ကဗ်ာဆိုတာ
ႏွလံုးေသြးတစ္စက္နဲ႔ ေခတ္အဆက္ဆက္ စီးဆင္းႏိုင္တဲ့ ၿမစ္ ၿဖစ္တယ္။ စၾကဝဠာထဲမွာ (ဒါမွမဟုတ္) လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ရႈမဆံုးေအာင္ ရုန္းကန္လွပေနတဲ့ သဘာဝတရားငယ္တစ္ခုလို႔ ... ကဗ်ာကို ... ေၾသာ္ .. ဘယ္သူေတြမ်ား ခ်စ္ႏိုင္ပါလိမ့္ ..။
ေမာင္သိန္းေဇာ္

ကဗ်ာ
ကမၻာေၿမၿပင္ရဲ႕
ေသၿခင္းမဲ့အသည္းႏွလံုး
ငါ့အခ်စ္ဆံုးေပါ့
သစၥာတရားကို တိုက္ရိုက္ဘာသာၿပန္ထားတာၿဖစ္တယ္။
မင္းဆက္ၿငိမ္း

ၾကည္လင္ေသာေရ..ၾကည္လင္ေသာကဗ်ာဆရာ

Saturday, March 28, 2009


ေမွာ္ဆရာထြက္ေၿပးရၿခင္း

အသက္ကိုထုတ္
အရုပ္ထဲသြင္း
ကဲယယ
မင္း...ယမင္းၿဖစ္ကေရာ..။

ကဗ်ာကိုမႈတ္
အဆုတ္ထဲသြင္း
ခ်စ္သူဖန္ဆင္း
ညတြင္းခ်င္းမွာ
ပ်ိဳၿဖဳယမင္း
လွ်ာခံတြင္းက
ေစာင္းၿငင္းသံသာ
မအန္လွာပဲ
မာယာမိုးမွ်င္
ဝိညာဥ္စိမ္းစိမ္း
ဒိန္းတလိမ္းဖမ္း
ပတ္ၾကမ္းရိုက္ထုတ္
ႏႈတ္လွံပိုင္ပိုင္
စြဲကိုင္ေလေတာ့
ေၾသာ္..
ဆရာမႏိုင္
ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္..ေပါ့..။ ။
ၾကည္ေအာင္

ေက်ာက္ၿဖစ္သြားတဲ့အင္ၾကင္းပင္
ၿပိဳက်ပ်က္စီး
နန္းေတာ္ၾကီးရယ္

အထီးက်န္ေမွ်ာ္စင္
ေၿခခြင္ခြင္ရယ္..။

သူတို႔အိုသလို
လြင္ၿပင္ၾကီးလည္းအိုခဲ့ၿပီ..။

ဟို..အင္ၾကင္းပင္ၾကီးေတာင္
တိုင္းထီးပင္မ
လံုးဝေက်ာက္ၿဖစ္
ရာစုႏွစ္ေမွာ္ဆရာရဲ႕
ပဥၥလက္မာယာေၾကာင့္
မ်က္ႏွာဟာရုပ္ေသ
ေၿမနဲ႔စကားမေၿပာ
ငိုေနသေလာရယ္သေလာ...။

ေရွးအခါက
အလွကလ်ာတစ္ပါးနဲ႔
မင္းသားေလးတစ္ေယာက္
ဒီအင္ၾကင္းပင္ၾကီးေအာက္
ႏွစ္ေယာက္အတူထိုင္ခဲ့တာ.
ဒါ.........ဒ႑ာရီမဟုတ္ဘူးတဲ့ေလ..။

ကမၻာေၿမလို
သက္တမ္းရွည္တဲ့
ေလ..ေရ
ငါဟာ
ရုကၡေဗဒဆရာရဲ႕
ေဝါဟာရစာရင္းမွာ
အမည္မသြင္းရေသးတဲ့
အပင္ေလးပါ
ငါ့ရဲ႕
ဆံၿမတ္ေဖြးေဖြးေပၚမွာ
ေသးေကြးမႈန္ဝါးတဲ့
သီးႏွံအိတ္အေရပါးေတြေပါ့
အားေကာင္းတဲ့မိုက္ခရိုနဲ႔
ၾကည့္လိုရင္ၿမင္ႏိုင္ရဲ႕
မဟာကေဝ
ဝကၤႏၱေလေရ..ေၿခေထာက္တတ္ေပးပါ
ေတာင္ပံတတပ္ေပးပါ..။

ေဟာဒီ
ေၿမေဆြးမြမြ
အနႏၱလြင္ၿပင္ၾကီး..တဲ့
ငါ့မ်ိဳးေစ့ေတြပက္ၾကဲေပးပါ။

အဲဒီအခါ
ကမၻာၾကီးနဲ႔အိိုမင္းတဲ့လြင္ၿပင္ရယ္
ေက်ာက္အင္ၾကင္းပင္ရယ္
ရင္ၿပင္မဲ့နန္းေတာ္ေဟာင္း
ေခါင္းေလာင္မၿမည္
စည္သံမဟည္း
ဒီေမွ်ာ္စင္ၾကီးရယ္
ငါ့သားငါ့သမီးအပိုင္စားမယ္ေပါ့
မ်ိဳးပြားမႈေလ့လာမႈ
သုေတသနသမား
ခစားဝပ္စင္း
မွတ္တမ္းသြင္းေလာ့.။

ရွင္သန္ၿခင္းနဲ႔
မ်ိဳးပ်႕ံ ၿခင္းဟာ
ေသမင္းကို
ေၿခနဲ႔နင္းတယ္။

သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔
ငါေပ်ာ္ေနလိုက္တာေလ

ေက်ာက္ၿဖစ္းရုပ္အင္ၾကင္း
ရုပ္ၾကြင္းတစ္ခု
ရြက္ႏုမထိုးတာ
ငါ
ရင္က်ိဳးမတတ္ခံစားရတယ္..။ ။
ၾကည္ေအာင္


ပင္လယ္ေခၚသံ
ငါ့စိတ္ၾကမ္းတယ္
ငါးမန္းစြယ္သြား
ေငြသားဆြဲၾကိဳး
ငါ့ကုပ္ပိုးကို
လႈပ္ႏႈိးေနတယ္။
ၿမိဳ႕ၿပခ်က္တဲ့
အရက္မီးေတာက္
ခြင့္ဆင့္ေသာက္လည္း
အာေၿခာက္မေၿပ
ကုန္းေၿမေပၚေလွ်ာက္
ငါ့ေၿခေထာက္လည္း
ေရေအာက္ငုတ္ဆင္း
က်င္လည္းၿခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့
ေနရီရီဖတ္
မိုဒီဗစ္ ဖတ္မယ္
ဟင္းလ်ာႏုႏုမစား
ေက်ာက္ခရုဝါးမယ္
ဆားငန္တိုက္စား
လက္ဖဝါးကိုယားယံပြတ္ေခ်
ပင္လယ္ေရလႈိင္း
ဒီအရိုင္းရဲ႕
မုန္တိုင္းေခၚသံ
ၿခိမ့္သည္းညံေပါ့
နက္ၿဖန္ရက္က်ဴး
ေက်ာက္ဆူးကိုႏႈတ္
သံၾကိဳးၿဖဳတ္ေဟ့
ကၽြႏု္ပ္ ပင္လယ္သြားေတာ့မယ္။ ။
ၾကည္ေအာင္
(ခုေတာ့လည္း..သံၾကိဳးကိုၿဖဳတ္ၿပီးပင္လယ္ဆီထြက္သြားခဲ့ၿပီထင့္..)


အဆိပ္ပင္
အဆိပ္ပင္
အိပ္ဝင္ခိုနား
ခရီးသြား
ကားရားေၿခလက္
အသက္ထြက္။

က်ီးငွက္
မ်က္လံုးေဖာက္ထုတ္
စလုတ္ၿဖည့္သိပ္
ဆိပ္ရည္ၿပာမႈိင္း
သစ္ကိုင္းခြၾကား
ခုိဝင္နားေတာ့

အဘြားပံုၿပင္
ေရွးယခင္လို
ဒီတြင္အဆံုး
သတ္ဦးေပါ့......။ ။
ၾကည္ေအာင္

ကမ္းေၿခေက်ာက္ေဆာင္
ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္း
ေက်ာက္ရိုင္းမ်က္ႏွာ
အကၡရာထုလုပ္။

ပင္လယ္လႈိင္းက
အရိုင္းကဗ်ာ
တည္ပါေစသား
ဆားအက္စစ္မႈတ္။ ။
ၾကည္ေအာင္

နဂၢတစ္တေစၦ
အိပ္မက္
ငွက္ေကာင္
သန္းေခါင္ယံ
အေမွာင္ထဲ
ေတာင္ပံ
ၿဖန္႔ဝဲ။ ။
မသဲ
မကြဲ
အမဲ(မည္း)
အၿဖဴ
ခ်စ္သူ႔ရုပ္ပံုကား
သြားကမည္းညစ္
မ်က္လံုးကအၿဖဴၿဖ္
နဂၢတစ္ဖလင္
ၿမင္တဲ့အိပ္မက္
အလွပ်က္လ်က္
အိပ္မက္ေတေလ
ညတေစၦ..။ ။
ၾကည္ေအာင္


ေက်ာကသားရင္ကသား
ရင္ေပြ႕လို႔တစ္ေကာင္ေခၚ
ေက်ာေပၚကတစ္ေကာင္ပိုး
ေတာလိုက္သံခမ်ာေၾကာက္လို႔
ကိုင္းပင္ယံေၿပးခုန္ေလွ်ာက္တယ္
ေမ်ာက္မညိဳကိုး ။ ။
ၾကည္ေအာင္


သား
မေပါ့မပါး
ခရီးသြားတဲ့
မီးဖြားေတာ့မယ့္
မိခင္တစ္ေယာက္။

မိခင္က
လၿခမ္းသဖြယ္
ကေလးငယ္ကို
သယ္ေဆာင္လွမ္းတက္
ခရီးဆက္။

ဝမ္းအိမ္အလယ္
ကေလးငယ္လည္း
အခ်င္းကိုသယ္
စလြယ္သိုင္း
ေတာရိုင္းေၿမၾကမ္း
အတူလွမ္း
သားအိမ္ထမ္းရင္းနဲ႔မိခင္နဲ႔။ ။
ၾကည္ေအာင္
(မိခင္ကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့ မိခင္ကသိပ္ခ်စ္တဲ့ သား ဆရာၾကည္ေအာင္ရဲ႕ သားကဗ်ာပါ..)


ေရတြင္းအိုရဲ႕ဒ႑ာရီ
အဘိုးေရတြင္း
ေႏြၿပင္းၿပင္းမွာ
ေသမင္းေရမခ်ိဳးႏိုင္။

အဘိုးေရတြင္း
ေငြအဆင္းနဲ႔
လမင္းအပ်ိဳ
ရႊင္ခ်ိဳအၿပံဳး
ကိုယ္တံုးလံုးနဲ႔
ခ်ိဳးသံုးၾကည္ႏူး
ေရႊရည္လူးစဥ္။

အတိတ္လား
အရိပ္လား
လႈပ္ရွားယိမ္းခါ
ေရာက္လို႔လာတယ္
ကမၻာဦးကလူရိုင္းၾကီး။

ေစြ႕ကနဲေပြ႕
အေတြ႕ရစ္ပတ္
ဒါ..လူ႔ဇာတ္ပဲ
နတ္သမီးေလး
ေရခ်ိဳးမၿပီးေသး။

အဘိုးေရတြင္း
ေရွးသီခ်င္းအို
ဆိုၿမဲသီၿမဲ
လူရိုင္းနဲ႔လနတ္
ေရွးဇာတ္ခ်စ္ပြဲ
ကၿမဲခုန္ၿမဲ။

အဘိုးေရတြင္း
ေသမင္းသာအို
သူတို႔ပ်ိဳဆဲ
ဆိုဆဲကဆဲ
မအိုပြဲ....။ ။
ၾကည္ေအာင္

အေမ.. ၈၃ႏွစ္
အေမ..၁၄ႏွစ္
အပ်ိဳၿဖစ္သလား
မၿဖစ္ဘူးလား
မစဥ္းစားတတ္ဘူး
ကၽြန္ေတာ္ကသားမဟုတ္လား။
အဲ..
အေမ ၁၄ႏွစ္မွာ
သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔အိမ္ေထာင္ၿပဳတယ္
ႏုနယ္တဲ့ရင္သားေပၚက
ပုဝါပါးပါးမွာ
ပိုးသားခ်ည္နဲ႔ေရာင္စံုထိုးထားတဲ့
ႏွင္းဆီႏွစ္ငံု
အၿမံဳပါဘူး ပြင့္ လို႔
အေမ ၂၆ ႏွစ္
သကၠရာဇ္တံခါးမွာ
ဆဌမသား
ကေလာင္ဓားနဲ႔
ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖြားတယ္။
အေမက စာမတတ္ေတာ့
တကၠသိုလ္မွာလကၤာပညာရပ္
တစ္ဖက္ကမ္းခတ္တဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေတြကို
အေမ မဖတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့..။
ဒါေပမယ့္
ဘုတ္အုတ္ထဲက
အေမ့သားရဲ႕အကၡရာ
ကဗ်ာႏွလံုး
မာယာမသံုး
အသာယာဆံုးနဲ႔
ၿပံဳးေနမယ္ဆိုတာ
အေမသိမွာပါေနာ္။ ။
ၾကည္ေအာင္

ဦးၾကည္ေအာင္ဟာမေန႔က ၂၇.၃.၀၉ မနက္က မႏၱေလးမွာကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မခ်စ္ေသာကဗ်ာမ်ား ဆိုတဲ့ဒီဘေလာ့ခ္ကို ကၽြန္မဦးၾကည္ေအာင္ရဲ႕ သစၥာတိုင္
ရယ္..လူနဲ႔ေမ်ာက္ရယ္နဲ႔စခဲ့တာပါ..။အဲဒီကဗ်ာေတြကို ဒီမွာ ၿပန္ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ေနာက္
ထပ္ဦးၾကည္ေအာင္ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ကိုဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာေတးႏွင့္
ဧကစာရီ..
မွာလည္းဖတ္ႏုိင္ပါတယ္။
ကၽြန္မမွာပါလာတဲ့ ကဗ်ာမွတ္စုထဲက ဦးၾကည္ေအာင္ရဲ႕ကဗ်ာေတြနဲ႔ ဥိးၾကည္ေအာင္ကို

ဂုဏ္ၿပဳသရဏဂံုတင္ပါတယ္။ေရာက္ရာဘဝမွာကဗ်ာဆရာအၿဖစ္နဲ႔ပဲ ရွင္သန္ခြင့္ရပါေစ
လို႔..ဆႏၵၿပဳပါတယ္။

ကၽြန္မခ်စ္ေသာကဗ်ာမ်ား

Thursday, March 19, 2009

မတ္လ ၂၁ ရက္ေန႔ဟာ ကမၻာ့ကဗ်ာေန႔တဲ့...ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့အမႈမဲ့အမွတ္
မဲ့ေက်ာ္ၿဖတ္သြားမိတာပဲ။ဒီႏွစ္ကေတာ့ ကိုယ့္အသက္ကယ္ေဆးေတြလိုၿဖစ္ေန
တဲ့ကဗ်ာေတြကို သူတစ္ပါးကိုလည္းေဝမွ်ခ်င္လာတယ္။အဲဒါနဲ႔အခ်ိန္ကုန္လူပမ္း
ခံၿပီးကဗ်ာေတြကိုဖတ္လိုက္၊ရိုက္လိုက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၂၀ေက်ာ္ကတည္းက ကၽြန္မစုေဆာင္းထားခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြလည္း
ၿဖစ္ပါတယ္။ဝိုင္အေနနဲ႔တြက္ၾကည့္ရင္ေတာ့ႏွစ္ခိ်ဳ႕ဝိုင္ေတြေပါ့..။ဒါေပမယ့္ခုထိ
သစ္လြင္ ေနဆဲပါ။ကၽြန္မတို႔ ဘာေတြမ်ားေၿပာင္းလဲခဲ့ၾကလို႔လဲ...။အဲဒါကိုက...
တရားသေဘာတစ္ခုေလလား..


ေမ…ကၽြန္မ မေသဆံုးေသးပါဘူးေနာ္..

တစ္ေလာကလံုးေမႊးမတဲ့လား
အေရာင္ခါးခါး နံနက္ခင္းရယ္
မ်က္ခြံေပၚကၾကယ္ကေလးေတြကိုေၿပာလိုက္ပါ။
အေသအခ်ာနမ္းၾကည့္ရင္ေတာင္
ရနံ႔မရွိတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ
ကဥၥန နတ္သမီးေၿခဆံုးေခါင္းဖ်ားလိမ္းဖို႔
နံ႔သာၿဖဴပင္ကိုခုတ္လွဲ သတဲ့
ကရမက္ပင္ကိုခုတ္လွဲသတဲ့..။
တစ္ေလာကလံုးေမႊးမတဲ့လား
ပ်ားရည္ဆမ္းကိုယ္ထင္ၿပ
ကဥၥန နတ္သမီးတို႔ရယ္
ကၽြန္မရဲ႕ရင္ဝတည့္တည့္
အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္စိုက္ဝင္ေနတာ
ၿမားေတြမဟုတ္ပါဘူး
ၿဖဴၿဖဴစင္စင္ပန္းဖူးေတြပါကြယ့္
ဒါေၾကာင့္ေၿပာတာ
ေရသတၱဝါေတြမွာလက္မရွိဘူး
ေတာင္ခိုးကူးခတ္ၿမစ္ဖ်ားရဲ႕
ဒါေၾကာင့္ေၿပာတာ
အနက္ပြင့္ပန္းကိုင္းေတြမွာလက္မရွိဘူး
ေလထဲနစ္ဝင္ဆူးေတာင့္မ်ားတို႔ရဲ႕
ဒါေၾကာင့္ေၿပာတာ
ကႏၱာရနဂါးပြက္ေတြမွာလက္မရွိဘူး
ဆိပ္ဖလူးဝတ္မႈန္ၿမစိမ္းတံတို႕ရဲ႕
ဒါေၾကာင့္ကၽြန္မေၿပာတာ
ႏွင္းပန္းကိုေလညင္းခတ္သလိုမ်ိဳး
ၿပိဳးၿပိဳးေၿပာက္ေၿပာက္ကၽြန္မရဲ႕အသံ
ေခါင္းေလာင္းသံတမွ်ၿမည္ေနဥိးမယ္
စံပယ္ေတြတေဖြးေဖြးေတာက္ပ
ကၽြန္မအသံကိုကၽြန္မၾကားႏိုင္ဖို႔
ပန္းပြင့္ေတြကိုမ်က္လံုးတပ္ေပးရဦးမယ္
ကၽြန္မရုပ္ရည္ကိုကၽြန္မၿမင္ႏိုင္ဖို႔
ကၽြန္မလက္ေမာင္းေသြးကိုေဖာက္ပစ္ရဥိးမယ္
ၾကယ္တစ္သင္းသင္းအံုလင္း
ကၽြန္မက အာကာသၿမစ္တစ္စင္းမဟုတ္ဘူး
`ေမ.​’
(ကၽြန္မ..မေသဆံုးေသးပါဘူးေနာ္)
ကၽြန္မေလ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေမ့ေနသလို
ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မမိတ္ဖြဲ႕
အေၾကာင္းမဲ့မရႈိက္တတ္တဲ့ကၽြန္မမ်က္ရည္ဟာ
ပါးၿပင္ေပၚမက်ပဲ
တစ္စက္ခ်င္းတစ္စက္ခ်င္း
ကၽြန္မရဲ႕ႏွလံုးသားထဲစီးက်သြားေလရဲ႕……….။ ။
ေဝေနာ္္

ေဝေနာ္ဆိုတာ လံုမၿငိမ္းခ်မ္းဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ဝတၳဳတိုေတြအေရးေကာင္းသူပါ။
သူက ကဗ်ာေရးရင္ ေဝေနာ္ နဲ႔ေရးၿပီး..ဝတၳဳတိုေရးရင္ လံုမၿငိမ္းခ်မ္းဆိုတဲ့
နာမည္နဲ႔ေရးပါတယ္။သူ႔ကဗ်ာေတြကၽြန္မမွာ သံုးေလးပုဒ္ေလာက္ရွိတယ္။
အကုန္လံုး ကဗ်ာရွည္ေတြပါ။အားေကာင္းလွပၿပီးႏူးညံ့စြာဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့
ကဗ်ာေတြခ်ည္းပဲပါ။ သမီးေရတံခြန္ေအာက္မွာထိုင္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ရင္ခုန္
ပြင့္က သူ႔ကဗ်ာေလးကိုကူးခဲ့တုန္းကဆို ၁၉၉၀ ေလာက္ပဲရွိပါေသးတယ္။
သိပ္လွသိပ္စြဲလန္းစရာေကာင္းတဲ့ကဗ်ာပါ။ကၽြန္မ တို႔ဆံုေတာ့ မိုးမိုး(အင္း
လ်ား)ဝတၳဳတိုဆုေပးပြဲမွာ ဆံုၾကပါတယ္။တကယ့္ကိုပါးပါးလ်လ်ေလးနဲ႔
အႏုပညာဆန္တဲ့အမေလးတစ္ေယာက္ပါ။ခုေတာ့ သူ႔စာေတြေတြ႕ရတာ
နည္းသြားၿပန္တယ္။၁၉၉၅..၉၆..၉၇..ဝန္းက်င္လိုသူ႔စာေတြသိပ္မေတြ႕ရ
ေတာ့ကၽြန္မလြမ္းေနမိၿပန္ပါတယ္။အမ်ိဳးသမီးကဗ်ာေရးသူေတြကရွားရတဲ့
ထဲ..သူတို႔ေတြကဗ်ာမေရးေတာ့ရင္ကၽြန္မသတိတရနဲ႔လြမ္းေနမိတတ္ပါတယ္။
ေနာက္သတိရေနမိတတ္တာက..ၿမတ္..ပါ။
သူ႔ကိုေတာ့ကၽြန္မ အၿပင္မွာမဆံုဖူးပါဘူး။ကၽြန္မကူးထားတဲ့ထဲက ၿမတ္ ရဲ႕
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုၾကည့္ပါဥိး..

အေဝးမွာမိုးေတြရြာၿပီ

အေဝးမွာမိုးေတြရြာၿပီ
ငါ့ရင္ထဲမယ္
ဝမ္းနည္းလြယ္တဲ့မိုးတိမ္ေတြ
အံု႔ဆိုင္းလို႔..။

မ်က္စိနဲ႔ၿမင္ႏိုင္သေရြ႕
ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖို႔ရာလြယ္လွေပမယ့္
စိတ္နဲ႔ေခ်ာင္းၾကည့္ႏိုင္သေရြ႕ေတာ့
အတိတ္ကိုေတြ႕ႏိုင္ေပလိမ့္မယ္။

ငါ့ကိုယ္ငါမယံုၾကည္ရတဲ့ေနာက္မွေတာ့
သူတို႔ကိုေရာဘယ္လိုယံုၾကည္ရပ
သူတို႔ဆိုတာ
အခ်စ္ရယ္
မိတ္ေဆြမ်ားရယ္
ေလာကဓံတရားရယ္ေလ..။

အခ်စ္ဆိုတာ
တစ္ခါတစ္ခါတပ္မက္ဖြယ္ညြတ္ကြင္း
တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့
ေႏွာက္ယွက္တဲ့ေၿခက်ဥ္းလို
ေခါင္းမာစြာၿငင္းဆန္ေနမိေပါ့..။

အိပ္ေမာက်လုနီးမွ
ဒါဏ္ရာေတြကိုႏႈိးႏႈိးၿပီးေမးတယ္
ဘာအတြက္ေပးဆပ္ခဲ့ရတယ္ဆုိတာ…။

ရွာၿပီးရင္းရွာခဲ့တယ္
ငါ့ကိုယ္ငါႏွစ္ၿမဳတ္ႏိုင္မယ့္က်င္းသစ္တစ္ခုဆီ
တူးေဖာ္ၿပီးရင္းတူးေဖာ္ခဲ့
ၿမိဳ႕ေဟာင္းတစ္ၿမိဳ႕ကိုမဟုတ္
ရုပ္ၾကြင္းတစ္ခုကိုမဟုတ္
ေၿမၾကီးအႏြမ္းေတြကိုငါမစားလို
လက္ယက္တြင္းေရခ်ိဳကိုသာ
ငါေသာက္လိုရဲ႕။

အေဝးမွာမိုးေတြရြာၿပီ
ငါ့ရင္ထဲမယ္
ဝမ္းနည္းလြယ္တဲ့မိုးတိမ္ေတြ
အံု႔ဆိုင္းလို႔..။

ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ရင္း
အၿပင္းအထန္တူးဆြေနခဲ့ေပါ့..
ဒီမယ္ေတာ့
လက္ယက္တြင္းတစ္တြင္းစာ
မ်က္ရည္ေတြမိုးလိုရြာၿပီ…။ ။
ၿမတ္



ရင္နာတတ္တဲ့သူ

မေရမရာအလြမ္းေတြနဲ႔
လတ္တေလာေတြကုန္ဆံုး.။
ႏွင္းကြဲမီးလံုးေတြကိုၿဖတ္သန္းရင္း
အိပ္တန္းဝင္ရတဲ့ညေတြပဲတိုးလာ
ဘယ္မွာလဲ
အိပ္မက္လွလွေလး
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမက္လံုးေပးထားခဲ့တာေလ..။
တၿခားမိန္းမမ်ားစြာအတိုင္း
ဟိုးအေဝးၾကီးကေန
အေမကေမတၱာေတြပို႔သ
ကၽြန္မက အေမ့ရင္ေငြ႕ကိုတမ္းတ
လမ္းစရွာ
ေၿခရာေတြသာထပ္….။
ရင္ခုန္ၿခင္းအလကၤာေတြတည္တံ့ေစဖို႔အတြက္
ေသာကနည္းနည္းစြက္
ရမၼက္နည္းနည္းၾကီး
ၿပီးမွ..အားတင္းရင့္က်က္ပစ္……..။
မွတ္တိုင္သံုးဆယ္နားနီးလာေလ
ကေယာင္ေၿခာက္ခ်ားႏိုင္လာေလ…။ ။
ခက္မာ

အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္မဆီမွာရွိတဲ့ မခက္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။ဝတၳဳတိုသမားလို႔နာမည္ၾကီးတဲ့
မခက္မာ..ရဲ႕ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။ ေနာက္ထပ္အမ်ိဳးသမီးကဗ်ာေရးသူတစ္ေယာက္ရွိပါေသး
တယ္။သူကေတာ့ ကဗ်ာတင္မက ဝတၳဳတိုလည္းေရးသလို ပန္းခ်ီလည္းဆြဲတဲ့သူတစ္
ေယာက္ၿဖစ္ပါတယ္။ မၿဖဴမြန္ပါ။ မၿဖဴမြန္ကိုစသိေတာ့ မႏၱေလးမွာပါ။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့
အႏုပညာမိသားစုေလးပါ ။မၿဖဴမြန္အမ်ိဳးသားက ပန္းခ်ီဆရာ ကိုခ်မ္းေအး ၿဖစ္ပါတယ္။



(ၿပတင္းမ်ားရဲ႕အဝင္ဝထိ
လက္တံတစ္ခုဆန္႔ထြက္သြားတဲ့အခါ)
(ၾကားလိုက္စ..)
အဝိဇၨာဓားတံုးတံုးနဲ႔
ေနာက္ဖက္က
ထိုးစိုက္ခ်လိုက္သံ
ၿပီး..
မနည္းညွစ္ထုတ္လိုက္တဲ့အခ်က္ေပးၿမည္သံ..မ်ား..။
ပန္းပြင့္အေရာင္စေကးေလာက္
တိုင္းတတ္ရံုေသာေခ်ာင္းမ်ား
စုေဝး
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကတဲ့အခါ
သူတို႔ရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားမွ
(ညွီစို႔စို႔)ေပါက္ၿပဲအိပ္မက္မ်ား
တီေကာင္လို
ၿမစ္မ်ား၊ေတာင္တန္းမ်ား
အေထြးလိုက္က်လာေန..
ဒီလိုနဲ႔..(သည္းခံမႈတိုင္းဟာနံရံမ်ားရဲ႕
အက္ေၾကာင္းရာအတိုင္း
တိုးတိုးတိတ္တိတ္ႏႈိင္းဆေရြ႕ခဲ့ေပါ့..)
ဒုကၡမဲ့ဦးခြံတြင္းက
(ထိုင္လ်က္)စပ်စ္သီးခ်ိဳေနၾကေသာေၿမေခြးမ်ားအတြက္
ခပ္ၾကီးၾကီးစာတန္းကပ္၊ တံေတြးမၿမဳိရ
ေလထဲမကူးရ
လက္လြတ္စပယ္ေကာင္းကင္ရဲ႕
ရက္စက္ၿခင္းအတြက္
(ဗလာေလာက္ခြန္အားမေကာင္းေသးပဲ)
ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးနည္းတဲ့
ၾကယ္တစ္ပြင့္ႏွစ္ပြင့္ေလာက္နဲ႔
မေဖာက္ခြဲႏိုင္ပါဘူးကြယ္..။ ။
ၿဖဴမြန္


ကဗ်ာေရးတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြနည္းတဲ့ထဲတခ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြကကၽြန္မနဲ႔ပါမလာခဲ့ဘူး။
ေနာက္မ်ားမွပဲ အမ်ိဳးသမီးကဗ်ာဆရာမေတြကိုၿပန္ရွာၿပီးတင္ပါဦးမယ္။

ဒါကေတာ့ ကၽြန္မခုတေလာရြတ္ၿဖစ္ေနတဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ေတေလ တဲ့။မေန႔ကပို႔စ္
တစ္ခုမွာလည္းထည့္လိုက္ပါေသးတယ္။


ေတေလ

မိိုးဖြဲဖြဲေလးရြာေနတယ္
ငါမငိုခ်င္ေတာ့ဘူး
မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔စိတ္က
ကမ္းစပ္နံေဘးမွာေန႔ေရႊ႕လိုက္ညေရႊ႕လိုက္
လူက
ေရၿပင္ေပၚပလံုလို႔ၿမည္ၿပီးနစ္သြားတဲ့ခဲတစ္လံုး
ႏွေၿမာတယ္
သင္းကြဲငွက္ေအာ္သံမ်ားၾကားလိုက္ရ
ဘာမွမသာယာဘူး
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလက္ေဖ်ာက္တစ္ခ်က္တီးၿပီးေခၚၾကည့္လိုက္
ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာဆုပ္လည္းစူးစားလည္းရူး
မ်က္လံုးစိမ္းေတြကမိုးရြာတိုင္းပြင့္တတ္တဲ့ပန္းေတြလို
ငါ့ေရွ႕ကရႈခင္းမ်ား
ငါ့ေနာက္ကရႈခင္းမ်ား
ငါ့ဘဝရဲ႕အနာတရေတြကိုေဖ်ာ္ေသာက္ေနတဲ့ေနေရာင္ၿခည္မ်ား
အရာအားလံုးကိုစိတ္ဆိုးလည္းခဏမၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး
အေမ့ကိုသတိရတယ္
မ်က္ရည္က်လာတယ္
ေသခ်ာေပါက္
ဒီတစ္ခါမိုးမိရင္ဖ်ားၿပီ..။ ။
မ်ိဳးေနႏြယ္



ငါ့ရုပ္ဝတၳဳမ်ား
ကားလမ္းကိုကန္႔လန္႔ၿဖတ္ၿပီး
လဲေနတဲ့သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္လို
မင္းဘဝေရွ႕ငါ့ဘဝလဲခဲ့တယ္
ဘလက္ဘုတ္ကိုဒတ္စတာနဲ႔ဖ်က္သလို
ငါကႏွင္းဆီပန္းကိုလက္သီးနဲ႔ထိုးတယ္
မင္းကငါ့နားရြက္ကိုဆုတ္ၿဖဲပစ္လိုက္တယ္
မီးပြားအၿပည့္နဲ႔ေကာင္းကင္
ထေပါက္ကြဲတဲ့ၾကယ္တစ္စင္းထက္
ေန႔အပူခ်ိန္ကၿပင္း
ညအဝင္ေသရည္ကပိုၿပင္း
ငါ့ရင္ထဲကမီးဟာေဆာင္းကိုေသေအာင္သတ္ပစ္ေပါ့
အခမ္းအနားအၿပီးမွာ
လက္ခုပ္အတီးဆံုးဟာငါၿဖစ္မယ္
ေရထဲမိုးထဲဆိုတဲ့ေဝါဟာရ
မေအးၿမမွန္းသိရွိရတဲ့ေနာက္
ငါ့နာမည္ေခၚတဲ့ဓားတစ္ေခ်ာင္း
ရင္ဘတ္ထဲထိုးထည့္ပစ္တာၾကာေနၿပီ
မင္းတို႔ရဲ႕အေရးၾကီးတဲ့ေခတ္
တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့
လူဟာ
ကစားစရာအရုပ္ၿဖစ္ေနၿပန္ရဲ႕…။ ။
ဝိုင္ခ်ိဳ


ဒါကေတာ့ သူမ်ားေတြေၿပာတာဆိုတာကိုခံၿပီးခုထိဆိုးေနေသးတဲ့ ဝိုင္ခ်ိဳ ရဲ႕
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ..။ဘာပဲေၿပာေၿပာေသခ်ာတာက ဝိုင္ခ်ိဳ ဆိုတာကဗ်ာေရး
ေကာင္းတဲ့သူ...။
ေနာက္ထပ္ကဗ်ာ ၂ပုဒ္ကေတာ့ သေရာ္စာအေရးေကာင္းတဲ့ဥိးမင္းသစ္ရဲ႕
ကဗ်ာ ၂ပုဒ္ပါ။ ထံုးစံအတိုင္း သူေလသံက သေရာ္သံစြက္ေနေလရဲ႕....း)..


Pseudomodern ၿပပြဲ


(၁)
အေဟာင္းေစ်းမွာ ေစ်းၿပိဳင္ဝယ္ခဲ့တဲ့
ႏိုင္ငံၿခားၿဖစ္ၾကယ္သီးၿပဳတ္အက်ီ ၤတစ္ထည္
ႏွစ္ကိုးဆယ္က သီဝရီတစ္ခု
အိုးမဲသုတ္ၿပီးဝင္လာတဲ့
ေမထုန္မဲ့ၾကက္တစ္ေကာင္
တြန္လိုက္တဲ့အသံ
နားမခံသာဘူး
Cock – a – doodle – doo..
(၂)
ခိုးရာပါပစၥည္းတစ္ေထာင္
ရိုင္းေပါင္မုန္႔မႈိတက္
အေရာင္ပ်က္ဝိုင္ပုလင္း
ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ထားသူေရ
ဘုရားေရွ႕မွာေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္
တံခြန္တိုင္လွမ္းေဟာင္တဲ့
(ေခြးၿခေသၤ့ေရ..)
ေအ(A)နဲ႔လွည္းေထာက္ခြမကြဲၿပားၾကေသးတဲ့လူတခ်ိဳ႕က
မပီကလာပီကလာနဲ႔
Once more once more…တဲ့..
သဖန္းပိုးေတြလက္ခုပ္တီးေနၾကရဲ႕……။ ။
မင္းသစ္


၄၅ႏွစ္သားေလး၏ေမြးေန႔ရမၼက္မ်ား


Red Woodအပင္ၾကီးတစ္ပင္
ၿဖစ္ခ်င္တယ္
ႏွစ္ေပါင္းေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး
လူေတြကို
ေစာင့္ၾကည့္သြားခ်င္လို႔။

Theo..လုိညီတစ္ေယာက္
ရခ်င္တယ္
အိမ္ကထြက္ေၿပးၿပီး
The Haigမွာ
ပန္းခ်ီသြားဆြဲခ်င္လို႔..။

Aphrodite ၿဖစ္ၿဖစ္
Artemis ၿဖစ္ၿဖစ္
ရရာနတ္မ
ခ်စ္လို႔ရရင္ၿပီးေရာ
ယူခ်င္တယ္။

Olympusေတာင္ထိပ္မွာ
တိမ္ညႊန္႔တိမ္လိပ္ေတြစားရင္း
Zeus နဲ႔ရန္ၿဖစ္ရင္
ဝတၱဳတိုေလးေတြ
ေရးခ်င္လို႔..။

ေနနဲ႔လကိုတြန္းထုတ္
ၿပကၡဒိန္လုပ္တဲ့လက္
လိုခ်င္တယ္။

တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့
ေအာက္ေၿခမွတ္စုမပါတဲ့
ကဗ်ာေတြ
လူတခ်ိဳ႕အတြက္
ေရးသြားခ်င္ေသးလို႔။ ။
မင္းသစ္္


ဂၽြန္ကေၿပာတယ္ အားလံုးၿမစ္ဆီသို႔

စိတ္ကေလး
မလြမ္းေအာင္ေနလို႔မရဘူး
လြမ္းလြမ္းေန..သူ႔ခမ်ာ
မေပ်ာ္ေအာင္လည္းေနလို႔မရဘူး
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန..။
ေဟး..ဂၽြန္
အခ်စ္ကိုမႏိုင္မနင္း
သယ္ေဆာင္လာတဲ့
တေမွ်ာ္တေခၚအနမ္းရဲ႕
ဟုိးအတြင္းဖက္မွာ
အိမ္ဆီၿပန္ေခၚမယ့္လမ္းပါသကြဲ႕
အဲဒီေၿမ ငါနမ္းလိုက္ပါရေစေတာ့
ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးနဲ႔မွမဟုတ္ပါဘူး
ပ်ံလႊားငွက္ေလးနဲ႔လည္းလိုက္မယ္။
ဒီေလာကီမွာ
ဒီပါးၿပင္ေလးကို
ဒီႏွလံုးသားအရူးအမူးေလးက
ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္သူစိမ္းၿပင္ၿပင္
သေဘာမထားႏိုင္ရွာတဲ့အတြက္
ဂၽြန္ေရ..
စိတ္ကိုဖမ္းၾကေပေတာ့..။
အနမ္းဆိုတာခိုးယူလို႔မရႏိုင္ဘူးလား
သူကသိပ္လွတယ္
မ်က္လံုးေတြ
အၾကည့္ေတြမသိေအာင္တစ္မ်ိဳး
သိေအာင္တစ္မ်ိဳး..လွသူေပါ့..။
အနယ္အမႈန္ထေနတဲ့ညအၿပာက
ၾကယ္သားႏုႏုထြတ္ထြတ္ေတြကိုမွစြဲမက္သတဲ့။
သက္တံေတြ ၾကယ္ေတြ
ပန္းပြင့္ေတြ သဘာဝေလာကၾကီးရဲ႕
ကိုယ္ေနခါးက်ေတြ ဘယ္လိုပဲလွလွေနေပမယ့္
သူကေလးမွအိေၿႏၵရတာပါ..သူ႔မွာ
စကားလံုးေတြလည္းလွပတယ္..ၿပီးေတာ့
တသြင္သြင္စီးလို႔..။
ဂၽြန္ကိုေၿပာလိုက္ပါ
ငါတို႔ၿမစ္ဆီသြားဖို႔မလိုေတာ့ဘူး……..။ ။
ေမာင္သိန္းေဇာ္
ၾသဂုတ္-၉၅ ေတးကဗ်ာ

ကိုသိန္းေဇာ္ရဲ႕ကဗ်ာေတြက ခ်ိဳေၿပမႈအၿပင္ ခံစားမႈအားေရာ နိမိတ္ပံုေတြေရာသိပ္အား
ေကာင္းပါတယ္။သူကဗ်ာေရးနည္းသြားတာကိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ေနမိတယ္။


ခ်စ္သူ

တို႔အိမ္ေခါင္မိုးေတြေပၚ
ေဆးေရာင္စံုေတာင္တန္းမ်ား
လွည့္စားေနတဲ့ညေန…။

ေရလို႔ငါမွားခဲ့တဲမီး
သေကၤတေတြနဲ႔ကမၻာ
အရာရာစိတ္ေလွ်ာ့ဖို႔ၿ႔ပဳၿပင္ရ..။

သိခဲ့ပါၿပီေလ
ရက္စက္ၿခင္းမွာေခါင္းထိုးယူတဲ့
ငါ့ေဘာလံုးဟာစြန္႔စားၿခင္းမၾကီးမား
ငါ့မေနႏိုင္မႈတစ္ခုသာ…။ ။
သုခမိန္လႈိင္


ရုပ္ရွင္


စိတ္မႏိုင္သူတစ္ဦးရဲ႕
ၾကည့္ရတဲ့ရုပ္ရွင္ဟာ
ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္အတိ။

ဒါဏ္ရာေတြဟာ
ေတာက္ပဝတ္စံု
ထည္လဲဆင္လို႔
အားလံုးဇာတ္လိုက္
စိတ္အိုက္တဲ့အခါ
ရံုအၿပင္ၿပန္ထြက္လို႔လည္းမရေတာ့..။ ။
သုခမိန္လႈိင္

ဦးလိႈင္ရဲ႕ကဗ်ာ ၂ပုဒ္ပါ...ရံုထဲကၿပန္ထြက္လို႔မရသူေတြအတြက္ ေဆးတစ္ခြက္
ၿဖစ္ေကာင္းပါရဲ..။ေနာက္တစ္ပုဒ္ကေတာ့ ကိုေနမ်ိဳး ရဲ႕သေဘာၤပါ..လက္ဘက္
ရည္ဆိုင္ထိုင္တိုင္းစိတ္ထဲကေနတိုးတိုးတိတ္တိတ္သတိရေနမိတတ္တဲ့ကဗ်ာ
ေလးေပါ့..။

သေဘာၤ

လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ
ပင္လယ္ကူးသေဘာၤၾကီးမ်ား
ေက်ာက္ခ်ရပ္နားၿပီ..။
ေပါေလာ
မလိုင္အတုေတြဖန္ခြက္ထဲေမ်ာလို႔
တအိအိ
မုန္တိုင္းမိလာသလိုမ်ိဳး..။
ေဝးလံေသာအရပ္မွ
ညမ်ားစြာခုတ္ေမာင္း
နကၡတ္မွန္ေၿပာင္းေတြသာမရွိခဲ့ရင္ၿဖင့္
အိပ္မက္ေဟာင္းၾကီးထဲမွာ
ရာစုႏွစ္တစ္ခုလံုးပိတ္မိေနခဲ့ၾကမွာပဲ..
ရိကၡာကနည္းနည္းရယ္..။
ဟန္ေဆာင္မႈေကာင္းေကာင္းနဲ႔
သူ႔ကိုယ္သူေဖာင္းကား
စားပြဲတင္ေပါင္မုန္႔က
မရႈမလွလွဲေလ်ာင္းလို႔
တဝီဝီ
ယင္ေကာင္ေတြကလည္း
အပ္ေၾကာင္းထပ္အသံေတြၿမည္လို႔
စားပြဲေပၚမွာေတာ့
ေဖာက္လက္စ စကားလံုးစည္သြပ္ဗူးေတြသာ
ၿပန္႔က်ဲလို႔..။
နပိုလီယံတဲ့ ကိုလံဘတ္စတဲ့
မဒမ္ဗိုဗာရီ တဲ့ စပီးလ္ဘတ္တဲ့
ဆာ့တ္တဲ့…ေမာ္ဒန္တဲ့
(၂၀ရာစုေနာက္ပိုင္းမွာ)
အားလံုးမႈိေစာ္နံ႔ေနေပါ့..။
ေဝါ့ကနဲပ်ိဳ႕တက္လာခဲ့
ၿပီးေတာ့ခပ္ၿမန္ၿမန္မ်ိဳခ်လိုက္ရ
ဒီနည္းနဲ႔ပဲ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခဲ့ရ
(ႏွစ္ဘဝစာ)ေနာက္တစ္ခါဆို
ေဝလငါးၾကီးတစ္ေကာင္ရဖို႔
ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ
မက္ေဒါနားကိုအစာတပ္ထားမယ္..။
ေရဘဝဲတစ္ေကာင္
ဟိုေထာင့္ေမွာင္ရိပ္ထဲက
(ၿပံဳးၿပီး..)လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပရဲ႕
ဒီလိုၿဖစ္ခဲ့ဖူး
ေဟာဒီ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မုန္တိုင္းမိစဥ္
မိုးေကာင္းကင္ေပၚ
ကိုယ့္အမည္ကို
အၾကိမ္ၾကိမ္ဟစ္ၿပီးေအာ္ေခၚရဲ႕…..။
ဒီလိုနဲ႔
လႈိင္းေလၿငိမ္သက္တဲ့ေန႔တစ္ေန႔
ကမ္းေၿခၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ
သံေခ်းေတြခြာရင္း
(ေရခ်ိဳေတြၿဖည့္တင္းရင္း)
ကမၻာပတ္မယ့္သေဘာၤ
ခု….
ဒီေကာင္ေမာေနေပါ့…။ ။
ေနမ်ိဳး

ဒီကဗ်ာကိုကၽြန္မကူးခဲ့တဲ့ေန႔က ၃၁ရက္ ၾသဂုတ္ ၁၉၉၀ ပါ။၁၉၉၀ စက္တင္ဘာ
ေတးကဗ်ာထဲကၿဖစ္ပါတယ္။ခုဆိုရင္ ၁၉ႏွစ္ေလာက္ရွိေတာ့မယ္။ ခုထိ မေဟာင္း
ေသးဘူး။



ငါ့အားရစ္ပတ္လာေသာ ေရဘဝဲတစ္ေကာင္၏
လက္တံမ်ားကိုၿဖတ္ေတာက္ရန္ၾကိဳးပမ္းၿခင္း

အာဒမ့္ နံရိုးတစ္ပိုင္းတစ္စရဲ႕
ကိုယ္ပြားတေစၱမ်ား
ငါ့အားေၿခာက္လွန္႔ေန..

လွပေသာ တင့္တယ္ေသာ
ဝင္းဝါေသာ ၿပိဳးပ်က္ေသာ
ကိုယ္ၿဖင့္
ကိုယ္ထင္ၿပလ်က္
ဗီးနပ္စ နတ္သမီးမ်ား
ေၿခာက္လွန္႔ရယ္ေမာေန
ဟိုမွာ..ဒီမွာ..
ေနရာအႏွံ႕..။

ေကြးညြတ္ေနေသာသက္တံ
ခရမ္း၊မဲ၊ၿပာ၊စိမ္း၊ဝါ၊လိမ္၊နီ
အေရာင္ခုႏွစ္မ်ိဳးၿဖင့္လွပ၏
လွပေသာ ဗီးနပ္စတစ္ပါး
သက္တံေပၚက
လာေလ …လို႔လက္ကမ္း
ငါေခါင္းရမ္းခဲ့
သြားစမ္းပါဗ်ာ…လို႔
ခပ္ရမ္းရမ္းလည္းငါေအာ္ခဲ့..
ငါ့ဘဝေပတံမွာ
အခ်စ္အတြက္ေနရာ
လက္မအစိပ္အပိုင္းမွ်သာ……။

ေတးဆိုေသာပန္းမ်ား
လန္းဆန္း၏
လွပ၏
ေမႊးပ်႕ံ၏
သို႔ေသာ္..မနမ္းအားေသး..
ေခ်ာင္းကမ္းစပ္၌
ငါ..ေဒါင္းဖမ္းရဦးမည္…။ ။
ေက်ာ္စြာထက္

ဒါက ဆရာေက်ာ္စြာထက္ရဲ႕ရွားပါးကဗ်ာပါ။ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္ေငြရတုမဂၢဇင္း
ထဲမွာပါတယ္လို႔မွတ္မိေနတယ္။ေနာက္တစ္ခုက သူတို႔ေဆးေက်ာင္းကစုထုတ္တဲ့
ကဗ်ာစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္..အဲထဲမွာလည္းေတြ႕တယ္။အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မအမက
သူတို႔နဲ႔တစ္ေက်ာင္းတည္း..။ေမာ္ဒန္ဝတၳဳတိုေတြနဲ႔နာမည္ၾကီးခဲ့တဲ့ ေက်ာ္စြာထက္က
ကာလတစ္ခုေလာက္ေပ်ာက္သြားၿပီး ၿပန္ေပၚလာေတာ့ သိပၸံစိတ္ကူးယဥ္ဝတၳဳေတြကို
ေရးခဲ့ပါတယ္။ခုေတာ့လည္း စာေတြကိုမေတြ႕ရေတာ့ၿပန္ဘူး။အိုင္ဒီယာအတြက္စာမူ
ေတာင္းတာလည္းကၽြန္မသာခရီးထြက္လာေရာမရခဲ့ဘူး။ေက်ာ္စြာထက္..ဝတၳဳတိုမ်ား
၁..၂...၃..ဟာတကယ့္ကိုေကာင္းတဲ့ စာအုပ္စင္မွာရွိသင့္တဲ့စာအုပ္ေတြၿဖစ္ပါတယ္.။



ၿမတ္ႏိုးစိမ္း
အေဝးၾကီးမွာေဝးတဲ့မ်က္ႏွာ
ပိုၿမင္လာတယ္ ပိုၾကင္နာတယ္
တစ္ေနရာမွာ
စာနာမႈက တစ္စစီလြင့္
ေလႏွင့္အတူ သယ္ယူေဆာင္က်ဥ္း
ေမ့ၿခင္းအနား မသြားလည္းေရာက္
ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတယ္။
ေဇာ္ဇင္

(ဒါ ၿမတ္ႏိုးစိမ္း ထဲကတစ္ပိုဒ္ပါ..တစ္ပုဒ္လံုးမွာမွ အဲဒီအပိုဒ္ပဲၾကိဳက္လို႔တစ္ပိုဒ္ပဲကူး
ထားခဲ့မိတာ..ခြင့္လႊတ္ပါ ဦးေဇာ္ဇင္.။ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္တည္းကသူ႔ရဲ႕အသည္းကြဲ
ေရဒီယိုေတြကိုေစာင့္ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္…။သူနဲ႔ဆံုေတာ့ ကၽြန္မ ကစာေရးဆရာမၿဖစ္ေန
ၿပီ..။သူကစာမူလာေတာင္းတဲ့သူ.။ကၽြန္မကိုအသိအမွတ္ၿပဳၿပီးစာမူလာေတာင္းတာကို
ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းလိုက္တာလို႔ေတြးေနတုန္းသူငယ္ခ်င္းစာေရးသူတစ္ေယာက္က
(သူလည္းနာမည္ၾကီးပါပဲ)လွမ္းေၿပာတယ္..။
ေဇာ္ဇင္ ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဖုန္းဆက္ၿပီးစာမူေတာင္းတယ္..အသစ္
လားမသိပါဘူး..တဲ့..။)


ႏိုဝင္ဘာ
ငါ့ရဲ႕ေရႊအိပ္မက္ေတြကို
ေၿခက်င္းေတြလိုခြဲစိပ္ဝတ္ဆင္ထားတဲ့မိန္းမ..။
ၿမဴခိုးနီညိဳေတြၾကားမွာ
စပယ္ ကပိုကရိုနဲ႔လွလို႔…။

ငါ…တစ္ပြင့္ၿပီးတစ္ပြင့္ၿပိဳလဲ
ႏွင္းအဆက္ဆက္တိုင္ေၾကကြဲခဲ့ရေပါ့…..။
တာရာမင္းေဝ

၁၉၉၅ စက္တင္ဘာ ဟန္သစ္

၁၉၉၅ ဆိုတာ ကိုတာရာမင္းေဝ စာေပနယ္ထဲေရာက္တဲ့ႏွစ္ပါ။အဲဒီႏွစ္မွသူကၿပန္ေရာက္
တာကိုုး..ဒါ ဟန္သစ္ထဲက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ၿဖစ္ပါတယ္။




သံစံုၾကဴးတဲ့ည

ညက
တိတ္ဆိတ္လို႔.
ခုန္ေနတဲ့ၾကယ္သံတခၽြင္ခၽြင္လည္းမရွိ
အေတြးကို
စကားအက်ယ္ၾကီးေၿပာမယ့္
လမင္းလည္းမရွိ
ေလၿပည္လည္းလက္ၿပတ္က်
သစ္ရြက္ေတြညပ္ခဲေနတဲ့ညေပါ့..
အဲဒီညမွာ
ကတိစကားနဲ႔အမွား
ဦးသူစားတမ္းၿဖစ္ခဲ့တယ္။
ပန္းပြင့္ေတြက
ကိုယ္ပြင့္တဲ့ပန္းကိုကိုယ္ၿပန္ပန္ထားတဲ့ည
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ရင္ခုန္သံ
အၿပန္အလွန္မ်ိဳေနၾကတဲ့ည
သန္းေခါင္ယံလေရာင္ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က
တၿဖည္းၿဖည္းမင္းဘက္ကိုပါသြားတဲ့ည
အဲဒီညမွာ
စကားလံုးေတြ
ရင္ပတ္ေပၚဝုန္းကနဲဝုန္းကနဲ
ခုန္တက္လာၾကၿပီးမွ
ဘာမွမေၿပာပဲ
သစၥာရွိရွိအေသခံသြားခဲ့တယ္။
မ်က္ရည္ေတြေဖာက္ခ်ၿပီးစမ်က္လံုးထဲ
ေနာင္တငါးတစ္ေကာင္တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ခုန္ေနတဲ့ည
အေမွာင္ႏုထံစြန္႔ခဲ့တဲ့အနမ္းဦးတို႔
ေပ်ာ္ပါးၿမဴးတူးတဲ့ည
ခံစားမႈမွာ ဥိးေႏွာက္တစ္ၿခမ္းတိတိ
ညြတ္ကြင္းမိတဲ့ည
အဲဒီညမွာ
ငယ္ေဖာ္..ငယ္ေပါင္း…ေက်ာင္းေနဖက္..
သူငယ္ခ်င္း…အခင္ဆံုး..အခ်စ္ဦး..အခ်စ္ဆံုး..
အဲဒီစကားလံုးေတြ
တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္
အေသကိုက္ၾကၿပီး..
ေမာသြားေတာ့
အေမွာင္ထဲ အိပ္ေမာက်ေနခဲ့တယ္။ ။
နီကိုရဲ

(ကဗ်ာအဆံုးမွာ ကေလာင္မွားတပ္ထားတယ္လို႔မထင္ပါနဲ႔..ဒါ နီကိုရဲ ရဲ႕လက္ရာ
ကဗ်ာေကာင္းတစ္ပုဒ္ပါ..ဒါကိုၿပန္ဖတ္ရင္းဘာကိုေတြးမိလဲဆိုေတာ့..လူတစ္
ေယာက္ဟာအေၾကာင္းမဲ့ေတာ့ မေအာင္ၿမင္ပါဘူူး..သူနင္းတက္လာခဲ့တဲ့ေလွခါး
ထစ္ေတြက သိပ္ၿပီးခိုင္မာတယ္ ဆိုတာေလးပါပဲ..၁၉၉၅ႏိုဝင္ဘာ ေတးကဗ်ာထဲကပါ..)



ၿပကၡဒိန္
ရာဇဝင္ေတာအုပ္ထဲမွာ
အမွန္တရားနဲ႔စီးခ်င္းထိုးဖို႔
ခ်ိန္းဆိုထားသတဲ့..။
အမွန္တရားဆိုတာ
ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ထက္
အၿမဲေနာက္က်ေလ့ရွိတဲ့
သူရဲေကာင္းၿဖစ္တယ္။
စစ္ပြဲ၊ၿငိမ္းခ်မ္းေရး
ေဘာဂေဗဒနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈ
အဲဒီေရာင္စံုဖိုင္တြဲေတြၾကားနစ္ၿမဳပ္ေနရာက
လူဟာ
အလန္႔တၾကား ထထ ရပ္
အခ်ိန္မၾကာခဏၾကည့္တတ္လာတယ္။ ။
ၿမၿမင့္မိုရ္

ဆရာၿမရဲ႕နာမည္ေက်ာ္ကဗ်ာေပါ့..။



ဒီဇင္ဘာ၂၅ရက္၊ညေန ၅ နာရီ

အံု႔ဆိုင္းတဲ့တနဂၤေႏြညေနခင္း
တစ္ခုမွာေပါ့
ကိုယ့္ဘဝထဲသူၿဖတ္သန္းသြားပံုၾကီး
ေၾကကြဲရ..။
သစၥာတရားကိုဖက္တြယ္လိုတဲ့
ငနဲတစ္ေယာက္ရဲ႕က်ဆံုးခန္းေပါ့.
လိမ္ညာဖို႔စကားလံုးေတြ
အမ်ားၾကီးရြတ္ဆိုတတ္ေပမယ့္
အေကာင္းဆံုးကိုမေရြးခ်ယ္တတ္တဲ့
ကိုယ့္အၿပစ္ပါ..။
ဆက္ထိုင္ေနရေကာင္းမလား
စဥ္းစားရင္းထရပ္မိ
ထြက္သြားရေကာင္းမလား
စဥ္းစားရင္းၿပန္ထိုင္..။
ေအာ္..မစိမ္းၿမ၊မစိမ္းၿမ
အေခ်ာမသပ္ရေသးတဲ့
ဒုကၡၾကမ္းရွရွၾကီးကိုမွ
ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲပစ္ထားရက္ေလၿခင္းေနာ္..
ခံစားၿပေနတာမဟုတ္ဘူးကြဲ႔
ထင္ရာကိုမစိုင္းရဲလို႔
ဒိအတိုင္းပဲဆက္ထိုင္ေနရတယ္။ ။
ပိုင္စိုးေဝ



ဆပ္ကပ္
အေဖကဆပ္ကပ္သမား
အေမကဂၽြမ္းဘားမယ္
ၾကိဳးတန္းေတြဟာအေဖနဲ႔အေမတို႔ဘဝမွာ
ကတၱရာလမ္းမေတြၿဖစ္ခဲ့ေပါ့..။
ကၽြန္ေတာ္လည္းဘာထူးလို႔လဲ..ဒီပုတ္ထဲကဒိပဲ
မ်က္လံုးစံုမွိတ္ အဝတ္နက္ပိတ္လို႔
ေပါက္ဓားတစ္လက္နဲ႔ဘဝကိုေဖ်ာ္စပ္ခဲ့ရသူပါ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အရိုး အေၾကာ အသိတရားေတြ
ေၿမြေသကိုေကြးညြတ္ၿပႏိုင္တိုင္း
သုညေတြလိုၿဖစ္ေအာင္ဝိုင္းဝိုင္းေလးေရးၿပတိုင္း
ပရိသတ္ၾကီးကရင္သပ္ရႈေမာ
တေသာေသာလက္ခုပ္သံေတြ မိုးနံရံဟူးဟူးထန္ေပါ့
အေဖနဲ႔အေမလည္းဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး
ေဟာဒိသုညေတြနဲ႔ပဲလုပ္စားခဲ့ၾကတာ
အခုလည္းသုညဆိုတာနဲ႔မကင္းႏိုင္ေသးသပ
အဲသလို သုညရဲ႕ညေနေတြက ကၽြန္ေတာ့္ဆီအေမြခံဖို႔
အေၾကာေလွ်ာ့ရင္းမလြဲမေသြ
တစ္ေန႔ေန႔ေရာက္လာခဲ့မွာပါ..။
အင္း..သုညဆိုတာလူ႔ဘဝရဲ႕အစၿဖစ္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဘဝအဆံုးလည္းၿဖစ္မယ္ဆိုတာ..
ၾကိဳမသိေပမယ့္ၾကိဳသိေနခဲ့တယ္။ ။
နရီ


ဒီနရီက နရီ(ၿမိတ္)ပဲလားမသိဘူး။ကၽြန္မတို႔လည္းသုညနဲ႔စတဲ့ဆပ္ကပ္သမားေတြ
ဆိုေတာ့ ဒီကဗ်ာကိုၾကိဳက္တာမဆန္းပါဘူး။အခ်င္းခ်င္းေတြေလ့က်င့္တဲ့ေပါက္ဓါး
ေတြေက်ာလာစိုက္မွာလည္းေၾကာက္ေနၾကရသူေတြပါ။


တံငါ
ေလာကရဲ႕အၾကြယ္ဝဆံုးေခါင္းစဥ္ဟာ
အခ်စ္ လို႔သိပါရဲ႕
အေၾကာင္းတရားေၾကာင့္ငိုေၾကြးရတဲ့အက်ိဳးတရားမွာေတာ့
ကိုယ္ပိုင္ခန္းနားဖူးတယ္။
တိမ္ေတြေရ
ခင္ဗ်ားတို႔ကိုမခ်စ္တတ္ပါဘူး
တစ္ကမၻာလံုးခုန္အုပ္ခံရသလိုလြမ္းရတဲ့သုခနဲ႔
မ်က္ရည္လွလွေလးေပၚထိုင္ဖူးပါစ…
ရနံ႔ပင္လယ္ဆိုတာ အနမ္းကိုေခၚတာမဟုတ္လား
ေနာက္တစ္ေန႔တိုင္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားၿပံဳးဆဲ
ႏွစ္တစ္ရာခံမယ့္ေဆးေလ
ခ်ိဳၿမရဲ႕..။
ကၽြန္ေတာ္ေတာ့
ဘဝဆူၿဖိဳးစအရြယ္ကဖမ္းခဲ့ဖူးတဲ့
ငါးကေလးကို
မေမ့ဘူး။ ။
ခိုင္ၿမဲေက်ာ္စြာ




ဒီႏွစ္ကဗ်ာ
တစ္ေဆာင္းတြင္းလံုး
ပိတ္ထားတဲ့ၿပဴတင္းတံခါးကို
ဒီေန႔ဖြင့္လိုက္တယ္
ဒီစိတ္ကေလးေပၚ ငွက္ကေလးနားလိုနားပါေစ
ဒီစိတ္ကေလးေပၚ တိမ္ေတြၿဖတ္ပ်ံလိုပ်ံပါေစ
ဒိေကာင္းမႈမွာ
ေမေမ..က်န္းမာပါေစ။ ။
မင္းဒီ



အဝါေရာင္ ၉၄
ဖုန္းေခၚတယ္
၀၉-၅၀၀….စိတ္ပိတ္ထားတယ္္
နစ္ေနတဲ့ႏွစ္ေတြမွာ
ငါ..အတုေတြ..အစစ္ေတြနဲ႔ဇာတာစစ္တယ္
အကုသိုလ္ကိုဆြတ္တယ္
ငါမွန္တယ္
လက္ထဲမွာကမၻာအေၾကာင္းငါမေရးေတာ့ဘူး..။
လြယ္ခ်င္ရင္ဝယ္ၾကလိမ့္မယယ္
နားလည္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္
အခု..ငါ့မွာ..သတိရၿခင္းကိုကြယ္ၿပီး..အေရာင္ေတြကိုသင္တယ္
လူဆိုတာ
ေခါင္းခ်ရမယ့္ေနရာမွာပဲေသတယ္
တစ္ေန႔မွာ
ၿပန္ဆပ္ရင္းတက္လာေနတဲ့စိတ္မခ်ၿခင္းက
ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ကိုယ္တလႈပ္လႈပ္အလုပ္ေတြနဲ႔
ထစ္ အေနတဲ့မ်ိဳးေစ့ေတြကိုေရႊခ်ခ်င္ခ်မယ္
လူသားနဲ႔လူ႔စိတ္အေၾကာင္းမွာ
လူရာမဝင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ။
ဟိန္းၿမတ္ေဇာ္



ကဗ်ာေရးသူမ်ား
ဘုရားၿဖစ္မယ့္သူဟာ
ဘုရားၿဖစ္မွာပဲ
ဒီကမၻာမွသည္ေနာက္ကမၻာတစ္သိန္းအထိ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘဝရည္ရြယ္ခ်က္ေတြက
ၾကက္ပ်ံမက်..
တစ္လမ္းဝင္တစ္ခန္းထြက္
ခြက္အလြတ္တစ္ခုလိုေလဟာနယ္ေန႔ေတြ
ရုပ္ရွင္ရံုထက္အေၿပာင္းအလဲမ်ားၿပား
တစ္ဇာတ္တည္းသမား
ငါတို႔ကဗ်ာေရးရတာ
အလင္းေရာင္ကိုပထမဆံုးေတြ႕ရွိၿပီး
မီး..လို႔ေနာက္ဆံုးသိလိုက္တဲ့ပိုးဖလံလား….
ေနေရာင္ၿခည္ကိုရလိုက္မရလိုက္
ေပ်ာ္ရႊင္မႈက
စကားေလးတစ္ခြန္းစြန္းထင္းရံုနဲ႔
ၿပန္မဝတ္ၿဖစ္တဲ့အဝတ္အစား
ကၽြန္ေတာ္တို႔အၿဖစ္က
ဝက္အူရစ္လို
ဒုကၡတြင္းထဲတစ္ရစ္ခ်င္းဇာတ္ၿမဳပ္ပစ္ေတာ့မယ့္အေသ
အမႈိက္ထဲက်င္ယူရရွိတဲ့ေရႊ..
သဲထဲသြန္တဲ့ေရ….။ ။
ဝင္းၿမင့္

(ဖတ္ၿပီးတိုင္း..ေမာလိုက္တာကိုဝင္းၿမင့္ေရလို႔ေအာ္ခ်င္စိတ္ေပါက္တယ္။တကယ္ပါပဲ
သဲထဲသြန္တဲ့ေရ ေတြမ်ားမ်ားလာရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ မီးကိုတိုးခဲ့ရက်ိဳးနပ္ေတာ့မွာမ
ဟုတ္ပါဘူး…၊)



ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မတည့္ေသာအာဟာရမ်ား
ရုပ္သက္သက္ၿပခန္းထဲ
စိတ္ေတြလႊတ္ခ်ခဲ့တယ္။
ေနရတာက်ဥ္းတယ္
အၾကည့္ေတြၿပန္မလာဘူး
စကားေတြၿပန္မလာဘူး
ေန႔တိုင္းဒီလိုပဲ
မတည့္တာေတြသာရခဲ့
ငါ့ကိုတစ္ခုၿပန္ေပးပါ
ေရကန္ထဲငု႔ံၾကည့္ေတာ့
ငါးစာေတြပဲရွိတယ္
ငါးမရွိဘူး။ ။
ထက္သစ္


မတည့္တဲ့ဓါတ္ေတြၿပန္ရတုိင္း..သတိရေနမိတတ္တဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။။။
ေနာက္ဆံုးတစ္ပုဒ္ကေတာ့ ကၽြန္မႏွစ္သက္တဲ့ကဗ်ာဆရာေတြထဲကတစ္ေယာက္
ၿဖစ္တဲ့ကိုႏိုင္မြန္ေအာင္သြင္ရဲ႕ကဗ်ာပါပဲ။သူ႔ကဗ်ာေတြက နက္ေပၚမွာရွိေနတတ္
ေတာ့မရွိေလာက္မွာကိုေရြးၿပီးတင္လိုက္ပါတယ္။ရွိေနရင္ေတာ့...ႏွစ္ခါဖတ္ေပါ့ေနာ္။


ဂစ္တာကိုေနာက္ၿပန္တီး
အသက္ရွဴသံကိုစည္းခ်က္ထပ္ၿမွင့္လိုက္တယ္
အိမ္ရွိေပမယ့္အိမ္ၿပန္ခ်ိန္ကမရွိေသးဘူး။
ရံုၿပည့္႐ံုလွ်ံေသာကေတြနဲ႔
ဂစ္တာကိုအကြက္စိပ္စိပ္ေနာက္ၿပန္တီးခတ္
ဘီယာဘူးကိုေဖာက္ပစ္လိုက္ဖို႔
ဘဝကသိပ္လြယ္ကူလြန္းတယ္။
အိမ္တံခါးဝဆိုတာဘယ္ေတာ့မွမေအးစက္ဘူးမိတ္ေဆြ..။
ပြင့္ထြက္လာတဲ့အၿမႈပ္ေတြနဲ႔
ဂစ္တာကိုဆူဆူေဝေဝေနာက္ၿပန္တီးခတ္
စီးကရက္မီးခိုးေငြ႕ေတြက မ်က္ႏွာက်က္ကိုတြန္းေရႊ႕တယ္
မိသားစုေလာက္ ဘယ္ေကာင္းကင္မွၾကယ္မစံုဘူး
က်ယ္လ်ားမႈန္ရီတဲ့စင္ၿမင့္ေပၚ
ၾကိမ္ႏႈန္းၿမင့္ဆႏၵၾကိဳးတစ္စံုစာနဲ႔
ဂစ္တာကိုပင့္ေၿမွာက္ေနာက္ၿပန္တီး…..။ ။
ႏိုင္မြန္ေအာင္သြင္

တာရာမင္းေဝ ၏ ခ်စ္သူသို႔ ကဗ်ာမ်ား

Wednesday, March 4, 2009

ခ်စ္သူသို႔ ဆိုတဲ့ကဗ်ာေတြကိုၿပန္စုၿပီးတင္ေပးလိုက္တာပါ။
ဘယ္သူ႔ကိုရည္စူးၿပီးေရးခဲ့တယ္ ဆိုတာေတာ့ကဗ်ာဆရာ
မွပဲသိပါလိမ့္မယ္..း)



ခ်စ္သူ..သို႔ (၁)

သံေခ်းတစ္ထပ္ရႊံ႕တစ္ထပ္မို႔လို႔
သူတို႔ရဲ႕စိတ္အတင္အခ်ကို
မင္း..ဘယ္လိုမွဖတ္ရမွာမဟုတ္ဘူး။

အာေငြ႕မႈတ္သံေတြၾကားမွာပဲ
ရယ္ကာေမာကာ တစ္ေႏြလံုးပိတ္
ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ နဲ႔ကိုယ္အိပ္လိုက္ေပ့ါကြယ္။

ခ်စ္သူေရ
ေလာကရဲ႕မာယာဆိုတာ
အတီးခံရတဲ့ဗံုေတြရဲ႕ဂီတပါပဲ။

စစ္တုရင္တစ္ပြဲလံုးကို
ဆြဲေမွာက္ခံလိုက္ရေပမယ့္
.....ဘာၿဖစ္လဲ
ဝမ္းမနည္းေၾကး တို႔ေတြရြာသြန္းၾကရံုေပါ့။

ယံုၾကည္ထားစမ္း
ေရေငြ႕ေရခိုးကလည္း
ပင္လယ္ကိုစိုက္ပ်ိဳးႏိုင္တယ္...ဆိုတာ..။ ။
တာရာမင္းေဝ
၂၈.၈.၉၆


ခ်စ္သူ...သို႔ (၂)
နတ္ေဒဝတာေတြ
ပံ်သန္းလာသံကို ၾကားရတယ္
ရင္ခြင္မွာမီးေတာက္ တန္းလန္းနဲ႔
မိုးေတြခ်ဳန္းေအာင္ သူတို႔လြမ္းၿပပေလ့ေစ။

မ်က္ေတာင္ေလးေရ
ေၿမၿပင္ေပၚမွာကိုယ္နဲ႔ေနရစ္ခဲ့။

သူတို႔ရဲ႕ ယႏၱရားေသာ့ခ်ိတ္ နဲ႔
ကုိယ္တို႔ရဲ႕ေၿမေသာက္ေရအိုးေလးကို
အဖံုး လွမ္းမပိတ္ႏိုင္ပါဘူး။

ၿမင္းသည္ေတာ္ေတြနဲ႔
...ေက်ာ္မတက္ႏိုင္တဲ့အရပ္မွာ
စပါးပင္ကို ပ်ိဳးက်ဲေနက်လက္နဲ႔ပဲ
မႈန္းဖြဲ႕လို႔ကိုယ္ေခၚဝံ့ပါရဲ႕..
လိုက္ခဲ့ေတာ့ကြယ္။ ။
တာရာမင္းေဝ


ခ်စ္သူ...သို႔ (၃)
ေၿမၾကီးၿဖစ္မွေတာ့
မိုးလြတ္ပါ့မလား...လို႔ေတြးမေနနဲ႔ေတ့
ခ်စ္သူေရ...တို႔တေတြေပခံလိုက္ၾကစို႔ရဲ႕။

မေသခ်ာတာေတြကေတာ့အမ်ားၾကီးပဲ
ဒါေပမယ့္
ေသခ်ာတာေလးေတြလည္းရွိတတ္လို႔
တို႔...ေစာင့္...ရ ဦးမယ္။

(မၾကာခင္မွာ
လင္းရနံ႕ေတြေဝလာမွာပါပဲ
ကိုယ္ယံုတယ္)
ဘယ္သူမဆို
မနက္ၿဖန္ခါကိုေတာ့ ေနထြက္ခြင့္ေပးရမယ္ေလ။ ။
တာရာမင္းေဝ

ခ်စ္သူ..သို႔ (၄)
မုေရာအပြင့္ေတြ
ၿပီးေတာ့..သက္တံ အေငြ႕
လၿခမ္းလို..ၿပန္ေကြ႕လာၾကလိမ့္မယ္။

ငါေဆာင္းခ်င္တဲ့ထီးကေလးေရ..
ငါေဆာင္းခ်င္တဲ့ထီးကေလးေရ..
ငါေဆာင္းခ်င္တဲ့ထီးကေလးေရ..
မိုးသြန္ရာသီအတြက္
မၾကာမီမွာထြန္ေရးဝင္ရေတာ့မယ္ေနာ္

ၿငိမ္သက္စြာ
သစ္ပင္အိုေအာက္ကနတ္ကြန္းမွာ
ဖေယာင္းတိုင္မီးရႈးတစ္တိုင္ညွိရင္း
(ဒီေဆာင္းတြင္းထဲ..)
တို႔ေတြ..အလင္းခိုေနၾကစို႔ရဲ႕..။ ။
တာရာမင္းေဝ


ခ်စ္သူ...သို႔ (၅)
သံုးဆယ္ေက်ာ္တာေတာင္ မလိမၼာ ဘူး
ဒီအရြယ္ၾကီးေရာက္မွ စာေမးပြဲ'က်'တယ္
ညီမေလးရယ္.. ငါ႔ကိုရုိက္ပါ..

နီကိုရဲ ထြန္းေဝျမင္႔ ...စသျဖင္႔ျပန္သြားၾကျပီ
ဘယ္ဆီကိုသြားဖို႔ ငါကက်န္ခဲ႔တာလဲ.....

ကိုယ္႔ကို ကိုယ္တစ္ခန္းလံုး မီးဖြင္႔ျပီး
ကပိုကရို ဖြင္႔ လိုက္တယ္...
ညီမေလးရယ္.. စိတ္ထဲမွာ စာေမးပြဲက်တယ္..

တကယ္ေတာ႔လည္း
ေလာကဓံ ဆိုတာ ကိုယ္ခံစားမွ ျဖစ္တဲ႔အရာပါ...
လမ္းထိပ္ကေခြးၾကီးထက္ နည္းနည္းပဲ ပိုပါတယ္။

ေဟာ...
ကိုရင္တစ္ပါးက တုန္းေမာင္ေခါက္သံလက္ေဆာင္ပါးတယ္
မၾကာခင္(၆)နာရီ ေနဝန္းဆိုက္ေရာက္ေတာ႔မွာပါတဲ႔ ။

ညီမေလးေရ.....
ျမင္းရထားေတြကို လက္ျပမတားေတာ႔ဘူး
ကိုယ္ဖိနပ္ေလးနဲ႔ပဲ ကိုသြားၾကမယ္။
အေဝးၾကီးကို ေရြးလ်ားခ်င္မွေတာ႔
လမ္းတုိ႔ရဲ႕ အလ်ားကိုလည္း..ရင္ဆိုင္ရဲရမွာေပါ႔။ ။
တာရာမင္းေဝ

ခင္ေဇာ္ၿမင့္ ၏ ကဗ်ာမ်ား

လုလင္ငယ္ေသြး ဆိုတဲ့ကဗ်ာအေရးေကာင္းတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ဆီမွာမနက္က
ခင္ေဇာ္ၿမင့္ ရဲ႕ တန္႔ၾကည္ေတာင္ ဆိုတဲ့ကဗ်ာေလးကိုေတြ႕ၿပီး ခင္ေဇာ္ၿမင့္ ကဗ်ာ
ေလးေတြကိုသတိရသြားတာနဲ႔ ခင္ေဇာ္ၿမင့္ကဗ်ာမ်ားဆိုၿပီး ပါလာသမွ်တင္လိုက္ပါ
တယ္။အားလံုးက ၂၀၀၀ခုႏွစ္၀န္းက်င္က လက္ေရးနဲ႔ကူးထားတဲ့ကဗ်ာစာအုပ္ထဲ
ကပါ။တန္႔ၾကည္ေတာင္ကိုဖတ္ခ်င္ရင္ေတာ့လုလင္ငယ္ေသြး ဆီမွာဖတ္ႏုိင္ပါတယ္။

ေဆာင္း

မသိနားမလည္သူေလးလို
နံရံကိုတြန္းဖြင့္ဝင္ နံရံကိုၿပန္ေတြ႕လို႔
ဝကၤပါ...။
ဆိုပါစို႔..........
ထူးဆန္းေထြလာတစ္ခုေပၚမွာအမွီၿပဳရ
ခ်စ္ေမတၱာဟာ အခု
ထီးတစ္လက္နဲ႔ ဆိုက္ေရာက္လာမယ္လား။
ဒီထက္ေကြ႕ေကာက္ဖို႔လည္းမၿဖစ္ႏိုင္ေတာ့
လသာသည္ၿဖစ္ေစ
လမသာသည္ၿဖစ္ေစ
ဘဝကိုလည္းဒီအတိုင္းခံယူကာ
ကိုယ့္အေနအထားနဲ႔ကိုယ္ေနခဲ့။
ေဂၚသဇင္ပန္းေလးေတြပြင့္ေတာ့မယ္လား
ကၽြန္ေတာ္မွားရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ဖို႔
တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကေၿပာပါလိမ့္မယ္ခ်စ္သူ....။ ။
ခင္ေဇာ္ၿမင့္


ၾကယ္ပ်ံ

ဘယ္ကိုေပ်ာက္ေနတာလဲဆို
မိုးေပၚတက္ကပ္ေနတာပဲလို႔ေၿပာရဦးမယ္
ကမၻာက
ငါ့ကိုမီးခလုတ္တစ္ခုကိုေၾကာ္ၿငာတယ္။
ဒီေလာကရဲ႕စိ္တ္ဒုကၡမ်ား
ဒီေလာကရဲ႕အႏွစ္သာရမ်ား
ေရေသာက္ၿမစ္မ်ား။
ေမ့ေနတယ္
ငါလည္း
ငယ္ငယ္ကနံရံကိုေၿခေထာက္နဲ႔ကန္
တစ္ပတ္ကၽြမ္းပစ္ခဲ့တဲ့ဓါးခုတ္ေကာင္ပဲ..။
အခုေတာ့
တိမ္ေတာက္သလိုငါအၿမင္မွန္ရခဲ့
အဲဒါ
စကၠဴပင္ေပၚခဏတၿဖဳတ္တင္ေနတဲ့
အရိပ္အေယာင္တစ္ခုဆီကပါ။ ။
ခင္ေဇာ္ၿမင့္


အဂၤါေန႕ရိုက္ကြင္း


အဝီစိေရခ်ိဳး
ထမင္းစား
သြားၾကားထိုး
စံပယ္ပန္းေတြပြင့္မပြင့္ၾကည့္
ၿပီးရင္ပန္းၿခံထဲလမ္းေလွ်ာက္ရဦးမယ္မဟုတ္လား။
မေပ်ာ္ေမြ႕ၿခင္းမ်ားကိုခ်ုဳံ႕လို႔
ဂ်ံဳ..လိုၿပံဳးထားခ်င္တယ္
ေလေသနတ္ေတြတာစားေနတဲ့ေခတ္
ကၽြန္ေတာ့္အၿပံဳးကညစ္က်ယ္က်ယ္ႏိုင္လိမ့္မယ္
ေနမင္းကိုတကူးတကမွန္ထိုးၾကည့္ၾကတယ္
သူ႔ေၿခက်င္းဝတ္မွာေရႊဆြဲၾကိဳးေလးမရွိရွာေတာ့ဘူး
ဒီလိုပါပဲ
မီးေရာင္ေတြၾကားမွာ
ဇာတ္လိုက္ဟာအထီးက်န္ဆန္ခဲ့ရ..။ ။
ခင္ေဇာ္ၿမင့္

ပြဲေတာ္

ေရေၿခာက္ေၿခာက္
တစ္ေယာက္တည္း
အခုလိုပ်င္းရိေနရတာကိုကတစ္မ်ိဳးအရသာရွိ။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာတိုက္ဆိုင္မွရတယ္
ဒီလိုမွန္းသိ သူ႔အိမ္ေရွ႕သြားထုိင္မိမယ္
တနလာၤေန႔ကစခဲ့ေသာဇာတ္
တနလာၤေန႔မွာဆံုးခန္းတိုင္ခဲ့။
တစ္ႏွစ္တစ္ခါေရာက္လာစၿမဲဟာ
ပဝါကိုဦးေခါင္းမွာစည္းထားတယ္။
ညီမေလးက
ႏႈတ္ခမ္းကိုခရမ္းေရာင္ဆိုးထားတယ္
ၿမင္ေပမယ့္
ေလထဲမွာကိုယ့္အသံမရွိဘူး။ ။
ခင္ေဇာ္ၿမင့္


ေလသလပ္ေန႔မ်ား


စေနေန႔ကိုႏွီးေခ်ာဖ်ာေအာက္ၿပန္ထိုးသြင္းရေကာင္းမလား
ေခါင္ရမ္းပင္လိုအဓိပၸာယ္မရွိဘူးလို႔ကိုယ့္ကိုယ္ကိုထင္တယ္
လြင့္က်လာတဲ့ရုပ္ရွင္ေၾကာ္ၿငာလိုအထီးက်န္ဆန္တယ္
ကိုယ့္စိတ္ကူးေတြတြင္းမေဖာ္ႏိုင္ေသးေတာ့
ေၾကကြဲစိတ္မွာမ်က္ရည္ခမ်ာေၿမကိုတြင္းေဖာ္လို႔။
ေလသလပ္မႈမ်ားဆိုရင္
တိမ္ေတြတစ္ၿမိဳ႕လံုးထြန္းလိမ့္မယ္
တစ္ကိုယ္လံုးကိုက္ခဲေနေရာ့
စံပယ္ပန္းေတြလိုပဲ
သူ႔ႏွလံုးသားကဖုန္းေခၚရခက္တယ္
ေခါင္းစဥ္တိုင္းအေပးမွားေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာ
ဒီေန႔ သူေရာက္မလာေတာ့ပါဘူး...။ ။
ခင္ေဇာ္ၿမင့္