စာေရးဆရာ ႏွင့္ ထင္းရွဴးမိႈ

Tuesday, May 12, 2009

စာေရးဆရာ
မိုးေတြညိဳ႕ေနၿပန္ေပါ့
အႏွစ္ေၿခာက္ဆယ္ေက်ာ္စာ
အေဝးေၿပးကားဂိတ္မွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေပ်ာက္ကြယ္ဆံုးရႈံးလိုက္ရတဲ့စာေရးဆရာကို ရွာၾကတယ္။

စာေရးဆရာဟာ
စာရြက္ေပၚမွာတစ္ေၾကာင္းၿခစ္..ႏွစ္ေၾကာင္းၿခစ္
မတ္လသစ္ရြက္ဝါဝါေတြမွာ
တစ္ေၾကာင္းၿခစ္..ႏွစ္ေၾကာင္းၿခစ္
ေလာကဓံေန႔ရက္မ်ားမွာ တစ္ေၾကာင္းၿခစ္..ႏွစ္ေၾကာင္းၿခစ္။
ဒီလိုနဲ႔
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေဆာင္မွာ
ေတာ္လွန္ေရးမွာ
တစ္ေၾကာင္းၿခစ္
ႏွစ္ေၾကာင္းၿခစ္နဲ႔
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကပဲ
စာေရးဆရာရဲ႕ရင္ထဲ
တစ္ဘဝလံုးကို ေရးၿခစ္လာခဲ့တယ္။
ဘာလုပ္ခ်င္လဲ
ဘာၿဖစ္ခ်င္လဲ
လူငယ္နဲ႔လူလတ္ၾကား
စပ္ကူးမတ္ကူးစာေရးဆရာ
မၿမင္တာေတြကိုယံုရမလား။
ေရႊစင္နန္းေတာ္ရာနဲ႔သုခဘံုနန္း
တို႔ၿမန္မာေတြ ၿမည္းစမ္းေပေရာ့
လူသူစိမ္းက ကမ္းလွမ္းလာတဲ့
တခမ္းတနား
မစားရဝခမန္းေတြ..။
ၿမင္ေနရတာေတြကိုပဲ မယံုပဲေနလိုက္ရမလား
တန္းမတူ ရည္မတူ
အၿဖဴအမည္းမသဲကြဲတဲ့
ေခတ္စံနစ္ေဟာင္းရဲ႕ ေတာဥပေဒသမ်ား ..လို
အင္အားၾကီးသူသာ
အသက္ရွင္စတမ္းတဲ့လား
ေနမဝင္အင္ပါယာေတးသြားမ်ားထဲမွာေလ။

စာေရးဆရာ
သူ႔မွာလည္းမိသားစုနဲ႔ပါ
ေမတၱာကို အခါခါ ငတ္မြတ္ခဲ့ေပါ့
ကေလာင္ကိုပဲေရြးရမလား
လက္သီးကိုပဲေသြးရမလား
ရင္ထဲၿမံဳစာသားမ်ားက
ဦးေႏွာက္ဆီအေလ့မက်ႏိုင္ေတာ့
တိုင္းၿပည္မ်က္ႏွာကိုဖတ္ရတယ္
လြတ္လပ္ေရးကိုခ်ေရးရတယ္။

ေက်ာက္ေခတ္သားမ်ား
ဂူနံရံေပၚ
ကၽြဲရိုင္းေတြ လွံေတြ
ၾကယ္ေတြ လေတြ
အရုပ္မ်ားနဲ႔ ဘဝကိုေရးသားၾက
ေနာက္ေႏွာင္းရာစုမ်ားဆီထိ
ကၽြန္ေတာ္ တင္သြင္းလိုက္ခ်င္ရဲ႕
ေခတ္အဆက္ဆက္တုန္ခါၿမည္ဟည္းေနတဲ့
သူရဲေကာင္းစိတ္ဓါတ္ေတြ
အနစ္နာခံခဲ့တဲ့ ႏွလံုးသားေတြ
သမိုင္းဝင္ခဲ့တဲ့ တည္ၾကည္မႈေတြ
စၾကဝဠာတံတိုင္းနံရံမွာ
ထြင္းထုေရးထိုးေရးၿခယ္ေပးၾကပါ
ပံုေဖာ္ႏိုင္စြမ္းက နတ္ေဒဝတာမ်ားပင္မေသခ်ာ။

မိုးေတြညိဳ႕ၿပန္ေပါ့
အႏွစ္ေၿခာက္ဆယ္ေက်ာ္စာ
အေဝးေၿပးကားဂိတ္မွာ…။

အခု
စာေရးဆရာ
အသက္မရွင္ေတာ့ဘူး
ဒါေပမယ့္
အသက္မေသ
အခု
စာေရးဆရာ
မပ်ံသန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး
ဒါေပမယ့္
ေကာင္းကင္ထဲမွာ။

တကယ္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေရေပၚဆီပ်ံသန္းမႈေတြနဲ႔သာ
စာေရးဆရာကိုမၿမင္ခဲ့ဖူးဘူး
မၾကံဳဆံုခဲ့ဖူးဘူး
(ေကာင္းကင္အစြန္းထိ မထိ မေသခ်ာ)
သူ႔ေက်းဇူးေတြနဲ႔
အဖိုးတို႔ အေဖတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားတို႔
လြတ္လပ္သူမ်ားအၿဖစ္
ၿမင့္မားခြင့္ေတြရလာခဲ့။
ဒီလိုတုန္ခါမႈေတြနဲ႔
ဟင္းလင္းပြင့္ၾကားနာၿခင္းေတြမွာ
ၿမင့္မိုရ္ေတာင္တက္ရမလား
နဂါးသိုက္ထဲ သက္ဆင္းရမလား
ကၽြန္ေတာ္တို႔
သံခင္းတမန္ခင္း
ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲၿခင္းမၿဖစ္လို..။
အရိုင္းဆန္ဆန္ရိုးရွင္း
တစ္ဘဝခ်င္း
တစ္ဘဝခ်င္း
လင္းလက္ၾကည္လင္ခြင့္ပဲ ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က
သာမညေတြပါ
အခါခါေသလည္းမထူး
သက္တမ္းေစ့ေသဖူးတယ္ဆိုရံုသက္သက္မွ်နဲ႔
ဘဝဟာမက္ေမာစရာမရွိခဲ့ပါ
အဲဒီစာေရးဆရာမွာေတာ့
သက္တမ္းမေစ့ခဲ့လည္း
ဂုဏ္သေရအေပါင္းဟာ ၿပည့္စံုၾကြယ္ဝခဲ့
အို..မိတ္ေဆြတုိ႔
သံမဏိလွ်ပ္ပန္းလွ်ပ္ႏြယ္မ်ားပမာ
မြန္းအတည့္ဆံုးမွာထြက္ေပၚလာၿပီး
လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ားထဲေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့။
အို..ကၽြန္ေတာ္တို႔
သူလိုကိုယ္လို မိတ္ေဆြမ်ားတို႔
မိမိတုိ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ
ေကာက္ရိုးမ်ားကိုသိမ္းဆည္းလိုက္ပါ
အခု
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဝးေၿပးကားဂိတ္က မိုးတညိဳ႕မွာ
ေနလွန္းထားတဲ့ေကာက္ရိုးမ်ားကို သိမ္းဆည္းလိုက္ပါ။

အဲဒီ
စာေရးဆရာ
တစ္ခါတစ္ခါ
ေငြေသာ္တာေရာင္ၿခည္ခ်င္သတဲ့။
စာေရးဆရာဟာ
တစ္ခါတစ္ခါ
ပဲၿပဳတ္နဲ႔နံၿပားရရင္စားခ်င္သတဲ့။
စာေရးဆရာဟာ
တစ္ခါတစ္ခါ
တစ္ဝက္တစ္ပ်က္အၿပံဳးနဲ႔
လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ ကုတ္အက်ီ ၤထဲေနခ်င္ၿပန္သတဲ့။
စာေရးဆရာဟာ
တစ္ခါတစ္ခါ
အယ္ဒီတာစားပြဲေနာက္ ေရာက္လိုေရာက္
စာေရးဆရာလည္းၿဖစ္လိုၿဖစ္ေပါ့
စာေရးဆရာဟာ
နယ္ခ်ဲ႕ေတာ္လွန္ေရး
သမိုင္းေပးလြတ္လပ္ေရး
ၿငိမ္းခ်မ္းစိမ္းလန္းေရးတို႔မွာ
တ္စခါတစ္ခါ မကေတြနဲ႔
ၿခေသၤ့ႏိုး ႏိုးေနခဲ့ေပါ့။

တကယ္ပါ။
သူဟာ
ကာဖ္ကာ မဟုတ္ဘူး
အဲလ္ဘတ္ကမူး မဟုတ္ဘူး
ဂ်က္လန္ဒန္ မဟုတ္ဘူး
သိပၸံေမာင္ဝ မဟုတ္ဘူး
ရွိတ္စပီးယား မဟုတ္ဘူး
ေတာ္ဖလာ မဟုတ္ဘူး
ဖူကူရာမ မဟုတ္ဘူး
ေတာမတ္အယ္လ္ဖရီးမင္း မဟုတ္ဘူး
ထင္သာၿမင္သာရွိမႈနဲ႔
စကားလံုးမ်ားထဲနစ္ဝင္ တက္ၾကြမႈတို႔မွာ
သူဟာ
စာေရးဆရာစစ္စစ္ေတြအားလံုးလည္း ၿဖစ္ေနၿပန္ရဲ႕။

စာေရးဆရာဟာ
အခ်ိန္ကာလကို ၿမားတစ္စင္းလို ၿဖတ္သန္းေနဆဲ
သူ႔ေနာက္မွာ
ေသၿခင္းက တန္းလန္းပါသြားခဲ့
မိုးေရေႏြးတဲ့တစ္ေန႔မွာ…….။

မိုးေတြညိဳ႕ၿပန္ေပါ့
ႏွလံုးသာထဲ သမိုင္းရဲ႕လမ္းမမ်ားထဲ
ေရႊေရာင္ၿမဲတဲ့ထြင္းစာလံုးမ်ား
ေရႊေရာင္ၿမဲတဲ့ ထြင္းစာလံုးမ်ားနဲ႔
စာေရးဆရာ
ခရီးထြက္ခြာသြားႏွင့္ခဲ့ပါၿပီ။
အႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္စာ
အေဝးေၿပးကားဂိတ္မွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေပ်ာက္ကြယ္ဆံုးရႈံးလိုက္ရတဲ့စာေရးဆရာကို ရွာေနၾကဆဲ။ ။
ႏိုင္မြန္ေအာင္သြင္
ပိေတာက္ပြင့္သစ္ ေမ ၂၀၀၉

ထင္းရႈးမိႈ
ေဒသသားစစ္စစ္ပါ။
ဘယ္လိုအေလအလြင့္ သစ္ကိုင္းနဲ႔မွ ကိုင္းမကူးခဲ့သူ။
ဘယ္လိုပင္လယ္နဲ႔မွ ေသြးမေႏွာခဲ့သူ။
ခ်ဳိးလိုက္တဲ့ေနရာမွာ မိခင္ဆန္ဆန္ ႏို႔ရည္ေလး စို႔ထြက္ ေနသူ။
သစၥာတရားအျဖစ္
အခ်ိန္ကာလရဲ႕ မွတ္ေက်ာက္အျဖစ္
ပြင့္သစ္ခဲ့တယ္။
ေလေကာင္းေလသန္႔
ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚ သန္႔သန္႔နဲ႔
ရွင္သန္ခဲ့တယ္။
ထင္းရွဴးမိႈဟာ
ထင္းရွဴးရိပ္ေအာက္မွာ
ထင္းရွဴးရြက္ေျခာက္ေတြၾကားမွာ
ဘ၀သစ္ျပန္စ။
ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း ဘ၀သစ္ျပန္ျပန္စ။
ရိုးရာနဲ႔ မိသားဖသား ပီပီသသေနခဲ့တယ္။
ထင္းရွဴးပြင့္ေတြ အခါခါေ၀
ထင္းရွဴးသီးေတြ အခါခါေၾကြ၊
ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
ေတာင္တန္းေတြရဲ႕ ရာဇ၀င္မွာ
ေသခ်ာတဲ့ အကၡရာတစ္ခုအျဖစ္
တိုးထြက္ႀကီးရင့္လာခဲ့ၿပီ။
အမည္နာမတစ္ခုကို ယံုၾကည္တတ္မယ္ ဆိုရင္
ပညတ္ထဲက သိပ္သည္းဆရဲ႕အရသာမွာ ေလးနက္ခဲ့ရင္
ႏုတ္ယူသယ္ေဆာင္သြားလွည့္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ဇာတိစိတ္ေတြ ရုန္းၾကြမဆံုး ျဖစ္ေနတဲ့
ေဒသသားစစ္စစ္ပါ။ ။
ႏိုင္မြန္ေအာင္သြင္
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ ေမ ၂၀၀၉