမြးေန႔
ငါ့အခ်စ္မီး..ယိုစီးတဲ့ေန႔
ကိုယ္က်င့္တရား..ဆံုးပါးတဲ့ေန႔
……………………………
……….……….…………
ထိုေန႔မ်ားတြင္
မသိမႈတရား
ေခ်ာက္ကမ္းပါး၌
အသြားထက္ထက္..ဓားတစ္လက္ေပၚ
ေၿခေခ်ာ္လဲက်
လူးလဲၿပန္ထ
အတၱေပြ႕ဖက္
ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရင္း
ေပ်ာ္စရာသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို..ငါဆိုလ်က္။
(၅)
ဟိုမွာ…
မာယာၿမစ္ထဲ
ပန္းေတြက်ဲခ်
ငါ့မာနကို
ဖြဖြဆုပ္ကိုင္
ေလွာင္ရယ္ႏိုင္ခြင့္
ဘဝလြင့္ပါး
ၿမဴေတြၾကားက
လက္ၿပေနတာ..ဘယ္သူလဲ။ ။
၁၉၈၇ေဖေဖာ္ဝါရီ ၊စပယ္ၿဖဴလိုခ်င္တဲ့ကမၻာၿဖဴစင္သန္႔ရွင္းတဲ့
ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာတရားအေပၚ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ယံုၾကည့္ၾကရမယ္
စာနာေထာက္ထားတဲ့
ကရုဏာတရားကို
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလးစားလုိက္နာၾကရမယ္။
ၿဗဟၼစိုရ္တရားအားလံုး
လူသားဝိညာဥ္ေတြအေပၚ
စြတ္စိုဖံုးလႊမ္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ၿပီးေတာ့
စစ္ပြဲဆိုတာ မရွိ
ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးၿခင္းလည္း ကင္း
ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာၿပီး ေရာင္စံုပန္းေတြပြင့္
အခ်စ္မ်ားစြာနဲ႔ ေဟာသည္ကမၻာၾကီးကို
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တည္ေဆာက္ၾကရမယ္။
လူတိုင္းရဲ႕ဘဝဟာ
သာယာလွပတဲ့ရႈေမွ်ာ္ခင္းပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို
ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းၿပီးေတာ့
ထာဝရ စိမ္းစိုလန္းဆန္း။
ပင္လယ္ၿပင္ဟာ
သဘာဝအတိုင္းၿငိမ္သက္
တစ္ခါတစ္ခါ သဘာဝအတုိင္းလိႈင္းထန္
သစ္ပင္ေတြကလည္း
ေလေကာင္းေလသန္႔ကိုရွဴရိႈက္ရလို႔မို႔
ရွင္သန္ဖြံ႔ထြားေဝစည္
အာဃာတနဲ႔ အဘိဇၨာတရားေတြကင္းရွင္း
လူသားအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးၿပီးေတာ့
စိတ္ထားမြန္ၿမတ္သန္႔ရွင္းၾက
ဒုကၡဆိုတဲ့ စကားလံုးမရွိ
အမုန္းဆိုတဲ့ စကားလံုးမရွိ
မာနလည္းမရွိ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေၿမ႕စြာ
ကမၻာၾကီးၿငိမ္းခ်မ္း အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္း
လြတ္လပ္ၿခင္းအၿပည့္နဲ႔
ၿမက္ခင္းၿပင္ေတြေပၚ ကခုန္သီခ်င္းဆို
အဲသည္လို ကမၻာၾကိးမ်ိဳးကို
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တည္ေဆာက္ၾကရမယ္။
ကေလးေလးေတြေပ်ာ္ရႊင္
အာဟာရၿပည့္ဝ လြတ္လပ္စြာ ပညာသင္
သူတို႔အတြက္ သီးသန္႔ ပန္းဥယ်ာဥ္ေတြနဲ႔။
အမ်ိဳးသမီးတိုင္းဟာ
ေခ်ာေမာလွပ သေဘာက်စရာ
အက်ည္းတန္သူ တစ္ေယာက္မွ်မရွိ
ၿပီးေတာ့ လူတိုင္းအတြက္ ေဆးဝါးအလွ်ံပယ္
အို…ေရာဂါဘယဆိုတာေတာင္ မရွိေတာ့လို႔မို႔
ေဆးဝါးဆုိတာ အပိုပစၥည္းသက္သက္ပဲေပါ့။
ပန္းခ်ီဆရာေတြ အတြက္လည္း
အေရာင္ေတြေပါမ်ားၾကြယ္ဝ
အႏုပညာဘာသာရပ္ကို
ေက်ာင္းတိုင္းမွာ သင္ၾကားပို႔ခ်
ကဗ်ာဆရာေတြကလည္း
စကားလံုးေတြအမ်ားၾကီးကို ပိုင္ဆိုင္
အလွတရားကို လူတိုင္းခံစားႏိုင္။
သစ္ပင္ေတြရဲ႕ထိပ္ဖ်ားက
လယ္ကြင္းၿပင္ေတြေပၚ ၿဖတ္တိုက္သြားတဲ့ေလဟာ
အိမ္ေခါင္မိုးေတြေပၚကတစ္ဆင့္
ေကာင္းကင္ဘံုကို အေရာက္သြားရာ
လမ္းၿပေပးတဲ့ ေတးသြားတစ္ပုဒ္ေပါ့။
အဲသလိုမ်ိဳး
အဲသည္လို ကမၻာၾကီးမ်ိဳး။ ။
စပယ္ၿဖဴ မဂၢဇင္းစက္တင္ဘာ ၁၉၈၇အမွတ္တမဲ့ေန႔မ်ားတစ္စံုတစ္ခုေသာေန႔မ်ားစြာက
သဲထူတဲ့ေၿမလမ္းမေပၚ
ငါနင္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ေၿခရာေတြ
အခုရွိေနဥိးမလား။
အဲဒီတုန္းက
ငွက္တခ်ိဳ႕ေတးသီ
ယာခင္းထဲက ေၿပာင္းပင္ေတြကို ကိုက္ၿဖတ္လုိ႔။
ေလဟာ လြင့္ပါး
ဟိုသည္ေၿပးလႊား။
ထန္းပင္ၿမင့္ၿမင့္ၾကီးေတြေပၚက
ရြက္ေယာင္းေၿခာက္ေတြ တရွဲရွဲၿမည္လို႔။
ဒါဟာ သူတို႔အလုပ္ပဲတဲ့ေလ။
ကေလးဘဝနဲ႔လူၾကီးဘဝဆိုတာ
အေဝးၾကိးလား ေဖေဖ
အဲသလို ငါေမးၿပီးေတာ့
ေလလိုပဲ လြင့္ပါး
ေလလိုပဲ ဟိုသည္ေၿပးလႊား
စိမ္းညိဳ႕တဲ့ ေတာတန္းေတြေပၚရွပ္တုိက္
က်ယ္ၿပန္႔တဲ့ လယ္ကြင္းၿပင္ေတြေပၚပ်ံဝဲ
သစ္ပင္ေတြရဲ႕ထိပ္ဖ်ားမွ
ၿမင့္မားတဲ့ မိုးေကာင္းကင္ဆီ။
ဒီလိုပဲ
ေဆာ့ကစားေနတဲေလဟာ
စိမ္းစိုတဲ့လယ္ကြင္းေတြေပၚၿဖတ္
ၿဖဴေရာ္ေရာ္ေန႔ေတြက
ေလးပင္တဲ့ငါ့ကိုယ္ေပၚၿဖတ္။
ကေလးဘဝနဲ႔ လူၾကီးဘဝဆိုတာ
ေဟာဟိုမွာ ဆက္စပ္ေနတဲ့
လယ္ကြင္းၿပင္နဲ႔ ေတာအုပ္လုိပါပဲ
လူကေလးရယ္ …
အဲဒီလိုငါေၿဖေတာ့
လူကေလး
လယ္ကြင္းထဲ ေၿပးေဆာ့သြား
သူ႔ကိုယ္ေပၚ
ၿဖဴေရာ္ေရာ္ေန႔ေတြက ၿဖတ္
ငါေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ သဲထူထူ ေၿမလမ္းေပၚ
လူကေလး ၿဖတ္သြားေနေပါ့။
သူ႔ေန႔ေတြမွာ
ငွက္တခ်ိဳ႕ ေတးသီႏိုင္ပါ့မလား။ ။
ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းဧၿပီ။ ၁၉၉၁ကဗ်ာဆရာနဲ႔စမ္းေခ်ာင္းကေလးစမ္းေခ်ာင္းကေလးရဲ႕နံေဘး
ငါလမ္းေလွ်ာက္ခဲ့
ေလာေလာလတ္လတ္ ေရးၿပီးခါစ
ငါ့ကဗ်ာကို ငါၿပန္ရြတ္ဖတ္
စိတ္ေဇာဟုန္ ၿပင္းထန္မႈနဲ႔
ရင္ခုန္တက္ၾကြ အားရေပ်ာ္ရႊင္
အရူးတစ္ပိုင္း ရွင္သန္မႈနဲ႔
ၾကက္သီးၿဖန္းၿဖန္းထ ငါ့ကိုယ္ငါ ဂုဏ္ယူ
ငိုေၾကြးမိမတတ္ ငါ့ကိုယ္ငါ ေလးၿမတ္
ငါ့ပီတိကို ငါၿပန္စားမိရဲ႕။
သင္ ဘယ္ကလာသလဲကြဲ႕
စမ္းေခ်ာင္းကေလးေရ…
ငါဘယ္ဆီကိုသြားမယ္
သင္မသိႏိုင္ဘူး။
မင္း ဘယ္ကလာလာ
ငါဘယ္ဆီကိုသြားသြား
ေလာကရဲ႕ အဆံုးစြန္တရားဆီ
တို႔ေရာက္ရမွာပဲ။
အခုေတာ့ သည္လိုပဲေပါ့ကြယ္
အရာရာတုိင္းဟာ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရ
ကိုယ့္ႏွလံုးသားဆီ ကိုယ္အေရာက္ၿပန္ဖို႔
အလွမ္းေဝးေနရ
ပံုေအာလုိက္တုိင္း အစားခံခဲ့ရေပါ့။
ေလ်ာ္ေၾကးအၿဖစ္ ငါလိုခ်င္တာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလား
ေပါင္မုန္႔ ေထာပတ္သုတ္တစ္ခ်ပ္လား
ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာလား ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လား
ႏိုဘယ္လ္ဆုလား အနမ္းတစ္ခုလား
အတိတ္ အနာဂတ္ ပစၥဳပၸန္
အစုန္အဆန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္လိုမႈလား။
မင္းရဲ႕မြတ္သိပ္မႈဟာ ဘာေတြလဲကြဲ႕
လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အား တစ္ခုလို
ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ အရွိန္အဟုန္ၿပင္းၿပင္း
စီးဆင္းၿခင္းသာ မင္းရဲ႕ အာဟာရၿဖစ္ပါေစေတာ့။
ငါကေတာ့ ကဗ်ာဆရာပါကြယ္
ေဟာသည္ ကမၻာေၿမၾကီးရဲ႕
နာမက်န္းမႈေတြကိုသာ
ေဆးဝါးကုသေပးခ်င္ရဲ႕။ ။
ကလ်ာမဂၢဇင္းေမ၊၁၉၉၇နီလာတိုးအေဖ ေသဆံုးၿခင္းနီလာတိုးဟာ အႏုပညာရွင္ အဆင့္ (၃)
သူမအသံေကာင္းတယ္
အဆိုပိုင္တယ္
အရပ္ပုတယ္
အေၿခအေန အခြင့္သာခဲ့ရင္
နီလာတိုးဟာ မက္ေဒါနားလို ကမၻာေက်ာ္ႏိုင္သူပဲ။
နီလာတိုးအေဖလည္း အႏုပညာရွင္တစ္ေယာက္ပါပဲ
ႏိုင္ငံရပ္ၿခားတိုင္းၿပည္ၾကိးေတြလွည့္လည္
ေၿဖေဖ်ာ္ခဲ့သူပါ ။
မဇၥ်ိမေဒသ၊စိန္႔တိုင္း
အယုဒၵယနဲ႔ ကေမၻာဒီးယား၊ အဂၤလန္
အၾကိမ္ၾကိမ္။
ၾကာသာပေတးေန႔က
ပင္စင္ယူထားတဲ့နီလာတိုးအေဖ
နီလာတိုးအခန္းမွာေသတယ္
၉၆ပါးေရာဂါနဲ႔ပါပဲ။
နာေရးကိစၥလွပဖို႔ရာ
ရပ္ရြာရဲ႕အေရးပါပဲ။
နီလာတိုးအေဖဟာ
သူကိုယ္တိုင္ တကယ္ေသေၾကာင္း သက္ေသၿပႏိုင္ခဲ့လို႔
ၾကာနီကန္သုႆန္ကုိ ေရွာေရွာရွဴရွဴ သြားခြင့္ရတယ္။
လုိက္ပို႔သူေတြ
ကားတန္းၾကိး မရွည္လ်ားပါဘူး
အေဖကိုခ်စ္တဲ့
အၿခားအေဖေတြရဲ႕ အၿခားသမီးေတြလိုပါပဲ
နီလာတိုးငိုတယ္
တက္ၿပီး ေမ့သြားတယ္၊ ဝိုင္းေပြ႕ၾကတယ္၊ ရင္ကိုဖိၾကတယ္။
အားရေအာင္ ငိုရွာမေပါ့ေလ
ေနာက္အေဖတစ္ေယာက္ေသစရာမွမရွိေတာ့ပဲ
ဒါနဲ႔ နီလာတိုးငိုၿပန္တယ္
အရင္ကလို အသံမေကာင္းေတာ့ဘူး
အရပ္ကေတာ့ အရင္အတိုင္း ပုၿမဲပုတယ္။
တက္ၿပီးေမ့သြားတဲ့ နီလာတိုးကို ဝိုင္းေပြ႕ၾက
ရင္ကိုဖိၾက
တဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ မီးလွ်ံေတြထဲမွာ
နီလာတိုးအေဖဟာ ရဲရင့္ခဲ့ေပရဲ႕
သူ႔ဝိညာဥ္ဟာ တိမ္တိုက္ေတြထဲ ကၽြမ္းထိုးၿပီး
ႏိုင္ငံရပ္ၿခားတုိင္းၿပည္မ်ားဆီ
လွည့္လည္ေၿဖေဖ်ာ္ေနမွာပဲ။
အေလာင္းေကာင္ရဲ႕ ေညွာ္နံ႔ေတြက မႊန္လို႔
ေခါင္းတိုင္က ထြက္လာတဲ့ မီးခိုးေငြ႕ေတြက
ၾကာနီကန္သုႆန္ေပၚ အံု႔ဆိုင္းေနတျ့
မိုးသားေတြဆီ တလြင့္လြင့္တက္လုိ႔။
နီလာတိုးအေဖရဲ႕ ရုပ္အေလာင္းၿပာမက်မီ
ကားေတြရွိရာဆီ လူေတြၿပန္ၾကေပါ့။
ၾကာသာပေတးေန႔ကပါ။ ။
ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၄ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚ အံု႔ဆိုင္းတဲ့မိုးသားနင္းစရာဆိုလုိ႔
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ႏွစ္ခုပဲရွိတယ္။
ေပ်ာ့စိစိ ပက္က်ိေကာင္ေတြနဲ႔
မာေက်ာတဲ့ ပလက္ေဖာင္းေက်ာက္ၿပားေတြ။
မနက္ၿဖန္ေတြကို ေခ်ာေမြ႕ေစဖို႔
အၿဖစ္မွန္ေတြကို နည္းနည္းပါးပါးၿပဳၿပင္ၾက
သူတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ဒုကၡေတြကို ေအာ့အန္ဖို႔ေတာ့
စိုထိုင္း၊က်ဥ္းၾကပ္၊ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ့
အရက္ဆိုင္ေတြရွိရာဆီ သြားၾကရ။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚ
အံု႔ဆိုင္းတဲ့ မိုးသား။
ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားထဲက အၾကြင္းအက်န္ေတြနဲ႔
ေၿခေထာက္ေတြရဲ႕ ဘာသာေဗဒကို ေလ့လာရင္း
တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္
တစ္စံုတစ္ေယာက္၊ တစ္စံုတစ္ရာ၊တစ္စံုတစ္ခု
ေသခ်ာမႈမရွိတဲ့ ညေနခင္းေတြကို
အိတ္ကပ္ထဲထည့္ၿပီး
စိုထိုင္း က်ဥ္းၾကပ္၊ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ့
သူတုိ႔အိပ္ခန္းေတြရွိရာဆီ ၿပန္ၾကရၿပီ။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚ
အံု႔ဆိုင္းတဲ့ မိုးသား။
သူတို႔ ကိုယ္ေပၚမွာ
တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ မစြတ္စိုဖူးခဲ့တဲ့
ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာကေတာ့
သူတို႔ကို ဖ်န္းပက္ေနတဲ့
မိုးေရစက္ေတြနဲ႔အတူ
ေရဆိုးေၿမာင္းေတြထဲ တေဝါေဝါ ထိုးဆင္းသြားေပါ့။
သူတို႔ကိုယ္တိုင္ အိပ္မေပ်ာ္ခင္
သူတို႔ စိတ္ကူးႏိုင္သမွ်ရဲ႕
အေကာင္းဆံုးေတြက
အိပ္မက္အၿဖစ္ အရည္ေပ်ာ္ႏွင့္ၿပီ။
ေတာ္ေသးရဲ႕
ၾကြက္ေတြရဲ႕ အၿမီးမွာ
ကေလာင္တံမပါတဲ့အတြက္ေတာ့
ဘုရားသခင္ကို သူတုိ႔ေက်းဇူးတင္ၾကရၿပီေပါ့။ ။
ေသာင္းေၿပာင္းေထြလာ မဂၢဇင္းဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၁သေကၤတဝါဒနဲ႔ပါးရိုက္ၿခင္းၿပတ္သားခဲ့ၿပီတဲ့လား
ေမာင္းခ်ဓားတစ္ေခ်ာင္းက..ရယ္လိမ့္မယ္။
အၾကိမ္ၾကိမ္
စိတ္ကိုစိတ္နဲ႔မွန္ေအာင္ပစ္
စိတ္ကိုစိတ္နဲ႔ပြတ္သပ္ေၿဖသိမ့္
စိတ္ကိုစိတ္နဲ႔ကားစင္တင္
ဘဝတစ္ခု
ဝါက်တစ္ေၾကာင္း
ပုဒ္မတစ္ခုခ်လိုက္။
ရႈံးလုိက္ႏိုင္လုိက္..အဆံုးသတ္မရတဲ့ေလာင္းကစားပြဲ
ဆက္ၿပီးေတာ့သာ..ကစားပါေလ
ဝက္တစ္ေကာင္ၿဖစ္ခဲ့မွေတာ့
ဗိုက္ဓားထိုးခံဖို႔..ၿပ႒ာန္းၿပီးသားေပါ့။
ေနမင္းၾကီးေအာက္
အရွက္အေၾကာက္..ကင္းမဲ့ေနၾကပံုေတြက
ကင္မရာေရွ႕..အလုအယက္တိုးေဝွ႕လမ္းေလွ်ာက္ၾက
ပုဆိန္ရိုးအၿပတ္ကို
နတ္ေဒဝတာထင္ၿပီး..ပ,သၾက
နပိုလီယံစီးတဲ့ဖိနပ္ကို
သရဖူမွတ္ၿပီး..အလုအယက္ေဆာင္းၾက
သေကၤတဝါဒနဲ႔
တစ္ေယာက္ပါးကိုတစ္ေယာက္ရိုက္ၾက
ဘုရားသခင္ၾကည့္ေနတာ…မသိၾကဘူးေလ။
ဒုစရိုက္ပန္းေတြအလုအယက္ပြင့္ေနပံုက
အိပ္မရေအာင္…တယ္ဆူညံလွပါလား
စဥ္းစားၿခင္းဝါဒကို.ၿငင္းပယ္လိုတဲ့
တိမ္တိုက္ေတြကေတာ့
ထင္ရာကိုစိုင္းၿမဲစိုင္းၾကတယ္။
ခ်ေရးလို႔မရတဲ့ဝါက်တစ္ေၾကာင္းဟာ
ဘဝမွာအဆိုးဆံုးက်ိန္စာပဲ။
မိုးကာလရွန္ပိန္အရက္ကို ပုလင္းလဲ တစ္ဝက္ခ်န္ထားရမွာ
ဟဲမင္းေဝး သိပ္မုန္း ဆုိပဲ။
မုိးကလည္း ေစြလုိက္တာေနာ္
အိတ္ကပ္ထဲ တစ္စက္မွ ေရမဝင္ဘူး
စတိုင္က်က်ဂိုက္ေပးစရာဆိုလို႔ကလည္း
သြားၾကားထဲ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ထိုးၿပီး
လမ္းေလွ်ာက္ၿပတာကလြဲလို႔ ဘာမွမရွိ။
မရယ္ရတဲ့ၿပက္လံုးဟာ ရယ္စရာအေကာင္းဆံုးပဲ။
လင္းတေတြ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခ်ိန္မွာ
ပလတ္စတစ္ ေကာက္သူေတြေပၚလာတာ
ေက်းဇူးတင္စရာပါပဲ။
ရာသီဥတုကလည္း အၿမဲတမ္းတုန္တုန္ခ်ိခ်ိရယ္
သဂၤဇာ ဆရာေတာ္အမိန္႔ရွိသလိုပ
ေညာင္တုန္းက ေမာင္အုန္းလို
တရားထူးနဲ႔ အဖ်ားရွဴး သြားတတ္တယ္။
ႏိုဘယ္ဆုရတာနဲ႔ မီးကြင္းထဲကၽြမ္းထိုးၿပတာ
မတူဘူးေပါ့ေလ
ကၽြႏု္ပ္သည္ကား
မပိုင္ဆုိင္ဖူးေသးတဲ့ သရဖူကို
ကာကြယ္ေနသူ ၿဖစ္ေခ်၏။ ။
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ မဂၢဇင္းေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၀၀၁အပိုင္း(၅)မာရီလင္မြန္ရိုးစိတ္၏ ဂယ္(ကယ္)ေပါက္ မ်ားၿဖစ္ပါသည္။ ရည္ညႊန္းခ်က္ အထူးမရွိပါ။
မစိမ္းၿမအၿမဲစိမ္းသစ္ေတာၾကီးထဲ ၿဖတ္သြားရခိုက္
အၿမဲတမ္းစိမ္းကားတတ္တဲ့ မစိမ္းၿမကို သတိရမိေတာ့
အစိမ္းေရာင္ေတြဟာ စိမ္းသထက္ပိုစိမ္းတယ္။
ရႈပ္ေထြးၾကပ္ညပ္ ေမာ္ေတာ္ကားေတြၾကား
အစိမ္းေရာင္မီးပြိဳင့္ေတြကို ၿဖတ္ကူးတိုင္းပဲ
စိ္မ္းသြားတဲ့ မစိမ္းၿမကို သတိရ
စိမ္းကားသူက ၿမပုဝါၿခံဳသတဲ့။
စိမ္းညိဳ႕ေကြ႕ေကာက္ေသာ ၿမစ္မ်ားမွ
စိမ္းညိဳ႕လြမ္းေမာဖြယ္ ၿမက္ခင္းၿပင္တစ္ေလွ်ာက္
အစိ္မ္းေရာင္ ငွက္ကေလးေတြ ဝဲပ်ံေနၾက
ေၾသာ္ မစိမ္းၿမ မစိမ္းၿမ
ၿမက္ခင္းစိမ္းထဲ မၿဖတ္ရဲဘူးကြယ္။
အစိမ္းေရာင္ေတာင္တန္းေတြေပၚက
အစိမ္းေရာင္ သစ္ပင္တုိင္းမွာ
စိမ္းကားတဲ့ မစိမ္းၿမရဲ႕ အမည္ကို ေရးထိုးခဲ့
စိမ္းႏိုင္ရက္ေပရဲ႕ စိမ္းရက္တဲ့ မစိမ္းၿမရယ္။
အစိမ္းေရာင္ေတြကို မသံုးနဲ႔
အစိမ္းေရာင္ေတြကို မသံုးနဲ႔
ကိုခင္ဝမ္းရဲ႕ သီခ်င္းကိုကိုေအာ္ဆို
ငါ့တစ္ကိုယ္လံုး အစိမ္းေရာင္ေဆးၿခယ္ၿပီး
အစိမ္းေရာင္ပင္လယ္ၾကီးထဲ ရြက္လႊင့္ခဲ့။ ။
စရဏ မဂၢဇင္းဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၈တစ္ေန႔မွ ေမ့မရသူေလးသို႔လူတစ္ေယာက္မွာ
သူ႔အေၾကာင္း ဒ႑ာရီတစ္ခု
ရွိသင့္တယ္မဟုတ္လား။
အရာရာဟာ
ေၿမၾကီးေပၚတုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ေရးၿခစ္ထားသလို
ၿဖစ္လြယ္ ပ်က္လြယ္ေတြခ်ည္းပါပဲကြယ္။
မင္းတစ္ဘဝလံုး ေၾကကြဲက်န္ရစ္ရေအာင္ဆိုၿပီး
ငါ့ကိုယ္ငါလည္း အဆံုးမစီရင္ရဲ
ဒါဆို
ေသနတ္ေၿပာင္းထဲ ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း
ခလုပ္ႏွိပ္မိတဲ့လူတစ္ေယာက္လို႔
လူေတြ ၿပက္ရယ္ၿပဳ က်န္ရစ္ၾကမွွာေပါ့
ငါ့ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးကို ငါလုပ္မၿပီးေသးသမွ်
ဘယ္အရာေပၚမွာမွ
ငါ့ကိုယ္ငါ မပံုခဲ့ႏိုင္ဘူး။
ငွက္တစ္ေကာင္ဟာ
ေကာင္းကင္တစ္ခုတည္းမွာ ႏွစ္ခါပ်ံသန္းႏိုင္ဖို႔
ေနမင္းၾကီးကို တစ္ၾကိမ္ပတ္ရတယ္။
တစ္ေန႔မွ ေမ့မရသူေလးေရ
သည္တစ္ညေနခင္းေလးပဲၿဖစ္ၿဖစ္
အေကာင္းအတုိင္း ထင္က်န္ရစ္ဖုိ႔
ေတာင့္ခံထားရသူပါ။
ငါက ဂ်ဴးလိယက္ဆီဆာလိုပဲ
ကို္ယ့္ရန္သူေတြရဲ႕ စာရင္းကို မွတ္မထားတတ္ဘူး။
ကိုယ္နာမည္ဘယ္သူတုန္းရယ္လို႔
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ၿပန္ေမးရတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာေတာ့
ေသနတ္ေၿပာင္းထဲ ေခ်ာင္းၾကည့္မိၿပန္ရဲ႕။
မင္းဖို႔ ဒ႑ာရီတစ္ခုေပါ့ကြယ္။ ။
ကလ်ာမဂၢဇင္းဒီဇင္ဘာ၊ ၁၉၉၇ကိုယ့္ေၾကာင့္ ကမၻာၾကီးမနာက်င္ေစခ်င္အားေကာင္းေမာင္းသန္ ရူးသြပ္ခဲ့စဥ္တုန္းက
ေကာင္းကင္ဘံုကိုေမာ့ၾကည့္ဖို႔ ၾကိဳးစားဖူးတဲ့
သိုးတစ္ေကာင္။
သင္ရိုးညႊန္းတန္းေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ႏွစ္မ်ား။
အထင္ေတာ္လြဲမွားၿပီး
ဘုရားသခင္က လက္ေဆာင္တစ္ခုခ်ီးၿမွင့္လိုက္ရဲ႕
မင္းကေလးေပါ့ စပယ္ခင္။
အခုေတာ့
သူ႔သေဘာသူေဆာင္တဲ့ အာကာသဓါတ္ၾကီးေၾကာင့္
တစ္ကၽြန္းစီေန တစ္ေၿမစီၿခားရေပါ့။
ဗံုေတြဟာ တီးဖို႔ မဟုတ္ေတာ့ဘူး
အိမ္မၿပန္တမ္းေပါ့ကြယ္
တိမ္ေတြရဲ႕ အဆန္လမ္းမွာ
ကိုယ့္ေၿခလွမ္းေတြေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရ
ကိုယ့္ေက်ာေပၚ အလ်ားလိုက္စီးတဲ့ၿမစ္မွာ
ကိုယ့္ရာဇဝင္ ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ရ
တစ္စက္မွ ေရမရွိတဲ့ ၿမစ္ၾကီးထဲ
ေလွနာဝါကို ရြက္လႊင့္ခဲ့ရ။
အေႏြးဓာတ္ပါတဲ့ အနမ္းရဲ႕ အေငြ႕အသက္ဟာ
အၿမဲတမ္းပဲ အတိတ္ကိုေဆာင္တယ္
သရဖူမေဆာင္းတဲ့ တို႔ရဲ႕ မာနတရားကေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွမိုးမလင္းေပဘူး။
သက္ေသၿပခ်က္ေတြကို လိုက္ရွာမေနပါနဲ႔ေတာ့
ကိုယ့္ေၾကာင့္
ကမၻာၾကီး မနာက်င္ေစခ်င္
ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးမွာ
ေအာက္ေမ့အမွတ္ရစရာ ဘာမွ်မရွိ
ပန္းတစ္ပြင့္ဟာလည္း
ဝံပုေလြတစ္ေကာင္ရဲ႕ အိပ္မက္တစ္ခု မၿဖစ္ႏိုင္
ေၿမြတစ္ေကာင္ကေတာ့
သူ႔ကိုယ္သူ ေလယာဥ္ပ်ံတစ္စင္းလို႔
စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးမွာေပါ့။
က်ဆံုးသြားတဲ့လူ႔ယဥ္ေက်းမႈတိုင္းကို
အနမ္းနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔
ကိုယ့္အနာဂတ္ဟာ
အေဝးက ၿပန္လာေနပါၿပီ။ ။ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၀၀၁အလြမ္းၿမစ္ထဲ မိုးသည္းသည္းမွာအအိပ္မဲ့ညေတြၾကား
အတိတ္ရဲ႕ဘဝေတြ ၿဖတ္သြားဆဲပါ ေမ။
ကိုယ့္အတိတ္ရဲ႕ၿဖစ္စဥ္အစ
ကိုယ့္ဘဝသမိုင္းဦးမွာ
အခ်စ္မူး မူးခဲ့တယ္
အခ်စ္ရူးလည္း ရူးခဲ့တယ္။
တစ္ခဏေလး
ဘဝေပးကုသိုလ္ေကာင္းခဲ့လို႔
ေမရယ္…ကိုယ္ရယ္
အခ်စ္ေတြစီးေမ်ာေနတဲ့
ခ်စ္နဒီပင္လယ္ေၾကာမွာ
အခ်စ္ေလွကေလးနဲ႔ ေမ်ာခဲ့တယ္။
နဂါးေငြ႕တန္း
ၾကယ္ထူးဆန္းေတြၾကား
တို႔ႏွစ္ဦးသားရဲ႕ဝိညာဥ္
ေၿခက်င္လမ္းေလွ်ာက္
ဟုိး… ေၿမာက္ဝင္ရိုးစြန္း
ေရခဲကၽြန္းထိ ေရာက္ခဲ့တယ္။
ႏွင္းဆီပန္းခင္း ..ေလညင္းေတြထဲ
လူးလဲေပြ႕ဖက္ မနက္ေန႔ည
ကာလမရွိ
အခ်ိန္ဆိုတာ တို႔မသိတဲ့
အခ်စ္ရဲ႕ေန႔ေတြ ခ်ိဳလြန္းတယ္။
အခုေတာ့ အဲသည္ေန႔ေတြ
ေဝးခဲ့ၿပီေပါ့ ေမာင့္ရဲ႕ေမရယ္။
ေမ မရွိတဲ့
ေမာင့္ရဲ႕ဘဝ ခဏတိုင္းမွာ
ေရ ေၿမ ေလ မီး
ဓာတ္ၾကီးေလးပါး မရွိတဲ့
ၿဒပ္မဲ့ ကမၻာေပၚ ရပ္တည္ရၿခင္းပါ
အေၾကာင္းအက်ိဳးေတြလည္း
အေကာင္းအဆိုး မေဝခြဲတတ္ေတာ့ပါ။
ရာသီႏွစ္ခ်ိဳ႕
ၿမစ္တို႔ခန္းေၿခာက္
ေတာင္နဲ႔ေၿမာက္လည္း
မသဲကြဲေတာ့ဘူး
အသည္းထဲ ဆူးစူးတာ
ႏႈတ္လို႔မလြယ္ဘူးေမ။
နာရီေတြ စကၠန္႔ေတြ
တေရြ႕ေရြ႕စီးေမ်ာေနၿခင္းဟာ
အခ်ိန္ကာလပါပဲ
ကိုယ့္ဘဝမွာေတာ့
အလြမ္းတစ္ခုထဲ
အၿမဲစီးဆင္းေနလ်က္ပါ။
အလြမ္းေလွကေလး
ကမ္းနဲ႔ေဝးခဲ့ၿပီမို႔
အလြမ္းၿမစ္ထဲ မိုးသည္းသည္းမွာ
ေရာက္ခ်င္ရာေရာက္ ေလွာ္ေတာ့မယ္။ ။
မေဟသီ မဂၢဇင္း ၊၁၉၈၅ခ်စ္ဇနီးသို႔စိတ္ေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရသည္မို႔
စိတ္နဲ႔သာ စိတ္ကိုေၿဖရေတာ့တယ္။
ဘဝမ်ား
ေဝးကြာေနၾကရ
ကေလးေတြနဲ႔ ဇနီးမယား
ထားခဲ့ရ တစ္နယ္တစ္ေက်းဆီ။
ေဝးလြန္းလွတဲ့ မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာမွာ
စိတ္ကို စိတ္နဲ႔သာေခၚရ ထူးရ
ဝရုန္းသုန္းကား ဆူညံသံေတြၾကား
တယ္လီဖုန္းေတြ အသံုးမက်။
လူေတြ ရႈပ္ေထြး
ကားေတြၾကပ္ညပ္
လမ္းၿဖတ္ကူတိုင္းမွာ ရတနာသံုးပါးကို ရြတ္ဆိုမိရ
(ေက်းဇူးတင္စရာ)
ေငြေပါ့ကြယ္
သင္းေၾကာင့္ေပါ့
တို႔ေဝးကြာေနရတာ သင္းေၾကာင့္ေပါ့။
ဆူးေလဘုရားလမ္းၾကီးကို ၿဖတ္ကူးတိုင္း
ေၿပးေနတဲ့စိတ္ဟာ
ေၿပးေနတဲ့ေငြေနာက္
ေၿပးၿပီးေတာ့ လုိက္ေနရဲ႕။
ကလ်ာမဂၢဇင္းဇန္နဝါရီ ၊၂၀၀၅ၾကယ္တံခြန္လူ႔ခႏၶာဝန္ေတြက
ၾကယ္တံခြန္ေတြအေပၚ ပိပိက်တတ္လြန္းလို႔
အနည္းဆံုး ခုႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ေၿမာက္မွ
ေနာက္တစ္ေခါက္ ငါၿပန္လာခဲ့မယ္။
ကဲကြာ.. ……… ………… ……….
………….. ……….. ……….. ………….
အခုကိုပဲ ငါၿပန္ေရာက္လာၿပီ။
မူးၿပီးမွ ငါေရာက္လာေတာ့
မင္းတုိ႔ကို ငါမသိ
ငါ့ကိုယ္ငါလည္း ငါမသိ။
ဒါေပမယ့္ ငါက
မင္းတို႔ဘဝရဲ႕ အလင္းေရာင္တန္းၾကီးေလ
မ်က္စိေတြ က်ိန္းစပ္ေလာက္ေအာင္
သိပ္ၿပီး ေၿပာင္လက္လြန္းေနရင္လည္း
ေနကာမ်က္မွန္တပ္ထားၾက
ငါက
မင္းတို႔ဘဝရဲ႕ အလင္းေရာင္။
ပင္လယ္လိႈင္းနဲ႔
မုန္တိုင္းရဲ႕ဆူညံမႈထဲ
ငါ့ရာဇဝင္
ငါ့အလင္းေရာင္ ၊ငါ့အေမွာင္ထု
ငါ့အသံနဲ႔ ငါ့အမွန္တရား
ငါ့ရဲ႕ဓားကို ငါၿမွဳပ္ထားရဲ႕။
အၾကြင္းမဲ့ အမွန္တရားနဲ႔
အနာဂတ္ကို မစဥ္းစားမိေအာင္
စကားလံုးေတြ အိပ္ေပ်ာ္ေနစမ္းပါေစ။
ေနာက္တစ္ေန႔ညေနခင္းကို
မေန႔ကေန႔လည္ဟု ထင္မွတ္ကာ
အိပ္ရာကႏိုးလာၿပီး
အမွန္တရား ဘယ္မွာလဲ
ဘယ္မွာလဲေဟ့ အမွန္တရား
ေအာ္ဟစ္ၿပီး ငါေမးမိရဲ႕။
ၾကည့္စမ္း
ဒါဟာ သူ႔အတၳဳပၸတၱိ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ပါပဲတဲ့ေလ
ေၿပာရဲလုိက္ပံုက
ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးေတြေၾကာင့္ေပါ့
ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြကို ေက်ာေပးၿပီး
ထိုင္တတ္တဲ့အက်င့္ ငါရခဲ့တာ
(ၾကယ္တံခြန္ေတြ ဘယ္လိုထိုင္တယ္ဆိုတာ
မင္းတုိ႔ ၿမင္ဖူးၾကရဲ႕လား)
ပိုၿပီးလူသားဆန္ေအာင္လို႔တဲ့ေလ
ငါ့ေရွ႕မွာ ရူးရူးႏွမ္းႏွမ္းေတြ လုပ္ၿပလိုက္
မိုက္မဲမႈခ်င္းၿပိဳင္ဆိုင္လိုက္နဲ႔
သြားစမ္းပါ
ဒါမ်ိဳးေတြ ငါ လက္မခံပါဘူး။
ၾကယ္တံခြန္ေတြရဲ႕ အႏၱိမ ရည္မွန္းခ်က္ဟာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလာင္ကၽြမ္းေစၿခင္းသာပဲ။
အစီအစဥ္ အထားအသို အႏုပညာကိစၥ
အိပ္ရာဝင္ေနာက္က်ၿခင္းနဲ႔လည္းသက္ဆိုင္တယ္
အဓိပၸာယ္ရွိၿခင္းေတြေနာက္ ငါမလုိက္ခဲ့တာ
ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
ရမ္ ဆိုတဲ့ပုလင္းထဲမွာ
ရမ ္မဟုတ္တာေတြထည့္ထားမွေတာ့
ငါ့ဘဝထဲ ငါမဟုတ္တာေတြ ထည့္ထားတာ
ဘာမွမဆန္းေတာ့ဘူး။
မင္းတို႔ရဲ႕ ခႏၶာဝန္ေတြနဲ႔
ပိက်ေနတဲ့ ၾကယ္တံခြန္ၾကီး
လူသားဝါဒကို
သိပ္ၿပီးခံတြင္းမေတြ႕လွတဲ့ ၾကယ္တံခြန္ၾကီးေပါ။
ငါ့မွာရွိတဲ့ အလင္းေရာင္ေတြ
မင္းတို႔ေပၚ သက္ေရာက္ေနေသးသမွ်
မင္းတို႔ရဲ႕အနားက
တစ္ဖဝါးမွ ငါမခြာေတာ့ဘူး
ငါက
အရက္မူးေနတဲ့ ၾကယ္တံခြန္ၾကီးတစ္ခုသာေလ။ ။
ကလ်ာမဂၢဇင္း ဇြန္၊ ၁၉၉၄မာရီလင္မြန္ရိုးအတြက္ ညဥ့္လယ္စာမခင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္
ထိုအတိုင္းပင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္လက္ေတြးေခၚရလိမ့္မည္။
ခေရပန္းေတြလုေကာက္စဥ္ကာလတုန္းက
မင္းမွာ မိခင္ေလာင္းပီသတဲ့ရင္သားရွိမွန္း
ငါမသိလုိ႔ပါကြယ္
လူပါဝတဲ့နည္းနဲ႔
ႏွလံုးသားကို စိုက္ပ်ိဳးလို႔မရႏိုင္မွန္း
ေနာင္မွသိခဲ့။
တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ
ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ကို အေလးမထားသူ တစ္ေယာက္ေတာ့လည္း
မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။
ကမၻာၾကီးဟာ လံုးေတာ့လံုးတယ္
ဒါေပမယ့္ ၿပားေနတယ္
ၿပားေတာ့ကာ
မခင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္
ထိုအတုိင္းပင္ ဆက္လက္ေတြးေခၚရလိမ့္မည္။
မင္းထင္သလို ကိုယ္ဟာ
အတိတ္ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္
မဟုတ္ရပါဘူး
အတိတ္မရွိေတာ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါကြာ
(ဆရာဝန္ရဲ႕ေဆးစစ္ခ်က္ကို ဆုတ္ၿဖဲပစ္ခဲ့တယ္)
ဓမၼသတ္က်မ္းကို
အခန္း(၃)ထိ မဖတ္ဖူးခဲ့ဘူး။
အလင္းတစ္ဝက္ အေမွာင္တစ္ဝက္
တခစ္ခစ္ ရယ္သံလား
တဟင့္ဟင့္ရႈိက္သံလား
ဇာတ္ညႊန္းမပါတဲ့ ၿပဇာတ္တစ္ပုဒ္မွာ
တို႔သရုပ္ေဆာင္ၾကရ။
(ပိတ္မရတဲ့တံခါးေတြ ရွိေကာင္းရွိမယ္
ဖြင့္မရတဲ့တံခါးေတာ့မရွိႏိုင္ဘူး)
ေခြးေရပုရပိုက္နဲ႔အၿပည့္ ဒုစရိုက္မႈမ်ား
ဆံုးရႈံးသြားတဲ့ သီလတရားနဲ႔အတူ
အၿခားလတၱီက်ဳတစ္ခုဆီ အသိုက္ေၿပာင္းခဲ့ရေပါ့
ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးထက္ပိုၿပီး
ဂုဏ္သိကၡာၾကီးမားတဲ့လူသားတစ္ေယာက္ပါကြာ။
မခင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သည္
မခင္ေလးကိ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သည္
ထိုအတိုင္းပင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္လက္ေတြးေခၚရပါလိမ့္မည္။ ။
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ မဂၢဇင္းဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၅
Posts
