ကၽြန္မခ်စ္ေသာကဗ်ာမ်ား

Thursday, March 19, 2009

မတ္လ ၂၁ ရက္ေန႔ဟာ ကမၻာ့ကဗ်ာေန႔တဲ့...ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့အမႈမဲ့အမွတ္
မဲ့ေက်ာ္ၿဖတ္သြားမိတာပဲ။ဒီႏွစ္ကေတာ့ ကိုယ့္အသက္ကယ္ေဆးေတြလိုၿဖစ္ေန
တဲ့ကဗ်ာေတြကို သူတစ္ပါးကိုလည္းေဝမွ်ခ်င္လာတယ္။အဲဒါနဲ႔အခ်ိန္ကုန္လူပမ္း
ခံၿပီးကဗ်ာေတြကိုဖတ္လိုက္၊ရိုက္လိုက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၂၀ေက်ာ္ကတည္းက ကၽြန္မစုေဆာင္းထားခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြလည္း
ၿဖစ္ပါတယ္။ဝိုင္အေနနဲ႔တြက္ၾကည့္ရင္ေတာ့ႏွစ္ခိ်ဳ႕ဝိုင္ေတြေပါ့..။ဒါေပမယ့္ခုထိ
သစ္လြင္ ေနဆဲပါ။ကၽြန္မတို႔ ဘာေတြမ်ားေၿပာင္းလဲခဲ့ၾကလို႔လဲ...။အဲဒါကိုက...
တရားသေဘာတစ္ခုေလလား..


ေမ…ကၽြန္မ မေသဆံုးေသးပါဘူးေနာ္..

တစ္ေလာကလံုးေမႊးမတဲ့လား
အေရာင္ခါးခါး နံနက္ခင္းရယ္
မ်က္ခြံေပၚကၾကယ္ကေလးေတြကိုေၿပာလိုက္ပါ။
အေသအခ်ာနမ္းၾကည့္ရင္ေတာင္
ရနံ႔မရွိတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ
ကဥၥန နတ္သမီးေၿခဆံုးေခါင္းဖ်ားလိမ္းဖို႔
နံ႔သာၿဖဴပင္ကိုခုတ္လွဲ သတဲ့
ကရမက္ပင္ကိုခုတ္လွဲသတဲ့..။
တစ္ေလာကလံုးေမႊးမတဲ့လား
ပ်ားရည္ဆမ္းကိုယ္ထင္ၿပ
ကဥၥန နတ္သမီးတို႔ရယ္
ကၽြန္မရဲ႕ရင္ဝတည့္တည့္
အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္စိုက္ဝင္ေနတာ
ၿမားေတြမဟုတ္ပါဘူး
ၿဖဴၿဖဴစင္စင္ပန္းဖူးေတြပါကြယ့္
ဒါေၾကာင့္ေၿပာတာ
ေရသတၱဝါေတြမွာလက္မရွိဘူး
ေတာင္ခိုးကူးခတ္ၿမစ္ဖ်ားရဲ႕
ဒါေၾကာင့္ေၿပာတာ
အနက္ပြင့္ပန္းကိုင္းေတြမွာလက္မရွိဘူး
ေလထဲနစ္ဝင္ဆူးေတာင့္မ်ားတို႔ရဲ႕
ဒါေၾကာင့္ေၿပာတာ
ကႏၱာရနဂါးပြက္ေတြမွာလက္မရွိဘူး
ဆိပ္ဖလူးဝတ္မႈန္ၿမစိမ္းတံတို႕ရဲ႕
ဒါေၾကာင့္ကၽြန္မေၿပာတာ
ႏွင္းပန္းကိုေလညင္းခတ္သလိုမ်ိဳး
ၿပိဳးၿပိဳးေၿပာက္ေၿပာက္ကၽြန္မရဲ႕အသံ
ေခါင္းေလာင္းသံတမွ်ၿမည္ေနဥိးမယ္
စံပယ္ေတြတေဖြးေဖြးေတာက္ပ
ကၽြန္မအသံကိုကၽြန္မၾကားႏိုင္ဖို႔
ပန္းပြင့္ေတြကိုမ်က္လံုးတပ္ေပးရဦးမယ္
ကၽြန္မရုပ္ရည္ကိုကၽြန္မၿမင္ႏိုင္ဖို႔
ကၽြန္မလက္ေမာင္းေသြးကိုေဖာက္ပစ္ရဥိးမယ္
ၾကယ္တစ္သင္းသင္းအံုလင္း
ကၽြန္မက အာကာသၿမစ္တစ္စင္းမဟုတ္ဘူး
`ေမ.​’
(ကၽြန္မ..မေသဆံုးေသးပါဘူးေနာ္)
ကၽြန္မေလ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေမ့ေနသလို
ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မမိတ္ဖြဲ႕
အေၾကာင္းမဲ့မရႈိက္တတ္တဲ့ကၽြန္မမ်က္ရည္ဟာ
ပါးၿပင္ေပၚမက်ပဲ
တစ္စက္ခ်င္းတစ္စက္ခ်င္း
ကၽြန္မရဲ႕ႏွလံုးသားထဲစီးက်သြားေလရဲ႕……….။ ။
ေဝေနာ္္

ေဝေနာ္ဆိုတာ လံုမၿငိမ္းခ်မ္းဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ဝတၳဳတိုေတြအေရးေကာင္းသူပါ။
သူက ကဗ်ာေရးရင္ ေဝေနာ္ နဲ႔ေရးၿပီး..ဝတၳဳတိုေရးရင္ လံုမၿငိမ္းခ်မ္းဆိုတဲ့
နာမည္နဲ႔ေရးပါတယ္။သူ႔ကဗ်ာေတြကၽြန္မမွာ သံုးေလးပုဒ္ေလာက္ရွိတယ္။
အကုန္လံုး ကဗ်ာရွည္ေတြပါ။အားေကာင္းလွပၿပီးႏူးညံ့စြာဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့
ကဗ်ာေတြခ်ည္းပဲပါ။ သမီးေရတံခြန္ေအာက္မွာထိုင္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ရင္ခုန္
ပြင့္က သူ႔ကဗ်ာေလးကိုကူးခဲ့တုန္းကဆို ၁၉၉၀ ေလာက္ပဲရွိပါေသးတယ္။
သိပ္လွသိပ္စြဲလန္းစရာေကာင္းတဲ့ကဗ်ာပါ။ကၽြန္မ တို႔ဆံုေတာ့ မိုးမိုး(အင္း
လ်ား)ဝတၳဳတိုဆုေပးပြဲမွာ ဆံုၾကပါတယ္။တကယ့္ကိုပါးပါးလ်လ်ေလးနဲ႔
အႏုပညာဆန္တဲ့အမေလးတစ္ေယာက္ပါ။ခုေတာ့ သူ႔စာေတြေတြ႕ရတာ
နည္းသြားၿပန္တယ္။၁၉၉၅..၉၆..၉၇..ဝန္းက်င္လိုသူ႔စာေတြသိပ္မေတြ႕ရ
ေတာ့ကၽြန္မလြမ္းေနမိၿပန္ပါတယ္။အမ်ိဳးသမီးကဗ်ာေရးသူေတြကရွားရတဲ့
ထဲ..သူတို႔ေတြကဗ်ာမေရးေတာ့ရင္ကၽြန္မသတိတရနဲ႔လြမ္းေနမိတတ္ပါတယ္။
ေနာက္သတိရေနမိတတ္တာက..ၿမတ္..ပါ။
သူ႔ကိုေတာ့ကၽြန္မ အၿပင္မွာမဆံုဖူးပါဘူး။ကၽြန္မကူးထားတဲ့ထဲက ၿမတ္ ရဲ႕
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုၾကည့္ပါဥိး..

အေဝးမွာမိုးေတြရြာၿပီ

အေဝးမွာမိုးေတြရြာၿပီ
ငါ့ရင္ထဲမယ္
ဝမ္းနည္းလြယ္တဲ့မိုးတိမ္ေတြ
အံု႔ဆိုင္းလို႔..။

မ်က္စိနဲ႔ၿမင္ႏိုင္သေရြ႕
ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖို႔ရာလြယ္လွေပမယ့္
စိတ္နဲ႔ေခ်ာင္းၾကည့္ႏိုင္သေရြ႕ေတာ့
အတိတ္ကိုေတြ႕ႏိုင္ေပလိမ့္မယ္။

ငါ့ကိုယ္ငါမယံုၾကည္ရတဲ့ေနာက္မွေတာ့
သူတို႔ကိုေရာဘယ္လိုယံုၾကည္ရပ
သူတို႔ဆိုတာ
အခ်စ္ရယ္
မိတ္ေဆြမ်ားရယ္
ေလာကဓံတရားရယ္ေလ..။

အခ်စ္ဆိုတာ
တစ္ခါတစ္ခါတပ္မက္ဖြယ္ညြတ္ကြင္း
တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့
ေႏွာက္ယွက္တဲ့ေၿခက်ဥ္းလို
ေခါင္းမာစြာၿငင္းဆန္ေနမိေပါ့..။

အိပ္ေမာက်လုနီးမွ
ဒါဏ္ရာေတြကိုႏႈိးႏႈိးၿပီးေမးတယ္
ဘာအတြက္ေပးဆပ္ခဲ့ရတယ္ဆုိတာ…။

ရွာၿပီးရင္းရွာခဲ့တယ္
ငါ့ကိုယ္ငါႏွစ္ၿမဳတ္ႏိုင္မယ့္က်င္းသစ္တစ္ခုဆီ
တူးေဖာ္ၿပီးရင္းတူးေဖာ္ခဲ့
ၿမိဳ႕ေဟာင္းတစ္ၿမိဳ႕ကိုမဟုတ္
ရုပ္ၾကြင္းတစ္ခုကိုမဟုတ္
ေၿမၾကီးအႏြမ္းေတြကိုငါမစားလို
လက္ယက္တြင္းေရခ်ိဳကိုသာ
ငါေသာက္လိုရဲ႕။

အေဝးမွာမိုးေတြရြာၿပီ
ငါ့ရင္ထဲမယ္
ဝမ္းနည္းလြယ္တဲ့မိုးတိမ္ေတြ
အံု႔ဆိုင္းလို႔..။

ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ရင္း
အၿပင္းအထန္တူးဆြေနခဲ့ေပါ့..
ဒီမယ္ေတာ့
လက္ယက္တြင္းတစ္တြင္းစာ
မ်က္ရည္ေတြမိုးလိုရြာၿပီ…။ ။
ၿမတ္



ရင္နာတတ္တဲ့သူ

မေရမရာအလြမ္းေတြနဲ႔
လတ္တေလာေတြကုန္ဆံုး.။
ႏွင္းကြဲမီးလံုးေတြကိုၿဖတ္သန္းရင္း
အိပ္တန္းဝင္ရတဲ့ညေတြပဲတိုးလာ
ဘယ္မွာလဲ
အိပ္မက္လွလွေလး
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမက္လံုးေပးထားခဲ့တာေလ..။
တၿခားမိန္းမမ်ားစြာအတိုင္း
ဟိုးအေဝးၾကီးကေန
အေမကေမတၱာေတြပို႔သ
ကၽြန္မက အေမ့ရင္ေငြ႕ကိုတမ္းတ
လမ္းစရွာ
ေၿခရာေတြသာထပ္….။
ရင္ခုန္ၿခင္းအလကၤာေတြတည္တံ့ေစဖို႔အတြက္
ေသာကနည္းနည္းစြက္
ရမၼက္နည္းနည္းၾကီး
ၿပီးမွ..အားတင္းရင့္က်က္ပစ္……..။
မွတ္တိုင္သံုးဆယ္နားနီးလာေလ
ကေယာင္ေၿခာက္ခ်ားႏိုင္လာေလ…။ ။
ခက္မာ

အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္မဆီမွာရွိတဲ့ မခက္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။ဝတၳဳတိုသမားလို႔နာမည္ၾကီးတဲ့
မခက္မာ..ရဲ႕ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။ ေနာက္ထပ္အမ်ိဳးသမီးကဗ်ာေရးသူတစ္ေယာက္ရွိပါေသး
တယ္။သူကေတာ့ ကဗ်ာတင္မက ဝတၳဳတိုလည္းေရးသလို ပန္းခ်ီလည္းဆြဲတဲ့သူတစ္
ေယာက္ၿဖစ္ပါတယ္။ မၿဖဴမြန္ပါ။ မၿဖဴမြန္ကိုစသိေတာ့ မႏၱေလးမွာပါ။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့
အႏုပညာမိသားစုေလးပါ ။မၿဖဴမြန္အမ်ိဳးသားက ပန္းခ်ီဆရာ ကိုခ်မ္းေအး ၿဖစ္ပါတယ္။

ည

(ၿပတင္းမ်ားရဲ႕အဝင္ဝထိ
လက္တံတစ္ခုဆန္႔ထြက္သြားတဲ့အခါ)
(ၾကားလိုက္စ..)
အဝိဇၨာဓားတံုးတံုးနဲ႔
ေနာက္ဖက္က
ထိုးစိုက္ခ်လိုက္သံ
ၿပီး..
မနည္းညွစ္ထုတ္လိုက္တဲ့အခ်က္ေပးၿမည္သံ..မ်ား..။
ပန္းပြင့္အေရာင္စေကးေလာက္
တိုင္းတတ္ရံုေသာေခ်ာင္းမ်ား
စုေဝး
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကတဲ့အခါ
သူတို႔ရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားမွ
(ညွီစို႔စို႔)ေပါက္ၿပဲအိပ္မက္မ်ား
တီေကာင္လို
ၿမစ္မ်ား၊ေတာင္တန္းမ်ား
အေထြးလိုက္က်လာေန..
ဒီလိုနဲ႔..(သည္းခံမႈတိုင္းဟာနံရံမ်ားရဲ႕
အက္ေၾကာင္းရာအတိုင္း
တိုးတိုးတိတ္တိတ္ႏႈိင္းဆေရြ႕ခဲ့ေပါ့..)
ဒုကၡမဲ့ဦးခြံတြင္းက
(ထိုင္လ်က္)စပ်စ္သီးခ်ိဳေနၾကေသာေၿမေခြးမ်ားအတြက္
ခပ္ၾကီးၾကီးစာတန္းကပ္၊ တံေတြးမၿမဳိရ
ေလထဲမကူးရ
လက္လြတ္စပယ္ေကာင္းကင္ရဲ႕
ရက္စက္ၿခင္းအတြက္
(ဗလာေလာက္ခြန္အားမေကာင္းေသးပဲ)
ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးနည္းတဲ့
ၾကယ္တစ္ပြင့္ႏွစ္ပြင့္ေလာက္နဲ႔
မေဖာက္ခြဲႏိုင္ပါဘူးကြယ္..။ ။
ၿဖဴမြန္


ကဗ်ာေရးတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြနည္းတဲ့ထဲတခ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြကကၽြန္မနဲ႔ပါမလာခဲ့ဘူး။
ေနာက္မ်ားမွပဲ အမ်ိဳးသမီးကဗ်ာဆရာမေတြကိုၿပန္ရွာၿပီးတင္ပါဦးမယ္။

ဒါကေတာ့ ကၽြန္မခုတေလာရြတ္ၿဖစ္ေနတဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ေတေလ တဲ့။မေန႔ကပို႔စ္
တစ္ခုမွာလည္းထည့္လိုက္ပါေသးတယ္။


ေတေလ

မိိုးဖြဲဖြဲေလးရြာေနတယ္
ငါမငိုခ်င္ေတာ့ဘူး
မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔စိတ္က
ကမ္းစပ္နံေဘးမွာေန႔ေရႊ႕လိုက္ညေရႊ႕လိုက္
လူက
ေရၿပင္ေပၚပလံုလို႔ၿမည္ၿပီးနစ္သြားတဲ့ခဲတစ္လံုး
ႏွေၿမာတယ္
သင္းကြဲငွက္ေအာ္သံမ်ားၾကားလိုက္ရ
ဘာမွမသာယာဘူး
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလက္ေဖ်ာက္တစ္ခ်က္တီးၿပီးေခၚၾကည့္လိုက္
ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာဆုပ္လည္းစူးစားလည္းရူး
မ်က္လံုးစိမ္းေတြကမိုးရြာတိုင္းပြင့္တတ္တဲ့ပန္းေတြလို
ငါ့ေရွ႕ကရႈခင္းမ်ား
ငါ့ေနာက္ကရႈခင္းမ်ား
ငါ့ဘဝရဲ႕အနာတရေတြကိုေဖ်ာ္ေသာက္ေနတဲ့ေနေရာင္ၿခည္မ်ား
အရာအားလံုးကိုစိတ္ဆိုးလည္းခဏမၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး
အေမ့ကိုသတိရတယ္
မ်က္ရည္က်လာတယ္
ေသခ်ာေပါက္
ဒီတစ္ခါမိုးမိရင္ဖ်ားၿပီ..။ ။
မ်ိဳးေနႏြယ္



ငါ့ရုပ္ဝတၳဳမ်ား
ကားလမ္းကိုကန္႔လန္႔ၿဖတ္ၿပီး
လဲေနတဲ့သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္လို
မင္းဘဝေရွ႕ငါ့ဘဝလဲခဲ့တယ္
ဘလက္ဘုတ္ကိုဒတ္စတာနဲ႔ဖ်က္သလို
ငါကႏွင္းဆီပန္းကိုလက္သီးနဲ႔ထိုးတယ္
မင္းကငါ့နားရြက္ကိုဆုတ္ၿဖဲပစ္လိုက္တယ္
မီးပြားအၿပည့္နဲ႔ေကာင္းကင္
ထေပါက္ကြဲတဲ့ၾကယ္တစ္စင္းထက္
ေန႔အပူခ်ိန္ကၿပင္း
ညအဝင္ေသရည္ကပိုၿပင္း
ငါ့ရင္ထဲကမီးဟာေဆာင္းကိုေသေအာင္သတ္ပစ္ေပါ့
အခမ္းအနားအၿပီးမွာ
လက္ခုပ္အတီးဆံုးဟာငါၿဖစ္မယ္
ေရထဲမိုးထဲဆိုတဲ့ေဝါဟာရ
မေအးၿမမွန္းသိရွိရတဲ့ေနာက္
ငါ့နာမည္ေခၚတဲ့ဓားတစ္ေခ်ာင္း
ရင္ဘတ္ထဲထိုးထည့္ပစ္တာၾကာေနၿပီ
မင္းတို႔ရဲ႕အေရးၾကီးတဲ့ေခတ္
တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့
လူဟာ
ကစားစရာအရုပ္ၿဖစ္ေနၿပန္ရဲ႕…။ ။
ဝိုင္ခ်ိဳ


ဒါကေတာ့ သူမ်ားေတြေၿပာတာဆိုတာကိုခံၿပီးခုထိဆိုးေနေသးတဲ့ ဝိုင္ခ်ိဳ ရဲ႕
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ..။ဘာပဲေၿပာေၿပာေသခ်ာတာက ဝိုင္ခ်ိဳ ဆိုတာကဗ်ာေရး
ေကာင္းတဲ့သူ...။
ေနာက္ထပ္ကဗ်ာ ၂ပုဒ္ကေတာ့ သေရာ္စာအေရးေကာင္းတဲ့ဥိးမင္းသစ္ရဲ႕
ကဗ်ာ ၂ပုဒ္ပါ။ ထံုးစံအတိုင္း သူေလသံက သေရာ္သံစြက္ေနေလရဲ႕....း)..


Pseudomodern ၿပပြဲ

(၁)
အေဟာင္းေစ်းမွာ ေစ်းၿပိဳင္ဝယ္ခဲ့တဲ့
ႏိုင္ငံၿခားၿဖစ္ၾကယ္သီးၿပဳတ္အက်ီ ၤတစ္ထည္
ႏွစ္ကိုးဆယ္က သီဝရီတစ္ခု
အိုးမဲသုတ္ၿပီးဝင္လာတဲ့
ေမထုန္မဲ့ၾကက္တစ္ေကာင္
တြန္လိုက္တဲ့အသံ
နားမခံသာဘူး
Cock – a – doodle – doo..
(၂)
ခိုးရာပါပစၥည္းတစ္ေထာင္
ရိုင္းေပါင္မုန္႔မႈိတက္
အေရာင္ပ်က္ဝိုင္ပုလင္း
ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ထားသူေရ
ဘုရားေရွ႕မွာေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္
တံခြန္တိုင္လွမ္းေဟာင္တဲ့
(ေခြးၿခေသၤ့ေရ..)
ေအ(A)နဲ႔လွည္းေထာက္ခြမကြဲၿပားၾကေသးတဲ့လူတခ်ိဳ႕က
မပီကလာပီကလာနဲ႔
Once more once more…တဲ့..
သဖန္းပိုးေတြလက္ခုပ္တီးေနၾကရဲ႕……။ ။
မင္းသစ္


၄၅ႏွစ္သားေလး၏ေမြးေန႔ရမၼက္မ်ား

Red Woodအပင္ၾကီးတစ္ပင္
ၿဖစ္ခ်င္တယ္
ႏွစ္ေပါင္းေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး
လူေတြကို
ေစာင့္ၾကည့္သြားခ်င္လို႔။

Theo..လုိညီတစ္ေယာက္
ရခ်င္တယ္
အိမ္ကထြက္ေၿပးၿပီး
The Haigမွာ
ပန္းခ်ီသြားဆြဲခ်င္လို႔..။

Aphrodite ၿဖစ္ၿဖစ္
Artemis ၿဖစ္ၿဖစ္
ရရာနတ္မ
ခ်စ္လို႔ရရင္ၿပီးေရာ
ယူခ်င္တယ္။

Olympusေတာင္ထိပ္မွာ
တိမ္ညႊန္႔တိမ္လိပ္ေတြစားရင္း
Zeus နဲ႔ရန္ၿဖစ္ရင္
ဝတၱဳတိုေလးေတြ
ေရးခ်င္လို႔..။

ေနနဲ႔လကိုတြန္းထုတ္
ၿပကၡဒိန္လုပ္တဲ့လက္
လိုခ်င္တယ္။

တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့
ေအာက္ေၿခမွတ္စုမပါတဲ့
ကဗ်ာေတြ
လူတခ်ိဳ႕အတြက္
ေရးသြားခ်င္ေသးလို႔။ ။
မင္းသစ္္


ဂၽြန္ကေၿပာတယ္ အားလံုးၿမစ္ဆီသို႔

စိတ္ကေလး
မလြမ္းေအာင္ေနလို႔မရဘူး
လြမ္းလြမ္းေန..သူ႔ခမ်ာ
မေပ်ာ္ေအာင္လည္းေနလို႔မရဘူး
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန..။
ေဟး..ဂၽြန္
အခ်စ္ကိုမႏိုင္မနင္း
သယ္ေဆာင္လာတဲ့
တေမွ်ာ္တေခၚအနမ္းရဲ႕
ဟုိးအတြင္းဖက္မွာ
အိမ္ဆီၿပန္ေခၚမယ့္လမ္းပါသကြဲ႕
အဲဒီေၿမ ငါနမ္းလိုက္ပါရေစေတာ့
ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးနဲ႔မွမဟုတ္ပါဘူး
ပ်ံလႊားငွက္ေလးနဲ႔လည္းလိုက္မယ္။
ဒီေလာကီမွာ
ဒီပါးၿပင္ေလးကို
ဒီႏွလံုးသားအရူးအမူးေလးက
ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္သူစိမ္းၿပင္ၿပင္
သေဘာမထားႏိုင္ရွာတဲ့အတြက္
ဂၽြန္ေရ..
စိတ္ကိုဖမ္းၾကေပေတာ့..။
အနမ္းဆိုတာခိုးယူလို႔မရႏိုင္ဘူးလား
သူကသိပ္လွတယ္
မ်က္လံုးေတြ
အၾကည့္ေတြမသိေအာင္တစ္မ်ိဳး
သိေအာင္တစ္မ်ိဳး..လွသူေပါ့..။
အနယ္အမႈန္ထေနတဲ့ညအၿပာက
ၾကယ္သားႏုႏုထြတ္ထြတ္ေတြကိုမွစြဲမက္သတဲ့။
သက္တံေတြ ၾကယ္ေတြ
ပန္းပြင့္ေတြ သဘာဝေလာကၾကီးရဲ႕
ကိုယ္ေနခါးက်ေတြ ဘယ္လိုပဲလွလွေနေပမယ့္
သူကေလးမွအိေၿႏၵရတာပါ..သူ႔မွာ
စကားလံုးေတြလည္းလွပတယ္..ၿပီးေတာ့
တသြင္သြင္စီးလို႔..။
ဂၽြန္ကိုေၿပာလိုက္ပါ
ငါတို႔ၿမစ္ဆီသြားဖို႔မလိုေတာ့ဘူး……..။ ။
ေမာင္သိန္းေဇာ္
ၾသဂုတ္-၉၅ ေတးကဗ်ာ

ကိုသိန္းေဇာ္ရဲ႕ကဗ်ာေတြက ခ်ိဳေၿပမႈအၿပင္ ခံစားမႈအားေရာ နိမိတ္ပံုေတြေရာသိပ္အား
ေကာင္းပါတယ္။သူကဗ်ာေရးနည္းသြားတာကိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ေနမိတယ္။


ခ်စ္သူ

တို႔အိမ္ေခါင္မိုးေတြေပၚ
ေဆးေရာင္စံုေတာင္တန္းမ်ား
လွည့္စားေနတဲ့ညေန…။

ေရလို႔ငါမွားခဲ့တဲမီး
သေကၤတေတြနဲ႔ကမၻာ
အရာရာစိတ္ေလွ်ာ့ဖို႔ၿ႔ပဳၿပင္ရ..။

သိခဲ့ပါၿပီေလ
ရက္စက္ၿခင္းမွာေခါင္းထိုးယူတဲ့
ငါ့ေဘာလံုးဟာစြန္႔စားၿခင္းမၾကီးမား
ငါ့မေနႏိုင္မႈတစ္ခုသာ…။ ။
သုခမိန္လႈိင္


ရုပ္ရွင္

စိတ္မႏိုင္သူတစ္ဦးရဲ႕
ၾကည့္ရတဲ့ရုပ္ရွင္ဟာ
ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္အတိ။

ဒါဏ္ရာေတြဟာ
ေတာက္ပဝတ္စံု
ထည္လဲဆင္လို႔
အားလံုးဇာတ္လိုက္
စိတ္အိုက္တဲ့အခါ
ရံုအၿပင္ၿပန္ထြက္လို႔လည္းမရေတာ့..။ ။
သုခမိန္လႈိင္

ဦးလိႈင္ရဲ႕ကဗ်ာ ၂ပုဒ္ပါ...ရံုထဲကၿပန္ထြက္လို႔မရသူေတြအတြက္ ေဆးတစ္ခြက္
ၿဖစ္ေကာင္းပါရဲ..။ေနာက္တစ္ပုဒ္ကေတာ့ ကိုေနမ်ိဳး ရဲ႕သေဘာၤပါ..လက္ဘက္
ရည္ဆိုင္ထိုင္တိုင္းစိတ္ထဲကေနတိုးတိုးတိတ္တိတ္သတိရေနမိတတ္တဲ့ကဗ်ာ
ေလးေပါ့..။

သေဘာၤ

လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ
ပင္လယ္ကူးသေဘာၤၾကီးမ်ား
ေက်ာက္ခ်ရပ္နားၿပီ..။
ေပါေလာ
မလိုင္အတုေတြဖန္ခြက္ထဲေမ်ာလို႔
တအိအိ
မုန္တိုင္းမိလာသလိုမ်ိဳး..။
ေဝးလံေသာအရပ္မွ
ညမ်ားစြာခုတ္ေမာင္း
နကၡတ္မွန္ေၿပာင္းေတြသာမရွိခဲ့ရင္ၿဖင့္
အိပ္မက္ေဟာင္းၾကီးထဲမွာ
ရာစုႏွစ္တစ္ခုလံုးပိတ္မိေနခဲ့ၾကမွာပဲ..
ရိကၡာကနည္းနည္းရယ္..။
ဟန္ေဆာင္မႈေကာင္းေကာင္းနဲ႔
သူ႔ကိုယ္သူေဖာင္းကား
စားပြဲတင္ေပါင္မုန္႔က
မရႈမလွလွဲေလ်ာင္းလို႔
တဝီဝီ
ယင္ေကာင္ေတြကလည္း
အပ္ေၾကာင္းထပ္အသံေတြၿမည္လို႔
စားပြဲေပၚမွာေတာ့
ေဖာက္လက္စ စကားလံုးစည္သြပ္ဗူးေတြသာ
ၿပန္႔က်ဲလို႔..။
နပိုလီယံတဲ့ ကိုလံဘတ္စတဲ့
မဒမ္ဗိုဗာရီ တဲ့ စပီးလ္ဘတ္တဲ့
ဆာ့တ္တဲ့…ေမာ္ဒန္တဲ့
(၂၀ရာစုေနာက္ပိုင္းမွာ)
အားလံုးမႈိေစာ္နံ႔ေနေပါ့..။
ေဝါ့ကနဲပ်ိဳ႕တက္လာခဲ့
ၿပီးေတာ့ခပ္ၿမန္ၿမန္မ်ိဳခ်လိုက္ရ
ဒီနည္းနဲ႔ပဲ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခဲ့ရ
(ႏွစ္ဘဝစာ)ေနာက္တစ္ခါဆို
ေဝလငါးၾကီးတစ္ေကာင္ရဖို႔
ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ
မက္ေဒါနားကိုအစာတပ္ထားမယ္..။
ေရဘဝဲတစ္ေကာင္
ဟိုေထာင့္ေမွာင္ရိပ္ထဲက
(ၿပံဳးၿပီး..)လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပရဲ႕
ဒီလိုၿဖစ္ခဲ့ဖူး
ေဟာဒီ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မုန္တိုင္းမိစဥ္
မိုးေကာင္းကင္ေပၚ
ကိုယ့္အမည္ကို
အၾကိမ္ၾကိမ္ဟစ္ၿပီးေအာ္ေခၚရဲ႕…..။
ဒီလိုနဲ႔
လႈိင္းေလၿငိမ္သက္တဲ့ေန႔တစ္ေန႔
ကမ္းေၿခၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ
သံေခ်းေတြခြာရင္း
(ေရခ်ိဳေတြၿဖည့္တင္းရင္း)
ကမၻာပတ္မယ့္သေဘာၤ
ခု….
ဒီေကာင္ေမာေနေပါ့…။ ။
ေနမ်ိဳး

ဒီကဗ်ာကိုကၽြန္မကူးခဲ့တဲ့ေန႔က ၃၁ရက္ ၾသဂုတ္ ၁၉၉၀ ပါ။၁၉၉၀ စက္တင္ဘာ
ေတးကဗ်ာထဲကၿဖစ္ပါတယ္။ခုဆိုရင္ ၁၉ႏွစ္ေလာက္ရွိေတာ့မယ္။ ခုထိ မေဟာင္း
ေသးဘူး။



ငါ့အားရစ္ပတ္လာေသာ ေရဘဝဲတစ္ေကာင္၏
လက္တံမ်ားကိုၿဖတ္ေတာက္ရန္ၾကိဳးပမ္းၿခင္း

အာဒမ့္ နံရိုးတစ္ပိုင္းတစ္စရဲ႕
ကိုယ္ပြားတေစၱမ်ား
ငါ့အားေၿခာက္လွန္႔ေန..

လွပေသာ တင့္တယ္ေသာ
ဝင္းဝါေသာ ၿပိဳးပ်က္ေသာ
ကိုယ္ၿဖင့္
ကိုယ္ထင္ၿပလ်က္
ဗီးနပ္စ နတ္သမီးမ်ား
ေၿခာက္လွန္႔ရယ္ေမာေန
ဟိုမွာ..ဒီမွာ..
ေနရာအႏွံ႕..။

ေကြးညြတ္ေနေသာသက္တံ
ခရမ္း၊မဲ၊ၿပာ၊စိမ္း၊ဝါ၊လိမ္၊နီ
အေရာင္ခုႏွစ္မ်ိဳးၿဖင့္လွပ၏
လွပေသာ ဗီးနပ္စတစ္ပါး
သက္တံေပၚက
လာေလ …လို႔လက္ကမ္း
ငါေခါင္းရမ္းခဲ့
သြားစမ္းပါဗ်ာ…လို႔
ခပ္ရမ္းရမ္းလည္းငါေအာ္ခဲ့..
ငါ့ဘဝေပတံမွာ
အခ်စ္အတြက္ေနရာ
လက္မအစိပ္အပိုင္းမွ်သာ……။

ေတးဆိုေသာပန္းမ်ား
လန္းဆန္း၏
လွပ၏
ေမႊးပ်႕ံ၏
သို႔ေသာ္..မနမ္းအားေသး..
ေခ်ာင္းကမ္းစပ္၌
ငါ..ေဒါင္းဖမ္းရဦးမည္…။ ။
ေက်ာ္စြာထက္

ဒါက ဆရာေက်ာ္စြာထက္ရဲ႕ရွားပါးကဗ်ာပါ။ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္ေငြရတုမဂၢဇင္း
ထဲမွာပါတယ္လို႔မွတ္မိေနတယ္။ေနာက္တစ္ခုက သူတို႔ေဆးေက်ာင္းကစုထုတ္တဲ့
ကဗ်ာစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္..အဲထဲမွာလည္းေတြ႕တယ္။အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မအမက
သူတို႔နဲ႔တစ္ေက်ာင္းတည္း..။ေမာ္ဒန္ဝတၳဳတိုေတြနဲ႔နာမည္ၾကီးခဲ့တဲ့ ေက်ာ္စြာထက္က
ကာလတစ္ခုေလာက္ေပ်ာက္သြားၿပီး ၿပန္ေပၚလာေတာ့ သိပၸံစိတ္ကူးယဥ္ဝတၳဳေတြကို
ေရးခဲ့ပါတယ္။ခုေတာ့လည္း စာေတြကိုမေတြ႕ရေတာ့ၿပန္ဘူး။အိုင္ဒီယာအတြက္စာမူ
ေတာင္းတာလည္းကၽြန္မသာခရီးထြက္လာေရာမရခဲ့ဘူး။ေက်ာ္စြာထက္..ဝတၳဳတိုမ်ား
၁..၂...၃..ဟာတကယ့္ကိုေကာင္းတဲ့ စာအုပ္စင္မွာရွိသင့္တဲ့စာအုပ္ေတြၿဖစ္ပါတယ္.။



ၿမတ္ႏိုးစိမ္း
အေဝးၾကီးမွာေဝးတဲ့မ်က္ႏွာ
ပိုၿမင္လာတယ္ ပိုၾကင္နာတယ္
တစ္ေနရာမွာ
စာနာမႈက တစ္စစီလြင့္
ေလႏွင့္အတူ သယ္ယူေဆာင္က်ဥ္း
ေမ့ၿခင္းအနား မသြားလည္းေရာက္
ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတယ္။
ေဇာ္ဇင္

(ဒါ ၿမတ္ႏိုးစိမ္း ထဲကတစ္ပိုဒ္ပါ..တစ္ပုဒ္လံုးမွာမွ အဲဒီအပိုဒ္ပဲၾကိဳက္လို႔တစ္ပိုဒ္ပဲကူး
ထားခဲ့မိတာ..ခြင့္လႊတ္ပါ ဦးေဇာ္ဇင္.။ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္တည္းကသူ႔ရဲ႕အသည္းကြဲ
ေရဒီယိုေတြကိုေစာင့္ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္…။သူနဲ႔ဆံုေတာ့ ကၽြန္မ ကစာေရးဆရာမၿဖစ္ေန
ၿပီ..။သူကစာမူလာေတာင္းတဲ့သူ.။ကၽြန္မကိုအသိအမွတ္ၿပဳၿပီးစာမူလာေတာင္းတာကို
ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းလိုက္တာလို႔ေတြးေနတုန္းသူငယ္ခ်င္းစာေရးသူတစ္ေယာက္က
(သူလည္းနာမည္ၾကီးပါပဲ)လွမ္းေၿပာတယ္..။
ေဇာ္ဇင္ ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဖုန္းဆက္ၿပီးစာမူေတာင္းတယ္..အသစ္
လားမသိပါဘူး..တဲ့..။)


ႏိုဝင္ဘာ
ငါ့ရဲ႕ေရႊအိပ္မက္ေတြကို
ေၿခက်င္းေတြလိုခြဲစိပ္ဝတ္ဆင္ထားတဲ့မိန္းမ..။
ၿမဴခိုးနီညိဳေတြၾကားမွာ
စပယ္ ကပိုကရိုနဲ႔လွလို႔…။

ငါ…တစ္ပြင့္ၿပီးတစ္ပြင့္ၿပိဳလဲ
ႏွင္းအဆက္ဆက္တိုင္ေၾကကြဲခဲ့ရေပါ့…..။
တာရာမင္းေဝ

၁၉၉၅ စက္တင္ဘာ ဟန္သစ္

၁၉၉၅ ဆိုတာ ကိုတာရာမင္းေဝ စာေပနယ္ထဲေရာက္တဲ့ႏွစ္ပါ။အဲဒီႏွစ္မွသူကၿပန္ေရာက္
တာကိုုး..ဒါ ဟန္သစ္ထဲက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ၿဖစ္ပါတယ္။




သံစံုၾကဴးတဲ့ည

ညက
တိတ္ဆိတ္လို႔.
ခုန္ေနတဲ့ၾကယ္သံတခၽြင္ခၽြင္လည္းမရွိ
အေတြးကို
စကားအက်ယ္ၾကီးေၿပာမယ့္
လမင္းလည္းမရွိ
ေလၿပည္လည္းလက္ၿပတ္က်
သစ္ရြက္ေတြညပ္ခဲေနတဲ့ညေပါ့..
အဲဒီညမွာ
ကတိစကားနဲ႔အမွား
ဦးသူစားတမ္းၿဖစ္ခဲ့တယ္။
ပန္းပြင့္ေတြက
ကိုယ္ပြင့္တဲ့ပန္းကိုကိုယ္ၿပန္ပန္ထားတဲ့ည
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ရင္ခုန္သံ
အၿပန္အလွန္မ်ိဳေနၾကတဲ့ည
သန္းေခါင္ယံလေရာင္ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က
တၿဖည္းၿဖည္းမင္းဘက္ကိုပါသြားတဲ့ည
အဲဒီညမွာ
စကားလံုးေတြ
ရင္ပတ္ေပၚဝုန္းကနဲဝုန္းကနဲ
ခုန္တက္လာၾကၿပီးမွ
ဘာမွမေၿပာပဲ
သစၥာရွိရွိအေသခံသြားခဲ့တယ္။
မ်က္ရည္ေတြေဖာက္ခ်ၿပီးစမ်က္လံုးထဲ
ေနာင္တငါးတစ္ေကာင္တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ခုန္ေနတဲ့ည
အေမွာင္ႏုထံစြန္႔ခဲ့တဲ့အနမ္းဦးတို႔
ေပ်ာ္ပါးၿမဴးတူးတဲ့ည
ခံစားမႈမွာ ဥိးေႏွာက္တစ္ၿခမ္းတိတိ
ညြတ္ကြင္းမိတဲ့ည
အဲဒီညမွာ
ငယ္ေဖာ္..ငယ္ေပါင္း…ေက်ာင္းေနဖက္..
သူငယ္ခ်င္း…အခင္ဆံုး..အခ်စ္ဦး..အခ်စ္ဆံုး..
အဲဒီစကားလံုးေတြ
တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္
အေသကိုက္ၾကၿပီး..
ေမာသြားေတာ့
အေမွာင္ထဲ အိပ္ေမာက်ေနခဲ့တယ္။ ။
နီကိုရဲ

(ကဗ်ာအဆံုးမွာ ကေလာင္မွားတပ္ထားတယ္လို႔မထင္ပါနဲ႔..ဒါ နီကိုရဲ ရဲ႕လက္ရာ
ကဗ်ာေကာင္းတစ္ပုဒ္ပါ..ဒါကိုၿပန္ဖတ္ရင္းဘာကိုေတြးမိလဲဆိုေတာ့..လူတစ္
ေယာက္ဟာအေၾကာင္းမဲ့ေတာ့ မေအာင္ၿမင္ပါဘူူး..သူနင္းတက္လာခဲ့တဲ့ေလွခါး
ထစ္ေတြက သိပ္ၿပီးခိုင္မာတယ္ ဆိုတာေလးပါပဲ..၁၉၉၅ႏိုဝင္ဘာ ေတးကဗ်ာထဲကပါ..)



ၿပကၡဒိန္
ရာဇဝင္ေတာအုပ္ထဲမွာ
အမွန္တရားနဲ႔စီးခ်င္းထိုးဖို႔
ခ်ိန္းဆိုထားသတဲ့..။
အမွန္တရားဆိုတာ
ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ထက္
အၿမဲေနာက္က်ေလ့ရွိတဲ့
သူရဲေကာင္းၿဖစ္တယ္။
စစ္ပြဲ၊ၿငိမ္းခ်မ္းေရး
ေဘာဂေဗဒနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈ
အဲဒီေရာင္စံုဖိုင္တြဲေတြၾကားနစ္ၿမဳပ္ေနရာက
လူဟာ
အလန္႔တၾကား ထထ ရပ္
အခ်ိန္မၾကာခဏၾကည့္တတ္လာတယ္။ ။
ၿမၿမင့္မိုရ္

ဆရာၿမရဲ႕နာမည္ေက်ာ္ကဗ်ာေပါ့..။



ဒီဇင္ဘာ၂၅ရက္၊ညေန ၅ နာရီ

အံု႔ဆိုင္းတဲ့တနဂၤေႏြညေနခင္း
တစ္ခုမွာေပါ့
ကိုယ့္ဘဝထဲသူၿဖတ္သန္းသြားပံုၾကီး
ေၾကကြဲရ..။
သစၥာတရားကိုဖက္တြယ္လိုတဲ့
ငနဲတစ္ေယာက္ရဲ႕က်ဆံုးခန္းေပါ့.
လိမ္ညာဖို႔စကားလံုးေတြ
အမ်ားၾကီးရြတ္ဆိုတတ္ေပမယ့္
အေကာင္းဆံုးကိုမေရြးခ်ယ္တတ္တဲ့
ကိုယ့္အၿပစ္ပါ..။
ဆက္ထိုင္ေနရေကာင္းမလား
စဥ္းစားရင္းထရပ္မိ
ထြက္သြားရေကာင္းမလား
စဥ္းစားရင္းၿပန္ထိုင္..။
ေအာ္..မစိမ္းၿမ၊မစိမ္းၿမ
အေခ်ာမသပ္ရေသးတဲ့
ဒုကၡၾကမ္းရွရွၾကီးကိုမွ
ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲပစ္ထားရက္ေလၿခင္းေနာ္..
ခံစားၿပေနတာမဟုတ္ဘူးကြဲ႔
ထင္ရာကိုမစိုင္းရဲလို႔
ဒိအတိုင္းပဲဆက္ထိုင္ေနရတယ္။ ။
ပိုင္စိုးေဝ



ဆပ္ကပ္
အေဖကဆပ္ကပ္သမား
အေမကဂၽြမ္းဘားမယ္
ၾကိဳးတန္းေတြဟာအေဖနဲ႔အေမတို႔ဘဝမွာ
ကတၱရာလမ္းမေတြၿဖစ္ခဲ့ေပါ့..။
ကၽြန္ေတာ္လည္းဘာထူးလို႔လဲ..ဒီပုတ္ထဲကဒိပဲ
မ်က္လံုးစံုမွိတ္ အဝတ္နက္ပိတ္လို႔
ေပါက္ဓားတစ္လက္နဲ႔ဘဝကိုေဖ်ာ္စပ္ခဲ့ရသူပါ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အရိုး အေၾကာ အသိတရားေတြ
ေၿမြေသကိုေကြးညြတ္ၿပႏိုင္တိုင္း
သုညေတြလိုၿဖစ္ေအာင္ဝိုင္းဝိုင္းေလးေရးၿပတိုင္း
ပရိသတ္ၾကီးကရင္သပ္ရႈေမာ
တေသာေသာလက္ခုပ္သံေတြ မိုးနံရံဟူးဟူးထန္ေပါ့
အေဖနဲ႔အေမလည္းဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး
ေဟာဒိသုညေတြနဲ႔ပဲလုပ္စားခဲ့ၾကတာ
အခုလည္းသုညဆိုတာနဲ႔မကင္းႏိုင္ေသးသပ
အဲသလို သုညရဲ႕ညေနေတြက ကၽြန္ေတာ့္ဆီအေမြခံဖို႔
အေၾကာေလွ်ာ့ရင္းမလြဲမေသြ
တစ္ေန႔ေန႔ေရာက္လာခဲ့မွာပါ..။
အင္း..သုညဆိုတာလူ႔ဘဝရဲ႕အစၿဖစ္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဘဝအဆံုးလည္းၿဖစ္မယ္ဆိုတာ..
ၾကိဳမသိေပမယ့္ၾကိဳသိေနခဲ့တယ္။ ။
နရီ


ဒီနရီက နရီ(ၿမိတ္)ပဲလားမသိဘူး။ကၽြန္မတို႔လည္းသုညနဲ႔စတဲ့ဆပ္ကပ္သမားေတြ
ဆိုေတာ့ ဒီကဗ်ာကိုၾကိဳက္တာမဆန္းပါဘူး။အခ်င္းခ်င္းေတြေလ့က်င့္တဲ့ေပါက္ဓါး
ေတြေက်ာလာစိုက္မွာလည္းေၾကာက္ေနၾကရသူေတြပါ။


တံငါ
ေလာကရဲ႕အၾကြယ္ဝဆံုးေခါင္းစဥ္ဟာ
အခ်စ္ လို႔သိပါရဲ႕
အေၾကာင္းတရားေၾကာင့္ငိုေၾကြးရတဲ့အက်ိဳးတရားမွာေတာ့
ကိုယ္ပိုင္ခန္းနားဖူးတယ္။
တိမ္ေတြေရ
ခင္ဗ်ားတို႔ကိုမခ်စ္တတ္ပါဘူး
တစ္ကမၻာလံုးခုန္အုပ္ခံရသလိုလြမ္းရတဲ့သုခနဲ႔
မ်က္ရည္လွလွေလးေပၚထိုင္ဖူးပါစ…
ရနံ႔ပင္လယ္ဆိုတာ အနမ္းကိုေခၚတာမဟုတ္လား
ေနာက္တစ္ေန႔တိုင္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားၿပံဳးဆဲ
ႏွစ္တစ္ရာခံမယ့္ေဆးေလ
ခ်ိဳၿမရဲ႕..။
ကၽြန္ေတာ္ေတာ့
ဘဝဆူၿဖိဳးစအရြယ္ကဖမ္းခဲ့ဖူးတဲ့
ငါးကေလးကို
မေမ့ဘူး။ ။
ခိုင္ၿမဲေက်ာ္စြာ




ဒီႏွစ္ကဗ်ာ
တစ္ေဆာင္းတြင္းလံုး
ပိတ္ထားတဲ့ၿပဴတင္းတံခါးကို
ဒီေန႔ဖြင့္လိုက္တယ္
ဒီစိတ္ကေလးေပၚ ငွက္ကေလးနားလိုနားပါေစ
ဒီစိတ္ကေလးေပၚ တိမ္ေတြၿဖတ္ပ်ံလိုပ်ံပါေစ
ဒိေကာင္းမႈမွာ
ေမေမ..က်န္းမာပါေစ။ ။
မင္းဒီ



အဝါေရာင္ ၉၄
ဖုန္းေခၚတယ္
၀၉-၅၀၀….စိတ္ပိတ္ထားတယ္္
နစ္ေနတဲ့ႏွစ္ေတြမွာ
ငါ..အတုေတြ..အစစ္ေတြနဲ႔ဇာတာစစ္တယ္
အကုသိုလ္ကိုဆြတ္တယ္
ငါမွန္တယ္
လက္ထဲမွာကမၻာအေၾကာင္းငါမေရးေတာ့ဘူး..။
လြယ္ခ်င္ရင္ဝယ္ၾကလိမ့္မယယ္
နားလည္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္
အခု..ငါ့မွာ..သတိရၿခင္းကိုကြယ္ၿပီး..အေရာင္ေတြကိုသင္တယ္
လူဆိုတာ
ေခါင္းခ်ရမယ့္ေနရာမွာပဲေသတယ္
တစ္ေန႔မွာ
ၿပန္ဆပ္ရင္းတက္လာေနတဲ့စိတ္မခ်ၿခင္းက
ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ကိုယ္တလႈပ္လႈပ္အလုပ္ေတြနဲ႔
ထစ္ အေနတဲ့မ်ိဳးေစ့ေတြကိုေရႊခ်ခ်င္ခ်မယ္
လူသားနဲ႔လူ႔စိတ္အေၾကာင္းမွာ
လူရာမဝင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ။
ဟိန္းၿမတ္ေဇာ္



ကဗ်ာေရးသူမ်ား
ဘုရားၿဖစ္မယ့္သူဟာ
ဘုရားၿဖစ္မွာပဲ
ဒီကမၻာမွသည္ေနာက္ကမၻာတစ္သိန္းအထိ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘဝရည္ရြယ္ခ်က္ေတြက
ၾကက္ပ်ံမက်..
တစ္လမ္းဝင္တစ္ခန္းထြက္
ခြက္အလြတ္တစ္ခုလိုေလဟာနယ္ေန႔ေတြ
ရုပ္ရွင္ရံုထက္အေၿပာင္းအလဲမ်ားၿပား
တစ္ဇာတ္တည္းသမား
ငါတို႔ကဗ်ာေရးရတာ
အလင္းေရာင္ကိုပထမဆံုးေတြ႕ရွိၿပီး
မီး..လို႔ေနာက္ဆံုးသိလိုက္တဲ့ပိုးဖလံလား….
ေနေရာင္ၿခည္ကိုရလိုက္မရလိုက္
ေပ်ာ္ရႊင္မႈက
စကားေလးတစ္ခြန္းစြန္းထင္းရံုနဲ႔
ၿပန္မဝတ္ၿဖစ္တဲ့အဝတ္အစား
ကၽြန္ေတာ္တို႔အၿဖစ္က
ဝက္အူရစ္လို
ဒုကၡတြင္းထဲတစ္ရစ္ခ်င္းဇာတ္ၿမဳပ္ပစ္ေတာ့မယ့္အေသ
အမႈိက္ထဲက်င္ယူရရွိတဲ့ေရႊ..
သဲထဲသြန္တဲ့ေရ….။ ။
ဝင္းၿမင့္

(ဖတ္ၿပီးတိုင္း..ေမာလိုက္တာကိုဝင္းၿမင့္ေရလို႔ေအာ္ခ်င္စိတ္ေပါက္တယ္။တကယ္ပါပဲ
သဲထဲသြန္တဲ့ေရ ေတြမ်ားမ်ားလာရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ မီးကိုတိုးခဲ့ရက်ိဳးနပ္ေတာ့မွာမ
ဟုတ္ပါဘူး…၊)



ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မတည့္ေသာအာဟာရမ်ား
ရုပ္သက္သက္ၿပခန္းထဲ
စိတ္ေတြလႊတ္ခ်ခဲ့တယ္။
ေနရတာက်ဥ္းတယ္
အၾကည့္ေတြၿပန္မလာဘူး
စကားေတြၿပန္မလာဘူး
ေန႔တိုင္းဒီလိုပဲ
မတည့္တာေတြသာရခဲ့
ငါ့ကိုတစ္ခုၿပန္ေပးပါ
ေရကန္ထဲငု႔ံၾကည့္ေတာ့
ငါးစာေတြပဲရွိတယ္
ငါးမရွိဘူး။ ။
ထက္သစ္


မတည့္တဲ့ဓါတ္ေတြၿပန္ရတုိင္း..သတိရေနမိတတ္တဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။။။
ေနာက္ဆံုးတစ္ပုဒ္ကေတာ့ ကၽြန္မႏွစ္သက္တဲ့ကဗ်ာဆရာေတြထဲကတစ္ေယာက္
ၿဖစ္တဲ့ကိုႏိုင္မြန္ေအာင္သြင္ရဲ႕ကဗ်ာပါပဲ။သူ႔ကဗ်ာေတြက နက္ေပၚမွာရွိေနတတ္
ေတာ့မရွိေလာက္မွာကိုေရြးၿပီးတင္လိုက္ပါတယ္။ရွိေနရင္ေတာ့...ႏွစ္ခါဖတ္ေပါ့ေနာ္။


ဂစ္တာကိုေနာက္ၿပန္တီး
အသက္ရွဴသံကိုစည္းခ်က္ထပ္ၿမွင့္လိုက္တယ္
အိမ္ရွိေပမယ့္အိမ္ၿပန္ခ်ိန္ကမရွိေသးဘူး။
ရံုၿပည့္႐ံုလွ်ံေသာကေတြနဲ႔
ဂစ္တာကိုအကြက္စိပ္စိပ္ေနာက္ၿပန္တီးခတ္
ဘီယာဘူးကိုေဖာက္ပစ္လိုက္ဖို႔
ဘဝကသိပ္လြယ္ကူလြန္းတယ္။
အိမ္တံခါးဝဆိုတာဘယ္ေတာ့မွမေအးစက္ဘူးမိတ္ေဆြ..။
ပြင့္ထြက္လာတဲ့အၿမႈပ္ေတြနဲ႔
ဂစ္တာကိုဆူဆူေဝေဝေနာက္ၿပန္တီးခတ္
စီးကရက္မီးခိုးေငြ႕ေတြက မ်က္ႏွာက်က္ကိုတြန္းေရႊ႕တယ္
မိသားစုေလာက္ ဘယ္ေကာင္းကင္မွၾကယ္မစံုဘူး
က်ယ္လ်ားမႈန္ရီတဲ့စင္ၿမင့္ေပၚ
ၾကိမ္ႏႈန္းၿမင့္ဆႏၵၾကိဳးတစ္စံုစာနဲ႔
ဂစ္တာကိုပင့္ေၿမွာက္ေနာက္ၿပန္တီး…..။ ။
ႏိုင္မြန္ေအာင္သြင္